Іван Шамякін - Пошукі прытулку

— Я хацеў бы з'ездзіць у горад. Зубную шчотку ўзяць.

— Эх, салдат! Ехаў на службу i анучы забыўся.

— Я да вечара вярнуся, — пайшоў, пагладзіў сабаку. — Чакай, Бокс. Я цябе не падвяду.

— Правільна! — рагатнуў Прытока. — Падвесці можна гаспадара, а не яго сабаку.

У машыне чамусьці працяглы час маўчалі. Усе. Нават гаварлівая гаспадыня. Урэшце Іван спытаў:

— Чаму маўчыш, Адам Фадзеевіч?

— Думаю.

— Пра што?

— Хіба няма пра што падумаць?

— Ёсць, канечне. Думай, думай. Гэта добра, калі думаецца. Чалавек актыўна жыве. I нешта можа прыдумаць.

Выскачыўшы з мікрааўтобуса, Адам Фадзеевіч, не азіраючыся, махнуў рукой: бывайце. A ўголас сказаў:

— Апошні раз я цябе бачу, дабрадзей! На халеру мне твой палац!

Але пахадзіў па двары, павітаўся з пенсіянерамі, з якімі праводзіў час. Сумуюць людзі без працы! А ёсць жа яшчэ здаровыя мужчыны. Намацаў у кішэні ключы на бірульцы, дастаў, пакруціў у руцэ i раптам вырашыў бадай з радасцю за тое, што воля ёсць.

— Не! Паеду! Паспытаю i такога хлеба!

Канапка была жорсткая, зробленая, як знарок, каб вартаўнік моцна не спаў. Да таго ж кароткая — ногі ўпіраліся ў сцяну. Павернешся — калені вісяць.

Адаму сапраўды не спалася. Першыя ночы гэтая «сабачая будка» так не абражала: натуральнае месца вартаўніка. A ў тую ноч у галаве грымела, як на небе. Набліжалася навальніца. Бліскала, грымела. Ад страху, пэўна, скуголіў у сваёй будцы Бокс.

Чалавек-вартаўнік таксама па-свойму скуголіў: стагнаў, уздыхаў, мацюкаўся, чаго амаль ніколі не рабіў. На гэтай усходцы, на якой апынуўся за сотню зялёных, выяўляць свае пачуцці дазволіў сабе адпаведна становішчу. Яго абурэнне супраць Прытокі, якое за тыдзень службы як бы сцішылася, набліжалася з хуткасцю i магутнасцю блізкай навальніцы. Тыя дні спакойна спаў, відаць, таму, што начавалі гаспадары: сам Прытока, Яўгенія, ix дачка Раіса з мужам i малымі дзецьмі. Учора маладыя паехалі ажно ў Грэцыю. Гэта было адзінае, чаму Адам пазайздросціў. «Пражыў жыццё, даслужыўся ажно да халуя, а мала куды з'ездзіў, мала што пабачыў, — але тут жа ўпікнуў сябе: — Не грашы, Адась, па Саюзе паездзіў, ва ўсіх рэспубліках не адзін раз быў. A хіба ў нас, у той жа Грузіі, Арменіі, менш экзотику чым у Грэцыі ці Іспаніі? I гісторыі не менш. Толькі ведаць яе трэба. Мы не ведалі. Цяпер, разваліўшы Саюз, пачалі цікавіцца, хто яны такія — чэчэнцы, напрыклад. Толькі чым захапіцца ў той жа Арменіі? Усе збяднелі — вінаградныя i тундравыя. Дзякуй Богу, мы без нафты i ўрану не бядней за іншых. Трымаемся. На чым? Апускаемся i мы, ідзём у батракі да Прытокаў».

Навальнічная ноч, маланкі як бы распалілі яго злосць на Прытоку. Менавіта ў гэтую ноч яго абурэнне дасягнула апагея. I ўласнае прыніжэнне яго прычыніла сардэчны боль. Боль гэты знаёмы, ён упершыню з'явіўся, калі загадчык аддзела пакідаў кабінет у Саўміне, не разумеючы, што здарылася ў краіне, магутнай, узброенай атамнымі бомбамі. Да каго пераходзіць улада? Праўда, у нас не глушылі абухом па галаве, ва ўладзе застаўся той жа добры Кебіч. Але ад старых, без дасягнення пенсіі, пазбаўляліся. У імя чаго? Дзеля каго?

Добра, што i прытокі пакідалі высокія паверхі. Але выявілася, што прытокі адыходзілі не з пустымі рукамі.

«Дзе накраў? Пад маім кіраўніцтвам!»

I гэта выклікала асаблівы гнеў. З такога пачуцця ў многіх людзей узнікае бунт. Хацелася гукнуць у навальнічную ноч:

— Стрэльбы, хлопчыкі, бяры!

Каму гукнуць? Адкуль? З сабачай будкі? I хто ты такі? Вартаўнік украдзенага ў гэтых хлопчыкаў дабра?

Хіба ў такую ноч з такімі думкамі заснеш? Падняўся. Вобмацкам не знайшоў аднаго чаравіка. Уключыў святло. Дзіўна яно падзейнічала: асвятліла навальнічныя эмоцыі і... патушыла ix. Выходзіць, страсці палалі ў цемры пад успышкі бліскавіцы i грымоты. Катаецца Ілья на свяшчэннай калясніцы.

Вылез з будкі: Бокс радасна завішчаў, пэўна, яго палохала навальніца. Глянуў угору i ўбачыў, як дзівосна свеціцца «касмічная антэна» — пералівамі святла — белага i блакітнага.

Любуючыся антэнай, на нейкі момант забыўся, каму належаць тэлевізары. Некалі ён курыраваў тэлевізійны завод i трымаў у свядомасці катэгорыі народнай уласнасці. Тэлевізары, ix два ў доме — карэйскі, «Самсунг», — i ўсё ж...

Мацюкнуў гаспадара.

— Чаму ты баішся даць ключ ад дома? Што там у цябе, што я мог бы з'есці? Паглядзеў бы тэлевізар у ранні вечар. A ў такую навальніцу ix варта адключыць i ад электраэнергіі, i ад антэны.

Схамянуўся. Вылаяў сябе.

— Аднак у цябе нараджаецца халуйская псіхалогія. Ды няхай яны згараць гэтыя «самсунгі». Будзе ведаць бос, як не давяраць. Добры гасладар мог бы i пакойчык адвесці з ложкам, дзе можна было б па-чалавечы адпачыць. Уначы не спіш — няма на чым, удзень — машыны i бульдозеры гудуць побач...