Jaroslav Hašek - Aventuroj de la brava soldato Švejk dum la mondmilito

“Ne mienu tiel idiote.”

“Mi ne povas min helpi,” respondis Švejk serioze, “oni liberigis min de soldatservo pro idioteco kaj speciala komisiono ofice deklaris min idioto. Mi estas ofica idioto.”

La krimultipa sinjoro dentklakis:

“Tio, pri kio oni vin kulpigis kaj kion vi faris, atestas, ke vi havas ĉiujn kvin sensojn kune.”

Kaj nun li elnombris al Švejk la tutan vicon de diversaj krimoj, komencante per ŝtatperfido kaj finante per ofendo al Lia Moŝto kaj membroj de imperiestra domo. Meze de tiu grupo brilis aprobo al la murdo de la arkiduko Ferdinando, de kie branĉiĝis novaj krimoj, inter kiuj paradis tiu pri instigo al ribelo, ĉar ĉio tio okazis en publika ejo.

“Kion vi al tio diras?” triumfe demandis la sinjoro kun trajtoj de besta krueleco.

“Estas da tio multe,” respondis Švejk senkulpe, “grandkvante malutilas ĉio.”

“Nu vidu, ke vi tion rekonas.”

“Mi rekonas ĉion, severeco devas ekzisti, sen ĝi oni atingus nenion. Kiel kiam mi soldatis…”

“Fermu la faŭkon!” alkriis la polica konsilisto Švejkon, “kaj parolu, nur kiam mi vin pri io demandos! Ĉu vi komprenas?”

“Kial mi ne komprenus,” diris Švejk, “obee mi raportas, ke mi komprenas kaj scias orientiĝi en ĉio, kion vi bonvolas diri.”

“Kun kiu vi havas interrilatojn?”

“Kun mia ordigistino, via moŝto.”

“Kaj en lokaj politikaj rondoj, ĉu tie vi havas neniun konaton?”

“Mi havas, via moŝto, mi aĉetas la posttagmezan eldonon de ‘Nacia politiko’, nomatan ‘La bojulino’ [22] moknomo por la plej legata ĉeĥa ĉiutaga gazeto ‘Národní politika’ (Nacia politiko) en la tempo de la unua mondmilito. .”

“For!” alkriegis Švejkon la sinjoro de besta mieno.

Kiam oni kondukis lin el la kancelario, Švejk diris:

“Bonan nokton, via moŝto.”

Reveninte en sian kameron Švejk anoncis al ĉiuj arestitoj, ke la enketo estas amuzo. “Oni vin iom alkrias kaj poste vin elpelos.”

“Iam,” daŭrigis Švejk, “tio estis pli terura. Foje mi legis libron, ke akuzito devis paŝi sur ardigita fero kaj trinki fanditan plumbon, por ke montriĝu, ĉu li estas senkulpa. Aŭ oni surmetis al li torturbotojn kaj streĉis lin sur eskalon, se li ne volis konfesi, aŭ bruligis liajn koksojn per fajrobrigada torĉo, kiel oni faris tion al sankta Johano de Nepomuk. Tiu laŭdire ĉe tio kriegis, kvazaŭ li estus sub tranĉiloj, kaj ne ĉesis, dum oni ne ĵetis lin de sur Elizabeta-ponto en akvorezista sako. Estis pli da tiaj okazoj kaj poste la homon oni ankoraŭ kvaronumis aŭ palisumis ie ĉe Nacia muzeo. Kaj se oni ĵetis lin nur en malsatigejon, tiam tia homo sentis sin kiel novnaskita.”

“Nun esti malliberigita estas amuzo,” plu asertis Švejk kun plaĉo, “nenia kvaronumo, neniaj torturbotoj, ni havas tabullitojn, tablon, benkon, ni ne premas nin unu al la alia, ni ricevas supon, oni donas al ni panon, alportas kruĉon da akvo, necesejon ni havas rekte ĉe la faŭko. En ĉio vidiĝas progreso. Estas vero, al la enketejo estas tio iom malproksime, tra tri koridoroj en la pli altan etaĝon, sed kompense ĉie en la koridoroj estas pure kaj vigle. Unu homon oni kondukas tien, la alian reen, junan, maljunan, viran eĉ inan sekson. Ĉiu ĝojas, ke li ne estas ĉi tie almenaŭ sola. Ĉiu iras kontente sian vojon kaj ne devas timi, ke oni diros al li en la kancelario: ‘Do, ni konsiliĝis kaj morgaŭ vi estos aŭ kvaronumita aŭ ŝtiparumita, laŭ via propra deziro.’ Tio estis certe malfacila decido kaj mi opinias, sinjoroj, ke en tia momento multaj el ni estus ege embarasitaj. Jes, nun la kondiĉoj jam pliboniĝis favore al ni.”

Li ĝuste finis la defendon de moderna malliberigado de civitanoj, kiam gardisto malfermis la pordon kaj ekvokis:

“Švejk, vestu vin kaj iru al la enketo.”

“Mi vestos min,” respondis Švejk, “kontraŭ tio mi havas nenion, sed mi timas, ke temas pri eraro, de enketo oni min jam unu fojon elĵetis. Kaj krom tio mi timas, ke tiuj ceteraj sinjoroj, kiuj estas ĉi tie kun mi, ne koleru, ke mi iras al la enketo la duan fojon sinsekve kaj ili ankoraŭ ne estis tie nun ĉi-vespere eĉ unufoje. Ili povus kontraŭ mi ĵaluzi.”

“Elŝoviĝu kaj ne babilu,” estis la respondo al ĝentlemana proklamo de Švejk.

Švejk denove troviĝis antaŭ la krimultipa sinjoro, kiu sen kia ajn enkonduko demandis lin severe kaj senkompate:

“Ĉu vi konfesas ĉion?”

Švejk fiksis siajn bonulajn, bluajn okulojn sur la senkompata homo kaj mole diris:

“Se vi deziras, via moŝto, ke mi konfesu, mi obeos, tio ne povas al mi malutili. Sed se vi diros: ‘Švejk, konfesu nenion,’ mi elturniĝos ĝis mia lasta spiro.”

La severa sinjoro notis ion en aktoj, kaj enmanigante plumon al Švejk instigis lin tion subskribi.

Kaj Švejk subskribis la denuncon de Bretschneider eĉ jenan aldonon:

Viaj supre montritaj akuzoj kontraŭ mi baziĝas sur vero.

Jozefo Švejk

Subskribinte, li turnis sin al la severa sinjoro:

“Ĉu mi subskribu ankoraŭ ion? Aŭ ĉu mi venu nur matene?”

“Matene oni forveturigos vin al la kriminala juĝejo,” li ricevis respondon.

“Je kioma horo, via moŝto? Por ke mi, pro Sinjoro Kristo, ne fordormu.”

“For!” ekkriegis tio al Švejk hodiaŭ la duan fojon de kontraŭa flanko de la tablo, antaŭ kiu li staris.

Revenante en sian novan kraditan hejmon, Švejk diris al policisto, kiu lin akompanis:

“Ĉi tie ĉio iras kiel sur reloj.”

Tuj kiam oni fermis malantaŭ li la pordon, la kunarestitoj surŝutis lin per diversaj demandoj, kiujn Švejk respondis klare:

“Mi ĵus konfesis, ke mi ŝajne mortigis la arkidukon Ferdinando.”

Ses viroj konsterne kuntiriĝis sub pedikoplenajn kovrilojn, nur la bosniano diris:

“Feliĉan vojaĝon.”

Ekkuŝante sur la tabullito, Švejk proklamis:

“Domaĝe, ke ni ne havas ĉi tie vekhorloĝon.”

Sed matene oni vekis lin eĉ sen vekhorloĝo kaj precize je la sesa horo veturigis Švejkon en “verda Antono” [23] arestitojn el diversaj pragaj kvartaloj oni veturigadis al polica direkcio per verde ŝmirita ĉevalveturilo. El la baptonomo de la unua koĉero Antono Douša kaj koloro de la veturilo naskiĝis populara nomo por la veturilo “verda Antono”, uzata ankaŭ pli poste por policaj aŭtomobiloj. al la landa kriminala juĝejo.

“Matena horo plena de oro,” diris Švejk al siaj kunvojaĝantoj, kiam la “verda Antono” ekveturis el la pordego de la polica direkcio.

Puraj, hejmecaj ĉambretoj de la landa kriminala juĝejo faris sur Švejk la plej favoran impreson. Kalkitaj muroj, nigre lakitaj kradoj kaj dika aresteja ĉefgardisto sinjoro Demartini kun violaj galonoj kaj borderaĵo sur la ofica kaskedo. Viola koloro estas preskribita ne nur ĉi tie, sed ankaŭ ĉe religiaj ceremonioj en la Cindra Merkredo kaj la Paska Vendredo.

Revenis glora epoko de la roma hegemonio super Jerusalemo. Oni elkondukadis arestitojn kaj starigis ilin antaŭ Pilatojn de la 1914a jaro suben en teretaĝon. Kaj enketaj juĝistoj, Pilatoj de la moderna epoko, anstataŭ honeste lavi siajn manojn sendadis al si por perkelto kaj biero al ‘Ĉe Teissig’ kaj al la ŝtata prokuroraro transdonadis novajn kaj novajn akuzojn.

Ĉi tie plejparte perdiĝis kia ajn logiko kaj venkis, strangolis, idiotigis, kraĉis, ridis, minacis, mortigis kaj ne pardonis. Estis tio ĵonglistoj per la leĝoj, adorantoj de kodaj laŭliteraĵoj, voruloj de la akuzitoj, tigroj de aŭstra ĝangalo, okulmezurantaj sian salton sur la kulpigiton laŭ la numero de paragrafoj.