Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

- Мы гэта, мы... Асістэнты пайшлі дадому. Мядзведзя не бойцеся, мы яго ўгаварылі вярнуцца. Не пускайце нікога на тэрыторыю звярынца, мы зробім там некалькі заключных здымкаў з Мішкам - і ўсё. Ён пойдзе ў клетку.

Кантралёрка асцярожна прачыніла дзверцы, а сама так і тулілася за імі. Першая прайшла Таня з веласіпедам, потым Эрпіды, потым праціснуўся мядзведзь. Ваня ўзяў на рукі сабаку, каб не згубіўся ў тлуме і не хваляваўся дарэмна, ступіў таксама туды.

- А вы стойце, малады чалавек! - паклаў яму руку на плячо капітан і тут жа адхапіў: успомніў, што па рацыі папярэджвалі не кранацца яго. - Ты Гардзей?

- Гардзей Іван Аляксеевіч. А што? - стараўся гаварыць спакойна, хоць усё ўнутры сцялося і напружылася.

- Разбяромся - што. Пройдзем са мною ў машыну!

- Пачакайце пяць хвілін! Мядзведзь змучаны, расхваляваны. Можа ўзбунтавацца без мяне! Бяды наробіць! Пасадзім яго ў клетку, і мы выйдзем да вас. А вы ніхто не заходзьце са зброяй! Ён вельмі не любіць паху зброі.

- Пачакаем, - спыніў капітан міліцыянераў, што хацелі ўжо праціскацца ў звярынец, і сам застаўся каля ўваходу.

Як толькі Ваня зайшоў, кантралёрка вышмыгнула з-за дзвярэй - і да міліцыі. Ваня пачуў яе гарачы шэпт:

- Мо на замок узяць дзверы? Каб нікуды не ўцяклі... Таварыш капітан, яны і першы раз заходзілі, нібыта кіно здымаць, дык у мяне падазрэнне было. А цяпер добра бачу: справа тут нячыстая! Дзе гэта хто чуў ці бачыў, каб мядзведзь дзяцей слухаўся, ішоў, як цяля? Або гэтыя піпеткі іхнія... Хіба яны падобны на перасоўныя кінакамеры? Яны раз-маў-ля-юць! І гэта... Адна была піпетка, светленькая такая. Адкуль другую ўзялі?

- Разбяромся, грамадзянка. Вам таксама трэба будзе праехаць у міліцыю, - сказаў капітан.

- Ой, а я за што? Я ж нічога такога... Вы іх глядзіце, каб не ўцяклі!

- Не бойцеся, у мяне і мыш не праскочыць.

Ваня пасміхнуўся і дагнаў сваіх.

- Эрпід-два, скажы мядзведзю і сабаку, каб сядзелі смірна, чакалі мяне. Я пайду да дырэктара.

Дырэкцыя звярынца займала асобны фургон, хатку на колах. Ваня падняўся па прыстаўных драўляных усходцах да дзвярэй, пастукаў і тут жа адчыніў, не чакаючы адказу. «Заходзьце!» - сказалі яму ледзь не ў твар, бо каля самых дзвярэй, загароджваючы Ваню дарогу, стаялі, зрыхтаваўшыся выходзіць, двое мужчын - адзін пажылы, паголены, а другі малады, але з вусікамі і бародкаю.

- Толькі спакойна... Я прывёў вашага мядзведзя, - сказаў Ваня.

Абодва мужчыны ахнулі. Пажылы кінуўся да акенца, а малады - да Вані, быццам хацеў яго змесці з твару зямлі.

- Спакойна, кажу! - перагарадзіў Ваня рукою выхад. - Хто з вас дырэктар? Вы? - паглядзеў ён на пажылога. - Мядзведзь паставіў такія ўмовы... - І ён хуценька пераказаў усё, што прасіў Мішка, асабліва пра даглядчыка. - Не пасміхайцеся, а верце мне. Дагаварыцца з мядзведзем памог электронны робат.

- Коля, гэты хлопец не хлусіць... - сказаў пажылы дрыжачым голасам. - Вунь Мішка, сядзіць пасярод двара... Казка, дый годзе! Чараўнік! Кіо!

- Ніякай казкі, усё чыстая праўда, - цвёрда сказаў Ваня. - Дык што будзе з тым даглядчыкам-абкрадчыкам?

- Таго п'янага абармота сёння ж нагі тут не будзе! - даў волю гневу дырэктар. - Знайшоў каго абкрадваць! Безабаронных звяроў! Якія і паскардзіцца не могуць! Ай-яй-яй...

- Як бачыце, могуць часам і паскардзіцца і расказаць трохі чаго... Калі хочаце, каб у вас у звярынцы ўсё было добра, не парушайце мядзведзевых умоў. Перапрасіць яго зноў ніхто не зможа, апарата-перакладчыка ў вас не будзе... І лапу яму трэба ў гіпс хутчэй!

- Усё зробім! Усё выканаем! Ай-яй-яй... Табе, хлопчык, мы павінны выплаціць вялікую ўзнагароду. Пагуляй, хутка прыйдзе наш бухгалтар-касір... Гэта ж подзвіг! Сапраўдны подзвіг - з дзіцячымі рукамі на мядзведзя ісці! - дырэктар гаварыў і чамусьці паказваў свае рукі.

- Я не за грошы гэта рабіў... І дзеці яшчэ не такое могуць, дарэмна вы, дарослыя, нам не давяраеце.

- Як гэта без узнагароды?! Такога не можа быць! - дырэктар і галавою круціў, і пальцам ківаў у бакі.

- Вы памажыце нам з транспартам, падкіньце кіламетры два. От і ўся ўзнагарода будзе... Мы зараз даздымем свой фільм пра звярынец. Гэта будзе цікавы прыгодніцкі фільм... Камера пройдзе па тым самым шляху, якім уцякаў Мішка. А мы - за камерамі следам... Вы падганіце машыну з таго боку клеткі мядзведзя і там адразу нас пагрузіце.

- Коля, чуў? Для іх мы павінны разбіцца ў дошку. Падганяй бяжы машыну туды, куды ён сказаў, - з тылу.

- Будзе зроблена! - бліснуў барадаты Коля зубамі і выскачыў з фургона.

- Дай я табе хоць руку пацісну, мужны ты чалавек! - сказаў расчулена дырэктар.