Іван Шамякін - Пошукі прытулку

З сауны — дзверы ў басейн. Дзверы былі адчынены. I Адам Фадзеевіч убачыў тое, чаго не бачыў ў самых амаральных фільмах — брыдкую сексуальную оргію.

Усё гэта было настолькі нечалавечае i так абразіла чалавечую сутнасць старога, што яму захацелася закрычаць на гэтых адзічэлых жывёл. Але інстынкт самааховы прымусіў падумаць, што ў сваім звярыным экстазе яны проста ўтопяць яго. Загінеш не за нюх табакі.

— Цьфу! Брыдота!

Чым жа скончыцца такая оргія?

Стаміліся «героі». Селі на бар'ер басейна ўсе шасцёра. Адна з путан яшчэ раней дастала з рыдыкюля доўгую, як бы самаробную, цыгарку. Запаліла, зацягнулася. Другая крыкнула:

— Эй, глядзі, не выцягні ўсю. Мы цябе ведаем.

Курыльшчыца перадала цыгарку ёй. Тая — Вадзіму. I так, седзячы, без слоў, жанчыны i мужчыны глыбока зацягваліся. I вочы ix пачыналі блішчэць, як у катоў. Наркотык!

Адкрыццё такое не толькі абурыла Адама Фадзеевіча — пэўным чынам спалохала. Не ведаў i не думаў, што нетолькі недзе там, у амерыках, але i ў нас так труцяць сябе наркотыкамі. Людзі з вышэйшай адукацыяй — Вадзім прынамсі.

Моцна ляпнуў дзвярамі. Спадзяваўся, што грук разгоніць гэты прытон. Дзе там! Яшчэ добрую гадзіну не выходзілі з басейна. А потым зноў аглушальная музыка з катэджа i жаночы віск. Адам пастукаў у дзверы:

— Спыніце музыку!

— Дзед! Не лезь не ў свае справы. I не падглядвай за маладымі. Зайздросціш? Сорамна старому!

Сапраўды, навошта яму лезці не ў свой агарод? Захацеў перавыхаваць тых, хто апынуўся ў балоце? Апусці рукі, дзед!

Раніцой дзяўчаты выскачылі чарадой не на вуліцу — у лес. Хлопцы выходзілі па адным, як пабітыя сaбакі. Вадзім пайшоў апошні. Заглянуў у будку, папярэдзіў:

— Дзед! Ты ж глядзі! Шануй сваё месца. Твая хата з краю.

— Мая хата з краю.

— На табе ключ, прыбяры там. Насвінячылі мы.

Але Адам Фадзеевіч не стаў прыбіраць. A ўдзень прыехала гаспадыня. Агледзела «парадачак», не стрымалася, прыйшла ў будку, паскардзілася:

— Вадзік пагуляў. Брыдка глядзець. Такі неарганізаваны хлопец. I дома ў яго ўсё раскідана.

«На што іншае — на брыдоту ён спрытны», — са злосцю на бацькоў падумаў Стрыжэўскі. Карцела расказаць, што свінства на кухні, у сталовай нішто ў параўнанні з тым, што ён бачыў у басейне. Але пашкадаваў маці, ды i саромеўся расказаць пра такое жанчыне. :

Памог ёй прыбраць. Пранікся павагай да багачкі, якая не цуралася ніякай бруднай працы i рабіла ўсё ўвішна, акуратна.

Дні праз два прыехаў Прытока. Сам на «аўдзі», а за ім — вялізны фургон. Фургон загналі ў двор, i двое цяжкавагавікоў разгрузілі з яго цяжкія скрынкі.

Стрыжэўскі стаяў, глядзеў. Прытока хадзіў міма, перакідваўся нязначнымі словамі накшталт: «Як ты тут? Нармальна? »

— Як вы з'ездзілі, Іван Піліпавіч?

— Ды вось, бачыш, што-нішто набыў.

Але што — не сказаў. Памагчы не папрасіў. I здалося Адаму: гаспадар сачыў, каб вартаўнік не пайшоў услед за грузчыкамі.

Скрынкі насілі ў катэдж, i па галасах было чуваць: спускаліся ў падвал, якога яму не паказалі. Што ў гэтых скрынках? Не унітазы ж. Сантэхніку бізнесмен завёз бы ў магазін. Навошта яму «перасадка»? Прытока ўмее лічыць грошы. Значыцца, нешта такое, чым ён адкрыта не гандлюе. Сакрэтны тавар. Невядома, што ён, Адам, сцеражэ тут. Пэўна ж, штосьці такое, што прыйшло кантрабандай ці будзе адаслана кантрабандай, неабавязкова на захад, можа, i на ўсход, у Расію, на мяжы з ёй мытні толькі на магістральных шляхах. Ды i груз яны правяраюць так сабе — дзеля заспакаення сумлення.

Скрынкі не давалі заснуць — хацеў адгадаць, што ў ix, якой яшчэ камерцыяй займаецца Прытока. Што i адкуль яму прыплывае? Вось ужо сапраўды прытока!

На наступны дзень гаспадар доўга спаў — змарыўся за тыдзень «камандзіроўкі». Прыехала Яўгенія Васільеўна. Не стаіла, расказала, мусіла расказаць, бо асушылі Іванаў бар — выжлукцілі марачны каньяк. Калі прыбірала, пра гэта не падумала, не магла падумаць, бо бар зачынены на ключ. Выходзіць, Вадзім меў свой ключ.

Стрыжэўскі чуў, як бос грымеў на жонку:

— Распусціла сукінага сына!

— Я распусціла? Сам ты i распусціў. Хто прывучыў яго да каньяку? Бацька. «Адна чарка не пашкодзіць». Во табе i чарка!

Увечары Прытока папрасіў вартаўніка пасцябаць яго венічкам у сауне. Адам узрадаваўся: ёсць магчымасць папарыцца i самому, даўно марыў, але ніхто не запрашаў, а сам не адважваўся ўключаць награвальнік: не па рылу такая раскоша! Прытоку не спадабалася б!

Голыя яны як бы сталі роўныя, у лазні ўсе роўныя. Акунуліся ў басейне, зноў палезлі на паліцы.