Сяргей Белаяр - Заклад

— Я магу загадаць табе казаць, але нешта мне падказвае, што гэтым я нічога не даб’юся!.. Колькі вы сябруеце?

— Амаль дваццаць гадоў.

— Сур’ёзны тэрмін. Ты можаш ісці. Пачакай... Шмат яму яшчэ?

— Пятнаццаць, спадар мэр.

***

Раніца пятніцы сустрэла галоўнага механіка навіной аб тым, што Дабрава Бутвіл прадала сваю душу. Здзіўленне Кгіна Мажэйкі было настолькі моцным, што ён адразу ж адправіўся да медыка.

— Я не магу паверыць, што ты падпісала гэта чортавае пагадненне.

— У мяне не было іншага выйсця.

— Выбар ёсць заўсёды, — закрычаў галоўны механік.

— Толькі ні гэтым разам...

Тужлівыя ноткі ў голасе Бутвіл прымусілі Кгіна Мажэйку спытаць:

— Што здарылася?

Ніжняя губа медыка задрыжала, а затым Дабрава расплакалася.

— Ты чаго? Не трэба! — галоўны механік прыціснуў жанчыну да сябе. — Што такое?

— Гэта ўсё... Будрын... і яго... баевікі! Яны прыйшлі... і сказалі... калі не прадам душу... з Любавай можа адбыцца... няшчасны выпадак...

— Што? — вочы галоўнага механіка палезлі на лоб. Чаго-чаго, а падобнага прызнання Кгін Мажэйка ніяк не чакаў.

— Я паставіла подпіс...

Кулакі галоўнага інжынера самі па сабе сціснуліся. Падобна на тое, што Кандрашэвіч зайшоў занадта далёка.

— Я баялася... за дачку. Прабач.

— Ты ўсё зрабіла правільна. Не бойся — я не дам вас у крыўду.

— Але буравікі...

— Выпі супакойлівы сродак, паляжы, а мне трэба пагаварыць з Кандрашэвічам. Час з гэтым канчаць.

— Кгін, я цябе прашу — не лезь! Гэта страшныя людзі.

— Усё будзе добра, — галоўны механік выйшаў з медпункта, ледзь стрымліваючы злосць. Ёсць межы, якія пераходзіць нельга.

— Кгін, не хочаш прадаць душу?

— Пайшоў прэч! — Кгін Мажэйка быў гатовы разарваць тэхніка.

— Як бы не давялося шкадаваць пра свае словы.

— Прэч!

Любарт Ванібутовіч паспяшаўся збегчы.

— Таўтвоіш, якога чорта ты вытвараеш? — не зважаючы на мацакоў, накінуўся на інжынера-геліяэнергетыка галоўны механік.

Будрын і яго галаварэзы рэзка падаліся наперад. Пагляды буравікоў былі далёка не сяброўскімі.

— Гэй, гэй, гэй! Прытрымай коней, Кгін! Тое, што ты мне сябар, зусім не азначае, што ты можаш урывацца ў мой жылы блок.

— Будрын заявіўся да Дабравы пасярод ночы і, пагражаючы згвалтаваць яе дачку, прымусіў падпісаць пагадненне.

— Альгерд, гэта праўда? — узняў бровы Кандрашэвіч.

— Брахня! Яна сама прыйшла да нас і прапанавала душу.

— Ах ты, вырадак! Выходзіць, яна хлусіць?

— Угу.

Чацвёра буравікоў з цяжкасцю ўтрымлівалі галоўнага механіка. Не маючы магчымасці дацягнуцца да Будрына, Кгін Мажэйка лаяўся і праклінаў яго.

— Супакойся, Кгін! — запатрабаваў Таўтвоіш Кандрашэвіч. — У мяне няма падстаў не давяраць маім хлопцам.

— Дабрава...

— Дабрава магла прыдумаць і не такое.

— Але навошта? — разгублены галоўны механік перастаў вырывацца і здзіўлена ўтаропіўся на інжынера-геліяэнергетыка.

— Мне адкуль ведаць? Ці мала што прыйшло ў галаву ўдаве.

— Я табе не веру!

— І што мне цяпер загадаеш рабіць?

Ахінула агіда. Невытлумачальная. Такая моцная, што валіла з ног.

— Адпусціце мяне!

Буравікі павярнулі галовы да Таўтвоіша Кандрашэвіча. Інжынер-геліяэнергетык кіўнуў.

— Я прызнаю сябе пераможаным.

— Паўтары! — загадаў Таўтвоіш Кандрашэвіч, хоць і ў першы раз выдатна чуў.

— Ты выйграў!

— Э, не! Так не пойдзе — гэта будзе паўперамога.

— Якая розніца? — раззлаваўся галоўны механік.

Буравікі падступіліся бліжэй.

— Кгін, ты пазбаўляеш мяне маральнага задавальнення і прымушаеш адчуваць сябе непаўнавартасным. Я адпрэчваю тваю прапанову — давай давядзём пачатае да канца. Трэба ўмець прайграваць.

— Твая праўда! — жылы блок Кгін Мажэйка пакінуў, адчуваючы сябе нібы расціснутым лімонам.

— А зараз не хочаш прадаць душу? — спыніў галоўнага механіка ля скла­да гелія-3 тэхнік.

Замест адказу Кгін Мажэйка спытаў:

— Навошта ты гэта робіш, Любарт?

— Таўтвоіш дае мне самагон і траўку.

— І толькі?

— Павінна быць нешта яшчэ? — здзівіўся Любарт Ванібутовіч. — Паслухай, Кгін, прадай мне душу. Таўтвоіш абяцаў за яе бонус у дзесяціразовым памеры. Больш толькі за душу Вегера.

— Дзесяць літраў і сто папярос... Як мала каштуе чалавек. Мая душа не прадаецца — так можаш і перадаць Таўтвоішу.

— Я падзялюся з табой самагонам і траўкай — дам табе дваццаць працэнтаў.

— Не.

— Трыццаць. Гэта вельмі выгадная прапанова.

— Не! — Кгін Мажэйка адштурхнуў Ванібутовіча, каб вызваліць дарогу.