Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

- Ну як, усё ў парадку? - дзядзька на штосьці намякаў.

- Усё... А што? - спытаў Ваня і пачаў чэрпаць з лужыны рукою ваду, абмываць гразь з Эрпідаў.

- Пыталіся тут пра цябе... і пра гэтага... - кіўнуў дзядзька на серабрыстага. - О-о, дык у цябе іх ужо два! - нібы толькі зараз дзядзька ўцяміў тое, што бачылі яго вочы.

- Два, два... Мы ж і прыязджалі спецыяльна шукаць другога, выручаць з бяды.

- Кгы-кхэ... І як яны, гэта самае, адшукалі нас? Проста дзіву даюся... Ніхто ж, здаецца, не бачыў, як мы падбіралі вас на дарозе.

- Савецкая міліцыя працуе добра! - усміхнуўся Ваня.

- А сабачка адкуль узяўся? Хочаш сабе дадому завезці?

- Ды гэта ж наш Жучок! Усю дарогу бег за вашым грузавіком.

- Дзіва ў рэшаце! Чаго толькі не бывае на свеце! Лезь у кузаў, буду падаваць скрынкі. А ты пакуй іх добра, каб менш месца займалі. Глядзі: вось такія цалкам заходзяць у вось такія. А ўсярэдзіну можна яшчэ адну тарцом паставіць, а чацвёртую надзець на яе, як шапку. Адразу колькі месца зэканоміцца.

Ваня ўлавіў і пусціў у кузаў Жучка, залез сам. Ладкаваў скрынкі і бачыў: Эрпід-два стаіць як нежывы, а серабрысты варушыць антэнамі. Хутка і лямпачкаю заміргаў - мабыць, выйшаў на чарговы сеанс сувязі з караблём.

- А я ўжо думаў, што ты не паспееш. Але добра, што дождж трохі затрымаў нас, - гаварыў дзядзька Мікалай. - Ага... Дык гэта самае... Пытаюцца тыя ў мяне, дзе высадзілі вас, куды вы накіраваліся. А я разгубіўся, не ведаю, што казаць... То добра, што Міця выручыў, шафёр. «Па Партызанскім праспекце, - кажа, - яны пайшлі. Дзеці за імі чарадою... Вы глядзіце, дзе куча дзяцей, там і шукайце». Дык яны і памчаліся па праспекце. Але мы не сказалі ім, што вы вернецеся сюды к шаснаццаці.

У гэты час да іх хуткім крокам падышоў і дзядзька Міця - без вагаў.

- Парадак у танкавых часцях... Засталося толькі паабедаць, і дадому. Ну, жалязякі, давайце на пагрузку!

Шафёр і дзядзька Мікалай удвух падхапілі Эрпіда-два, паставілі ў машыну. За ім - серабрыстага, хоць той яшчэ міргаў лямпачкаю. Толькі хацеў дзядзька Міця падымаць борт, як серабрысты загаварыў:

- Наш старт папярэдне назначаны на сёння на дваццаць гадзін нуль адна хвіліна чатырнаццаць і тры дзесятых секунды. Сустрэча з караблём мяркуецца на шэсцьдзесят сёмым яго вітку вакол Зямлі. Я далажыў, што нам трэба праехаць яшчэ кіламетраў пяцьдзесят, прыкладна на тое месца, дзе я прызямліўся. Яны сказалі, што пры любых абставінах наш старт не можа быць адкладзены. Нам загадалі зноў выйсці з імі на сувязь праз дзве гадзіны для ўдакладнення нашага месцазнаходжання і разліку траекторыі збліжэння... Іван Аляксеевіч Гардзей, дакладваю... За шэсцьдзесят хвілін да старту мы адключаемся ад знешніх раздражняльнікаў. Энергія будзе ісці толькі на падрыхтоўку да палёту. Эрпід-два адключыўся ўжо цяпер. У яго засталося энергіі толькі на падрыхтоўку да палёту і пад'ём...

- Во чэша, як па пісаным... Не скажаш, што і машына: разумнік! - сказаў шафёр.

- Такі праўда... Нетутэйшыя яны... - прашаптаў разгублена дзядзька Мікалай. - Не дарэмна імі цікавілася міліцыя!

Ваня таксама затрывожыўся, але не таму, што іх недзе шукае міліцыя. Зараз ужо ідзе пятая гадзіна, а старт у дваццаць. Лічы, што нават у дзевятнаццаць, бо за гадзіну да старту яны адключаюцца. Застаюцца ўсяго нейкія тры гадзіны на ўсё - на абед, на дарогу і на Лёневы падручнікі... А так бы хацелася паказаць ім школу, і сваіх таварышаў, і тату з мамаю, і дзеда Гардзея. Дый саміх распытаць яшчэ трэба шмат пра што. Ну як паспець усё гэта зрабіць?

- А можна, каб не абедаць, а? Пацярпіце, а? - узмаліўся ён. - Дзядзечкі, міленькія, паедзем хутчэй!

- Ну але! Так можна і пахудзець! - Шафёр рашуча падняў і зашчапіў борт, пайшоў садзіцца за руль. Дзядзька Мікалай - за ім. І ледзь Ваня паспеў пакласці Эрпідаў на спіны, як машына тузанулася з месца.

Пакуль ехалі вуліцамі, дзядзька Мікалай, мабыць, угаварыў шафёра не хадзіць у сталовую. Але ўгаварыў толькі напалову, бо грузавік усё роўна спыніўся толькі каля гастранома. А неўзабаве абодва дзядзькі выйшлі з крамы з поўнымі рукамі ўсякіх пакункаў і бутэлькамі малака. Дзядзька Мікалай трохі пастаяў каля кабіны, нарэзаў шафёру хлеба, каўбасы і сыру, пакінуў бутэльку малака, і з астатнім пайшоў да задняга борта.

- Трымай! - паклікаў Ваню і перадаў яму прыпасы, залез сам. - Паганяй! - крыкнуў дзядзьку Міцю. Разаслаў газету, паразгортваў прадукты. - Ну, давай, браток... Ведаю, што таксама галодны.

Перш за ўсё Ваня вялікую скібку хлеба падаў Жучку. Заслужыў!

Ехалі. Елі. Размаўлялі.