Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

"Мне карцiць адарваць свой чэлес, — прашаптаў Дамавiк, уладкоўваючыся ў фатэлi. — Узяць яго за галоўку i выдраць з коранем. Толькi што гэта дае? Будзе Дамавiк без стамбура! А мне хочацца стаць жанчынаю. Iдзiце сюды i суцешце мяне пяшчотаю!"

Каханкi суцяшалi Дамавiка пачэсваннем патылiцы, а потым казыталi да рогату, вiскату, канвульсiй ды страты прытомнасцi. Ад такой ласкi Дамавiкоў чэлес напяўся i пусцiў сiкуны.

Дамавiха падставiла твар пад струмень. Яна лавiла ротам лiмонную вадкасць i распырсквала той лiманад на спiну вучанiцы.

Тая адказала сiкунамi на прыпудраны Дамавiкоў нос. "Яшчэ-яшчэ абмывай мяне цёплым унутраным сокам!" — заахвочваў Дамавiк вучанiцу. Дамавiха прынесла крыштальныя келiхi i напоўнiла iх сваiмi вадкiмi залацiстымi выдзяленнямi.

Дамавiк са смакам кульнуў келiх. Чэлес паўстаў.

Вучанiца абнюхала аблiтага сiкунамi цёплага Дамавiка i апынулася ў аргазмiчным стане.

"Калi б ад цябе, любы Дамавiк, застаўся адно чэлес, мне было б дастаткова!"

Дамавiха пачала танчыць языком па ружовай галоўцы залупы.

Вучанiца дастала з шафы скураны бiзун i распачала хвосткiя ўдары. Кончык бiзуна аздабляла металёвая пацерка. Дамавiшына белая дупа ўпрыгожылася малiнавымi пiсягамi. Неўзабаве экстаз захлiснуў ненатольнае трыо.

Змучаныя, успатнелыя, брудныя, тры целы сплялiся ў адзiн клубок i цiха церлiся адно аб адно, пакуль сон не змарыў iх.

Рэшта ночы праляцела хутка.

На золку Дамавiк першы выблытаўся з любоўнага клубка i пасля водных працэдур надзеў новую форму беларускага мiлiцыянта. Форма, ранiца i сняданак з каваю рэанiмавалi яго цалкам.

Дамавiк адчуў уздым.

У пад’ездзе ён пастаяў пад суседскiмi дзвярыма, паслухаў гукi iнтымнай гульнi, у якой удзельнiчалi суседзi. Стогны, рыпы, усхлiпы, хрыпенне, пастукванне ўзбудзiлi Дамавiка настолькi, што ён пакiнуў колькi кропель насення на суседскiх дзвярах.

На пляцы Незалежнасцi Дамавiк, дзякуючы форме, лёгка спыняў легкавiкi, браў пад брыль i паказваў вадзiцелям чэлес. За прагляд органа Дамавiк прапаноўваў заплацiць. Грошы сплачвалiся.

Апоўднi Дамавiк вярнуўся дамоў. Папалуднаваўшы, ён заняўся любошчамi з Дамавiхаю i вучанiцаю. Ён так старанна песцiў каханак, што сам не заўважыў, як у запале асляпляльнай жарсцi зарэзаў абедзвюх.

Прачнуўся Дамавiк толькi позна ўвечары ў абдымках халодных нябожчыц. Роспач агарнула Дамавiка. Ён заплакаў i меланхалiчна пачаў пэцкаць сцены змесцiвам вантробаў мёртвых каханак.

Гноем i крывёю Дамавiк перапэцкаў сваё жытло.

Наплакаўшыся над нябожчыцамi, ён зноў апрануўся мiлiцыянтам i пакiнуў раскiданае гняздо.

У начным парку Дамавiк заспеў юнака, якi спраўляў малую патрэбу на чаўнок-гушкалку, i згвалцiў яго ў заднi праход.

20.04.1996

Смуроднiкi крыўдуюць, калi iх называюць Смярдзючнiкамi. Смуроднiкi абавязкова пачынаюць тлумачыць пра рознiцу памiж смярдзючым i смуродлiвым. На думку Смуроднiкаў, iх прозвiшча паходзiць ад назову чарнаплоднай ягады смародзiны, а не ад смуроду. Лагодныя людзi адразу ж пагаджаюцца, а дасцiпныя людзi выбачаюцца, але думаюць: "Смуродзiна таму i смуродзiна, што смярдзiць!".

У сям’i мiнскiх Смуроднiкаў на першае верасня чакалася свята. Смуроднiк Найменшы iшоў у першы клас. Смуроднiха-мацi прапанавала на святочны сняданак высушаных селядцоў. Падмацаваўшыся селядцамi з гатаваным малаком, Смуроднiк-старэйшы i Смуроднiк Найменшы пайшлi на школьны пляц, дзе адбыўся прысвечаны ведам мiтынг.

Пасля ўрачыстасцi Смуроднiк-старэйшы вярнуўся дамоў, а Смуроднiк Найменшы застаўся на першы ўрок.

Настаўнiца пасадзiла Смуроднiка на першую парту, бо той меў кепскi зрок i насiў акуляры.

Смуроднiк сядзеў каля настаўнiцкага стала i цiхенька псаваў паветра газамi, што ўтваралiся ад селядцовых танцаў у пракiслым малацэ. Адчуўшы кiслы дух, настаўнiца абвясцiла: "Калi хто хоча ў прыбiральню, хай не саромеецца, а сходзiць". Смуроднiк пабаяўся ўстаць i пайсцi, тады б клас даведаўся, хто пускаў газы. Ён сядзеў i трываў, а неўтаймоўныя селядцы ўсчалi неверагодны вэрхал i, не зважаючы на супрацiў, выслiзнулi разам з парудзелым малаком з вантробаў у порткi. Настаўнiца загадала Смуроднiку Найменшаму пакiнуць школу. Свята ведаў сапсавалася.

Смуроднiк-бацька доўга суцяшаў сына апавяданнямi пра партызанскую барацьбу, калi даводзiлася хавацца ад ворагаў у конскiм гнаi. Апавяданнi супакоiлi Смуроднiка Найменшага, i ён заснуў.

Сон быў пра першую настаўнiцу, якая трэсла ў паветры ўказальным пальцам i паўтарала: "Нельга запiваць малаком сушаныя селядцы!".