Яраслаў Гашак - Прыгоды ўдалага ваякі Швэйка ў сусьветную вайну

Капрал палез у кішэнь шыняля і выцягнуў пляскатую пляшку з ромам.

— Асьмелюся прапанаваць, пан обэр-фэльдкурат, па голасе яго знаць было, якою цяжкою для яго была гэта ахвяра, ня гневайцеся.

— He загневаюся, саколік, — адказаў той і ў голасе яго прагучэлі радасныя ясныя ноткі. — П‘ю за наша счасьлівае падарожжа.

— Езус, Мар‘я! — уздыхнўў капрал, бачачы, як обэр-фэльдкурат зразу праглынуў палазіну таго, што было ў пляшцы.

— Ах вы, такі-сякі, — пагразіў яму обэр-фэльдкурат, усьміхаючыся і многазначна падміргваючы вольнапісанаму. Вы асьмельваецеся ўспамінаць імя пана бога дарэмна. За гэта ён вас павінен пакараць. — Патэр зноў глынуў з пляшкі і, перадаючы яе Швэйку, скамандаваў: — Скончыць!

— Нічога ня зробіш — дысцыпліна, — дабрадушна сказаў Швэйк капралу, аддаючы яму пустую пляшку. У вачох унтэра зьявіўся той асаблівы бляск, які можна наглядаць толькі ў вар‘ятаў.

— А цяпер я трошкі задрамлю да Вены, — сказаў обэр-фэльдкурат. — Пабудзеце мяне, як толькі прыедзем у Вену. А вы, зьвярнуўся ён да Швэйка, — схадзеце на кухню ў афіцэрскае сабраньне, вазьмеце там пасуду і прынясеце мне абед. Скажэце там, што для пана обэр-фэльдкурата Лаціны. Злаўчэцеся дастаць падвойную порцыю. Калі будуць кнэдлікі, то не бярэце з акрайчыка — нясходна. Потым прынясеце мне адтуль бутэльку віна і не забудзьцеся ўзяць з сабую кацялок: няхай туды нальлюць рому.

Патэр Лаціна пачаў шукаць у кішэнях.

— Слухайце, — сказаў ён капралу, — у мяне няма дробных, пазычце мне злот… дык вось вам. Як прозьвішча.

— Швэйк.

— Вось вам, Швэйк, гасьцінца. Капрал, пазычце мне яшчэ адзін злот. Гэта я вам дам, Швэйк, калі вы ўсё зробіце, як належыць. Апрача таго дастаньце мне там папярос і цыгар. Калі будуць выдаваць шоколад, то стральнеце падвойную порпыю, а калі консэрвы, дык, глядзеце, дастаньце вэнджаны язык ці гусіную пячонку. Калі будуць даваць швэйцарскі сыр, дык не бярэце з краю, а венгерскай кілбасы няхай вам адрэжуць з сярэдзіны сачнейшы кусок.

Обэр-фэльдкурат выцягнуўся на лаўцы і праз хвіліну заснуў.

— Спадзяюся, вы цалкам задаволены нашым знайдзёнкам, — сказаў вольнапісаны ўнтэр, калі обэр-фэльдкурат захроп. — Хлопец хоць куды.

— Адвучаны ад грудзей, як той казаў, — уставіў Швэйк, — ужо з бутэлечкі смокча, пан капрал…

Капрал хвіліну змагаўся сам з сабою, але раптам скінуў з сябе маску лісьлівасьці і суха сказаў:

— Мякка сьцеле…

— Дробных, кажа, у яго няма, — сказаў Швэйк. — Гэта мне нагадвае аднаго муляра з Дэйвіц [59] Раён Прагі. , па прозьвішчы Млічка. У таго ніколі нябыло дробных, пакуль ня ўлез у гісторыю і не папаў у турму за машэнства. Дробных у яго ня было, а буйныя прапіў.

— У 75-м палку, — умяшаўся ў гаворку адзін з канвойных, — капітан прапіў да вайны ўсе палкавыя грошы, за што яго і паперлі з вайсковай службы. А цяпер зноў капітанам. Потым яшчэ адзін фэльдфэбель пракраўся: украў сукно на лацканы, больш за дваццаць кускоў, а цяпер падпрапаршчыкам. А вось аднаго простага салдата нядаўна ў Сэрбіі расстралялі за тое, што ён зьеў зараз цэлую бляшанку консэрваў, якую павінен быў разьмеркаваць на тры дні.

— Гэта да справы не адносіцца, — сказаў капрал. — Але што праўда, то праўда: пазычыць у беднага капрала два злоты, каб даць гасьцінца, — гэта ўжо…

— Вось вам ваш злот, — сказаў Швэйк. — He хачу разжывацца вашым дабром. А калі атрымаю ад обэр-фэльдкурата другі, то таксама аддам яго вам, каб вы ня плакалі. Вам павінна быць толькі прыемна, што начальства пазычае ў вас грошы. Вельмі вы ўжо эгоіст вялікі. Справа ўсяго ў якіх-небудзь няшчасных двух злотах. Паглядзеў-бы я, што-б вы запелі, каб вам прышлося жыцьцё аддаць за начальства. Скажам, калі-б ён ляжаў паранены за няпрыяцельскай лініяй, a вам-бы прышлося яго ратаваць і вынесьці яго на руках з лініі агню, а ў вас-бы стралялі шрапнельлю і чым папала…

— Вы то ўжо напэўна нарабілі-б у порткі, — абараняўся капрал. — Вёска!

— У час атакі то шмат хто сябе ў порткі накладае, — заўважыў нехта з канвою. — Нядаўна ў Будэйовіцах расказваў нам адзін паранены, што ён сам у час наступленьня нарабіў у порткі тры разы засаб. Першы раз, калі вылезьлі з прыкрыцьця на пляцоўку перад драцяною загародай; другі раз, калі іх пачалі біць з кулямётаў і трэці раз, калі рускія кінуліся на іх у штыхі і закрычалі «ура». Тут яны пусьціліся назад пад прыкрыцьце, і ва ўсёй роце ня было ніводнага, які-б не накладаў сабе ў порткі. А адзін забіты застаўся ляжаць у траншэі, ногі ў яго зьвісалі ўніз; пры наступленьні яму зьнесла паўчэрапа, нібы нажом адрэзала. Той у апожні момант так абрабіўся, што ў яго цякло з портак па чаравіках і разам з крывёй сьцякала ў траншэю, якраз на яго палавінку чэрапа з мазгамі. Тут, брат, ніхто ня ведае, што з ім здарыцца.