Ніл Гілевіч - Талісман

I вось, здаецца, гісторыя вяртаецца "на кругі свая". Дакладней, яе хочуць павярнуць туды — назад, да 37-га. Лозунг гатовы даўно:'' Смерць беларускаму нацыяналізму!'' — што трэба чытаць, як "Смерць нацыянальнаму адраджэнню Беларусі!'' Пачалося і ажыццяўленне лозунга на практыцы. Свае прапановы зрабіў і дэпутат-генерал Сарокін: стварыць камісію Вярхоўнага Савета па вывучэнню фактаў прапаганды беларускага нацыяналізму і вызваліць ад займаемых пасад народнага дэпутата Гілевіча і міністра адукацыі Гайсёнка.

Шаноўныя дэпутаты! Дазвольце і мне звярнуцца з афіцыйнай просьбай да старшыні Вярхоўнага Савета. У інтэрв'ю газеце "Звязда" былы член палітбюро Расійскай кампартыі прафесар Антановіч сваё вяртанне ў родны дом, у Беларусь, патлумачыў тым, што "расійскія камуністы пайшлі ў бок вялікадзяржаўнага шавінізму". Красамоўнае прызнанне! Гэта — у Расіі. У нас жа, у Беларусі, не толькі камуністы, але і многія іншыя, партыйныя і беспартыйныя грамадзяне, як ішлі, так і ідуць у гэты самы запаветны бок, ваяўніча выступаюць з пазіцый вялікадзяржаўнага шавінізму. У многіх газетах, што выходзяць у Беларусі, у тым ліку і за дзяржаўны кошт, змяшчаюцца публікацыі, у якіх абражаецца нацыянальнае пачуццё беларуса, зневажаецца сама Рэспубліка Беларусь, яе дзяржаўныя сімвалы. У гэтых публікацыях сцвярджаецца, што беларускага народа наогул ніколі не было і няма, што беларуская мова — толькі дыялект рускай, што ўтварэнне незалежнай дзяржавы Рэспубліка Беларусь — нонсенс, які трэба ліквідацаць, і г.д. і г.д. Усё гэта, як вы разумееце, спрацоўвае адпаведным чынам — а іменна: глыбока крыўдзіць беларусаў, абражае нацыянальную годнасць народа, а з крыўды і абразы нічога, апрача адчужэння і варожасці, не вырастае. Дык хто ж сее ў нашым грамадстве нацыянальную варажнечу? Хто займаецца прапагандай нацыянал-фашызму ці шавінізму? — як яго ні назаві, гэта адно і тое ж: нялюдская, антычалавечая ідэалогія.

Нягледзячы на ўсё гэта, яшчэ ніводзін сумленны рускамоўны грамадзянін не адчуў, што яму, ратуючыся ад нацыяналістычнай небяспекі, трэба з Беларусі ўцякаць. Не адчуў і не адчуе! Такой небяспекі ні для якой нацыянальнай меншасці ў нас няма і не будзе. Небяспеку можа адчуць толькі той, хто лічыць, што цярпенне беларускага народа можна выпрабоўваць бясконца.

Вось чаму прашу Старшыню Вярхоўнага Савета стварыць пар ламенцку ю камісію па рассл едаванню фактаў прапаганды ў сродках масавай інфармацыі вялікадзяржаўнага шавінізму і распальвання настрояў, варожых да Беларускай дзяржавы і яе законаў, у тым ліку — да прынятых у гэтай зале законаў аб мовах і аб адукацыі.

Выстпупленне на сесіі Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь 17 сакавіка 1994 года

Шаноўныя дэпутаты!

На пасяджэнні Прэзідыума я прасіў не пыносіць пытанне аб справаздачы т. Сярэдзіча на сесію, падкрэсліўшы, што ў нашых умовах гэта — недазволеная раскоша. I прасіў не таму, што не разумею або недаацэньваю значэнне і ролю масавай газеты ў грамадска-палітычным жыцці краіны, а таму, што ёсць пытанні непараўнана больш важныя, чым гэта, ёсць пытаіші настолькі важныя, настолькі сур'ёзныя, што ўсе іншыя перад імі саступаюць набок. Ёсць пытанні, пра якія гавораць: гэта пытанне жыцця і смерці. Гэта надзвычай сур'ёзна ў дачыненні да лёсу аднаго чалавека, і ў тысячы разоў сур'ёзней, калі гаворка ідзе пра лёс дзяржавы, пра быць або не быць дзяржаве. Якраз такое пытанне разглядалася ўчора вечарам на пасяджэнні Прэзідыума Вярхоўнага Савета, у якім прынялі ўдзел першыя асобы з Урада рэспублікі, кіраўнікі абласцей і старшыня праўлення Нацыянальнага банка Беларусі. Абмяркоўвалася пытанне аб аб'яднанні грашова-крэдытных сістэм Беларусі і Расіі і аб адзінай рублёвай зоне, іншымі словамі — аб тым, як выходзіць з тупіка, у які гэта пытанне зайшло. Стала ясна, што пэўныя дзяржаўныя людзі ў Маскве здзекуюцца з нас, вычэкваючы, калі мы канчаткова станем на калеш і прыпаўзем з чалабітнай: прыміце нас у склад Расійскай Федэрацыі. На ўсіх лініях эканамічных узаемаадносін нам дыктуюць правілы гульні, навязваюць сваю волю, а найбольш наіўныя (ці, можа, найбольш хітрыя?) дзяржаўныя мужы нашы ўсё яшчэ крычаць: трэба ехаць у Маскву і прасіць і дамаўляцца! Стала ясна — і пра гэта ўчора было сказана адназначна — што шокавай тэрапіі з усімі яе паследкамі нам не мінуць, яна пачынаецца ўжо, і што трэба неадкладна абвяшчаць наш разліковы білет, наш "зайчык" адзіным плацежным сродкам. Бадай ніколі не было мне так трывожна і так горка — ад усведамлення таго становішча, у якім мы, наш народ і наша дзяржава, апынуліся. Думалася: а яшчэ ж два гады назад, і год назад — з гэтай трыбуны так горача і так пераканаўча гаварылася, што трэба як хутчэй уводзіць у дзяржаве сваю нацыянальную валюту, што без сваёй уласнай валюты — дзяржава проста не дзяржава. Чаму не прыслухаліся да гэтых галасоў? Таму, што яны не з тых вуснаў гучалі, не тыя дэпутаты гаварылі. Аказваецца, праўда, ісціна — не аб'ектыная катэгорыя, а залежыць ад таго, хто яе гаворыць. Загарэўся дом, чалавек крычыць "пажар", — а ў адказ чуем: не можа быць, не той чалавек б'е трывогу.