Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

03.05.1996

Падманнiк прывалокся жыць у сталiцу з пасёлка Ветка. Жыццё зводзiлася да таго, каб штодня залiваць алкаголем парсючыныя вочкi i падманваць усiх, каго можна i каго нельга. Пацiху-патроху Падманнiк аброс сабутэльнiкамi-знаёмымi, сярод якiх значылiся: i мiнiстр замежных спраў, i рэктар кансерваторыi, i народны пiсьменнiк, i мастак-графiк. Праз апошняга якраз i пачалiся ў Падманнiка непрыемнасцi.

Выкарыстоўваючы прозвiшча мiнiстра, Падманнiк паабяцаў пяцярым хлопцам з крымiнальным мiнулым зрабiць штампы шматразовай вiзы ў замежных пашпартах, каб можна было ездзiць па ўсiм свеце. Хлопцы сплацiлi грошы, а Падманнiк замест мiнiстра наведаў мастака, якi намаляваў замоўленыя адзнакi. Падманутыя крымiнальнiкi паехалi ў Польшчу. Там у iх канфiскавалi пашпарты з фальшывымi штампамi i паабяцалi наступны раз пасадзiць за падробку дакументаў. Крымiнальнiкi вярнулiся ў Мiнск, знайшлi Падманнiка i запатрабавалi грашовую кампенсацыю. Падманнiк пабег да мастака. Той паслаў яго на тры расейскiя лiтары, сышоў з дому i схаваўся. Перад зыходам мастак нават вярнуў заробленыя за маляванне пяцьдзесят даляраў. Падманнiк застаўся сам-насам з бядою; бо i мiнiстр, i рэктар, i астатнiя сабутэльнiкi не хацелi больш ведаць свiнавокага аферыста. Адпаведна, Падманнiк нiяк не мог знайсцi грошы. Крымiнальнiкам хутка надакучыла слухаць тлумачальныя байкi, яны завезлi Падманнiка на закiнуты завод, дзе спусцiлi з яго порткi i ўставiлi ў дупу лiтавальнiк. Крымiнальнiкi яшчэ паабяцалi: калi не знойдуцца грошы на штраф, той лiтавальнiк уключаць у разетку.

Дупа — рэч каштоўная, асаблiва ўласная. Падманнiк гэта адчуў на ўласнай скуры, пасля чаго паляцеў да роднага брата. Той старэйшы брат прыцягнуўся жыць у Мiнск раней за Падманнiка i пацiху халуйстваваў на тэлебачаннi. Такая-сякая капейчына ў тэлевiзiйнiка вялася, але грошы ён даваць адмаўляўся, пакуль Падманнiк не паказаў падраную лiтавальнiкам дупу. Хiтры тэлевiзiйнiк пагадзiўся заплацiць дзве тысячы пяцьсот даляраў, але толькi крымiнальнiкам рукi ў рукi. Бандыты не прымусiлi доўга чакаць, прыслалi кур’ера, якi забраў штраф.

Увечары вясёлы Падманнiк баляваў у рэстаране з мiнiстрам замежных спраў i расказваў пра сквапнага брата i шчодрых крымiнальнiкаў, якiя выдзелiлi яму трыста даляраў у якасцi ганарару.

Пасля таго здарэння па сталiцы папаўзлi чуткi пра гнiлыя паводзiны Падманнiка. Паступова ад яго адвярнулiся сябры. Падманнiк застаўся голы, як бiзун. Нават брат не пускае яго ў кватэру. Адно, што засталося ў жыццi ў Падманнiка нязменным, дык гэта штодзённае залiванне алкаголем парсючыных вачэй.

11.06.1996

"Маладая экзатычная дзяўчына дапаможа заможнаму спадару прабавiць вечар. Тэлефон..."

— Слухаю вас.

— Я па рэкламнай аб’яве, мяне цiкавяць кошты i магчымасцi.

— Кошты звычайныя, як i паўсюль у горадзе, — трыццаць пяць за гадзiну.

— Тэрыторыя?

— Пажадана вашая, у нашай кватэры на пяць даляраў даражэй.

— Дзякуй, я патэлефаную крышку пазней... — Алё! Чакайце... А што азначае экзатычная дзяўчына?

— Ну... Такая незвычайная, прыемная...

— А больш падрабязна?

— Невысокая трыццацiгадовая бландзiнка...

"Ты ўпэўнены ў сабе, ты верыш у свае сiлы, ты багаты... Тэлефануй. Наш нумар..."

— Добры вечар.

— Добры.

— Вашыя кошты.

— Трыццаць пяць, сорак.

— А якiя ў вас ёсць дзяўчаты?

— А якую б вы хацелi... бачыць.

— Экзатычную.

— А што вы ўяўляеце за словам "экзатычная", апiшыце больш падрабязна...

— Ну кiтаянка, мурынка, турчанка...

— Ха-ха-хi... Жартуеце?

— Зусiм не, сапраўды хочацца пабачыць цемнаскурую, высокую, вышэйшую за метр семдзесят пяць, даволi поўную дзяўчыну з бюстам нумар тры i галоўнае: яна павiнна быць цалкам лысая, нiводнага валаска, зусiм.

— Iдзi ў сра...

"Дзве прыгожыя дзяўчыны дапамогуць разагнаць сум i палепшыць настрой. Тэлефон..."

— У вас абявязкова замаўляюць пару?

— Не.

— А чаму ў газеце напiсана "Дзве прыгожыя дзяўчыны"?

— Калi замовiць пару, дык кожная абыдзецца ў трыццаць.

— Марак?

— Даляраў.

— А калi запрасiць адну?

— Трыццаць пяць за гадзiну. Звычайна за гадзiну паспяваюць скончыць два разы, таму мы пiшам "дзве прыгожыя дзяўчыны".

— А ложак!

— Толькi ваш.

— Як хутка дзяўчаты прыедуць?

— Дзе вы знаходзiцеся?

— Пляц Незалежнасцi.

— Праз гадзiну.

— Так доўга?

— Самi разумееце. Зараз сем гадзiн ранiцы, а дзяўчатам трэба прывесцi сябе ў працоўны стан.

— Гадзiна — гэта доўга.