I канчатковы прысуд:
— Давай ананімку напішам...
У апошні час я стаў заўважаць, што Настуля мая ў свае трыццаць гадоў самай прыгожай кветкай расцвіла. А яшчэ, што ў яе на службе з'явілася ажно некалькі паклоннікаў. І галоўны інжынер Язэп Бабкін прама вачамі есць, і загадчык аддзела Пятро Яхновіч заўжды на абед запросіць, а ў дзень Восьмага сакавіка эканаміст Эдуард Пiнчук абавязкова букет кветак уручыць.
I шэф наш стаў маю жонку ў прыклад ставіць. 3 чаго б тэта?
А ўзяць бухгалтара Гузіка? Раз-пораз да яе ў кабінет заходзіць. То пра новае выданне Ясеніна спытае, а то хто з сённяшніх маладых артыстак — першая зорка. Маўляў, нібы мая жонка адзіная ў нашай канторы знаўца.
А нядаўна заходжу да жонкі, а ў яе сядзіць намеснік загадчыка аддзела Змітро Змітровіч і райскай птушкай заліваецца. «Настасся Міканораўна, паверце толькі мне,— шчабеча гэты саракапяцігадовы халасцяк,— вам гэта сукенка надзвычай да твару. Вы мадонна нашай бурнай эпохі».
Урэзаць бы яму аплявуху? Ды, чаго добрага, за хуліганства яшчэ прымуць? А я ў свае трыццаць пяць гадоў — мужчына ўраўнаважаны. Не, гэта не тыя меры.
А ўчора, верце не верце, ажно сэрца ледзь з грудзей не вырвалася. Мая Настуля гэтаму лысаму абармоту гальштук выбіраць ва універмаг хадзіла.
— Дакуль такое будзе? — пытаю.
А жонка як ні ў чым не бывала:
— Хіба то жанчына, на якую не звяртаюць увагі?! Ці па густу табе такая?
Іван Іванавіч Цыбулькін, яшчэ раз акінуўшы позіркам прысутных, сказаў:
— Перабудова — гэта той шлях, па якім кожны з нас павінен ісці. Прывяду сотні прыкладаў. Пры зрэзе дрэў застаюцца метровыя пні, а голле спальваецца. Калі пералічыць на гектары ўсе тыя пні-цурбакі, то можна ўсю зіму вялікую вёску ацяпляць. Эканомія? Эканомія. А лапкі адкуль бяром? 3 лесапасадак. А ў дзялянках усё спальваем? А якая нядбайнасць! Не, такое болей мы не дапусцім. Годзе!
— Правільна! — падаў з месца голас лесаруб Адам Сайкін.
— I за эканомію гаручага возьмемся,— не стрымалася Яніна Калістратаўна.— А то канторскі бензін уласным стаў.
— А што з запчасткамі? Не склад, а двор знаходак,— абуральна заявіў шафер Дзіма Пеўнеў, учарашні салдат.— Табе хоць плач — не дадуць, а з боку кліентаў — і рэсору, і акумулятар.
— Калі шчыра, то і я за перабудову,— заявіла нарміроўшчыца Клаўдзія Пятроўна.— Проста дзіву даешся — за што асобным работнікам налічваюць зарплату.
— Во-во, а я што кажу: перабудова і толькі перабудова. I пачнём зараз жа, не адкладваючы.— I начальнік канторы хусцінкай выцер успацелы лоб, а затым, калі амаль усе разышліся, аўтамеханіку загадаў заправіць ягоную «Ніву» для паездкі ў суботу на падлёдны лоў, а заадно выпісаць рухавік з «ЗІЛа» шэфу з горада. Намеснік атрымаў задание падабраць на новых лесапасадках участкі для нарыхтоўкі хвойнай лапкі, а брыгадзір лесарубаў Петрачэня — спаліць у Борках на дзялянцы ўсё сасновае ды яловае галлё...

Так ужо надарылася, што напярэдадні Восьмага сакавіка нас запрасілі ў Мінск на нараду. Ехалі ў большасці з адной думкаю: «Што б там ні было, а жонкам сваім самых-самых смачных цукерак дастанем. Пры гэтым, у самых-самых прыгожых каробках. А пашчасціць — заадно і кветак жывых».
Як і дамовіліся напярэдадні, толькі закончылася нарада — і мы сіганулі ў сталічныя магазіны.
— Эх, браткі,— гаварыў Яўхім Брызентавіч,— і ўзрадую ж гэта я сваю Клеапатру Філімонаўну, куплю ей батончыкаў з лікёрнай начынкай.
— А мая,— прызнаўся Міхаіл Тузік,— мармелад у шакаладзе любіць.
— А мая, а мая, а мая...
I кожны з нас называў любімыя цукеркі сваёй жонкі. Зацята маўчаў толькі адзін Іван Верас.
Яго жонка працавала дырэктарам цукеркавай фабрыкі «Сто заморскіх навінак».
Вельмі прыемна, што вы — чалавек, якому пазаўчора стукнула ажио восемдзесят гадоў, пішаце вершы. Ведаеце, у такім узросце іншы ляжыць на печы і грэе плечы. Яшчэ нат цёплым кажухом накрываецца. А калі што не так, вэрхал узнімае, нявестку даймае, што чай халодны. Бачыце, падавай яму гарачы. Стары чалавек, а капрызнічае. Не гожа гэта. Так і хочацца пры ўсім сумленным людзе пасароміць. Але прашу прабачэння, крыху адхіліўся. Завалілі гэтыя селькоры газету пісьмамі, а ты сядзі і разбірайся з імі. Мо думаюць, у мяне іншай работы няма. Добранькі і вы. Восемдзесят гадоў, а ў рыфмы словы гоніце:
Читать дальше