Віктар Лоўгач - Таблеткi для сну

I не сорамна вам. Хочаце пісаць вершы, пішыце! Калі ласка! Гэта ніхто не забараняе. Ды і наша газета тады-сяды адводзіць ім месца на сваіх старонках. Але пра што пісаць? у старэчым узросце толькі пра кефір ды ўнукаў.

Чуў я, што гэты малочны прадукт маладзіць чалавека. Няма кефіру — апявайце звычайную маслянку. Чэснае слова, ніхто за гэта вам заўвагу не зробіць.

А ў вас? Усё наадварот. Стары чалавек, у якога ўжо і праўнукі, пра выпіўку ў газету допісы шле. I глядзі ты, мала з яго адной шклянкі, другую просіць. Я вунь на колькі маладзей і то без закусі гэтулькі не вып'ю. 3 ног зваліць.

Па праўдзе, я мог бы і згадзіцца з першым радком. Ці грэх, ці смех — няхай бы і чарку выпіў стары чалавек: колькі там таго жыцця засталося. Тады абавязкова ў другім радку патрэбна было б штосьці сказаць пра сёлетнія гуркі і пеўня смажанага. Я толькі што адведаў яго. Закусь — тая яшчэ!

Можна ў рыфму загнаць і юшку рыбную. Надоечы гэта я сам цэлую міску высербаў.

Не, верш у такім варыянце не пойдзе. 3 павагаю рэдактар перасоўнай насценнай газеты

Рыгор АПЕЧКА.

У нашым доме толькі і было размоў пра наш улоў. Хвядос Гэблік нават усёй пяцярнёй крыж клаў на лоб і аўтарытэтна гаварыў:

— Каб з месца мне не крануцца: шчупак з паўметра ўзяўся. Ох і намучыўся з ім Алесь!

— I няўжо гэта на вуду?

— А што тут дзіўнага? Раней бывала...

I цікаўныя ўжо спяшаліся да дзядзькі Нупрэя. Ён таксама ў нашым доме жыве і рыбачыць. Для іх Нупрэй — аўтарытэт. Пагладзіўшы сваю рыжую бараду, ён кажа:

— Шчупака я таго не мераў, але калі зайшла гамонка, скажу адно: больш за два кілаграмы быў.

Усе жыхары нашага дома пыталі пра наш улоў. Ім карцела праўду ведаць. А паколькі я — гэта той самы Алесь, нашы суседзі спынілі ў двары мяне і сталі пытаць:

— Алеська, і не сорамна табе такую рыбіну самому з'есці. Хай бы нас запрасіў на яе. Твая закуска — наша...

I тут здарылася непапраўнае. 3 пад'езда выскачыў наш кот Васька, а за ім з крыкам ляцеў мой сын Сашка.

— Татачка, лаві ката, рыбу тваю праглынуў! Суседзі паглядзелі на ката, які ў зубах трымаў хвост сіляўкі.

З'еў кот нашу славу...

Свой працоўны дзень ва ўстанове Сцяпан Якаўлевіч Лазік звычайна пачынаў з расказаў пра грыбы.

— I сёння вядзерца прынёс. Як на падбор, чорненькія, кругленькія, адзін у адзін.

— Шанцуе ж, дзядзька, вам,— зайздросціў эканаміст Фёдар Яцко.— Пэўна, не адну шклянку марынаваных грыбоў закаталі.

— Ёсць.

— Хоць бы разок паклікалі мяне з сабою,— умаляў эканаміст.

— Не, дружа,— казаў Лазік.— Баравічкі збіраць — не пяром павадзіць. Тут спрыт патрэбны ды і з пеўнямі ўставаць...

— Устану, толькі вазьміце.

— Размовы адны,— узяўшы за плячо таварыша, кпіў Сцяпан Якаўлевіч.— Не дабудзішся.

...На гэты раз у нядзелю раніцою сабраўся ў грыбы і Фёдар Яцко. А восьмай гадзіне ў лес прыйшоў. 3 кошык набраў. I рыжыкаў, і зялёнак, і беленькіх некалькі падняў. Так што настрой быў цудоўны. I рашыў эканаміст па дарозе збочыць да Сцяпана Якаўлевіча. Надта ж карцела пахваліцца і заадно паглядзець, колькі набраў бухгалтар.

Сустрэла Фёдара Яцко гаспадыня, жонка Лазіка.

— А вы малайчына, Фёдар. Гэтулькі набраць!

Яцко аж пачырванеў:

— Што я, вось ваш, пэўна, з пуд прынёс?

— I не сорамна вам, маладому, са мною жартаваць. Мой Сцяпан у лес пойдзе? Кавянёю не вытурыш туды. У яго ж ногі баляць.

— Як жа так?! — разгубіўся Яцко.— А дзядзька Сцяпан казаў, што...

— Па дзве карзіны носіць,— закончыла Дар 'я Адамаўна.— Хлус стары.

Жанчына паказала на спальню. Яцко нясмела зазірнуў.

Шырока раскінуўшы рукі, на ложку хроп Сцяпан Якаўлевіч. Нешта мармытаў. Фёдар прыслухаўся. Пра грыбы...

«I гэтага, гэтага браць можна... Мяшок!.. Усё пабяру, усё...»

— Толькі ў сне ён збірае грыбы,— уздыхнула Дар'я Адамаўна.

Сымон Чыгунчык і яго жонка Ганна сядзелі за сталом.

— Бач ты, ажно пятнаццаць гадоў разам пражылі. Не грэх за такое яшчэ па кілішку,— і Сымон зноў наліваў віно.

— А як жылі! Каб на каго паглядзела — ого! Ты адзін у мяне на ўсё жыццё. Да смерці.

— А ты, Ганна, для мяне — сонейка. Паглядзіш — і я маладзею.