Іван Шамякін - Пошукі прытулку

Хведар не затрымаўся. Насця прыехала з мужам — маўклівым аўтамеханікам, разгаварыць якога ўмелі толькі жонка i цешча.

Шматслоўны Адам Фадзеевіч i скардзіўся, i абураўся, i смяяўся, што зяць за дзве гадзіны святочнага абеду ў гонар жонкі-імянінніцы ці сказаў два дзесяткі слоў. Апраўдвала яго хіба адно: глупства ніколі не гаварыў, словы ўзважваў, як на лабараторных вагах.

Размову па сутнасці пачалі за сталом у час вячэры. Хведар прымусіў:

— Давай, бацька, пачынай «савет у Філях». Здамо Маскву французам?

— Ен хоча здаць, — сумна сказала Галіна Пракопаўна.

— Дык, можа, у бацькі розум Кутузава? — сказала Насця, выклікаўшы добры смяшок.

— Ты заўсёды будзеш за бацьку, — быццам нават пакрыўджана ўпікнула дачку маці.

— Мама, я нічога яшчэ не ведаю.

— Не цягні, стары, вала за хвост.

Адам Фадзеевіч не без гумару расказаў пра сустрэчу з Прытокам i яго нечаканую прапанову. Змоўк, агледзеў дзяцей: што ў каго адбілася на тварах? Асаблівага нічога. Толькі Насця сцялася, як ад болю.

— Дык у чым праблема? — спытаў Валянцін.

— Маці катэгарычна супраць: гэта прынізіць мяне — вартаваць дачу былога падначаленага! Так, Галка, я перадаю твой пратэст?

— Так.

— Я таксама супраць, — сказала Насця.

— I ты, Брут? — не без расчаравання пажартаваў Адам. — На цябе я спадзяваўся.

— Не трэба прыніжацца, тата, перад такім хапугам.

— Не злоўлены — не дакажаш, што злодзей. Хоць для мяне ўсе Прытокі — загадка. Сапраўды, адкуль грошы?

— Няхай следчыя разбіраюцца. А нам што? — сказаў Валянцін. — Я таксама шукаю, у якую б фірму перайсці з гэтага гаража, каб атрымаць чалавечую зарплату. Колькі вам туз дае?

— Сто зялёных.

— Вартаваць — i больш нічога?

— На словах — так.

— Можна ісці. Гонар не ўкусіш. А ён кусаецца, наш гонар, нас жа i хапае за сцёгны.

Аднак разгаварыўся маўчун!

— Можна ісці, — сказаў Хведар. — Успомніш маладосць: вершы будзеш пісаць. Пісаў жа.

— Пісаў. Толькі ніхто ix не чытаў.

Жанчыны засталіся ў меншасці. Дэмакратыя. Галіна ўзлавалася:

— Ну, ідзі, сцеражы крадзенае дабро! Беспрынцыповы ты чалавек, Адам.

— Страціў я свае прынцыпы, — сумна згадзіўся Стрыжэўскі. У Насці ажно слёзы бліснулі ў вачах: так шкада ёй стала бацькі.

На дачу ехалі ў мікрааўтобусе «форд». Прытока паказваў сваю ўласнасць, хацеў, каб Стрыжэўскі пазайздросціў. Але Адам не выяўляў ніякай зайздрасці, бо яе не было. Яго хвалявала адно — уступленне ў высокую пасаду вартаўніка. З імі ехала Прытокава жонка — Яўгенія Васільеўна. Стрыжэўскі ведаў яе з часоў сумеснай службы з яе мужам: разоў колькі былі ў гасцях адзін у аднаго, часцей у Прытокі, ён любіў зборы. Стрыжэўскі не любіў ды i субардынацыі трымаўся: няма чаго запрашаць падначаленых! З імі ехаў яшчэ адзін чалавек, падобны да пратэстанцкага пастыра — кашуля чорная са стаячым каўнерыкам i капялюш чорны, адмысловы — з шырокімі палямі.

Прытока не пазнаёміў ix. Незнаемы сам адрэкамендаваўся:

— Архітэктар Курмеш Алег Іванавіч.

Адам злосна падумаў: лічыць, што раба рабу няма чаго адрэкамендоўваць.

Курмеш не з гаваркіх. Ды i гаспадар быў сёння нешматслоўны. Гаварыла Яўтенія — пра тое, што можна было пачуць у кампаніі жанчын пенсійнага ўзросту, — пра рынак, магазіны, цэны. Стрыжэўскаму падабалася прастата жанчыны, яна адганяла яго змрочныя думкі, ён любіў такіх непасрэдных красамоўных людзей.

Дачны пасёлак, у які Адам Фадзеевіч не наведваўся гады тры, уразіў новым выглядам. На месцы саракагадовых пачарнелых дач вырасталі катэджы, гаспадары якіх спаборнічалі ў адмысловасці архітэктуры i аб'ёмах будоўляў. Старыя дачы куплялі ў збяднелых уладальнікаў. Такіх дачных пасёлкаў тры ў ваколіцах сталіцы. Участкі — пятнаццаць сотак, электрычнасць, вада, нават газ падведзены. Што яшчэ патрэбна? Спыніліся на другім краі пасёлка, каля самага, бадай, вялікага катэджа. Палац! Нават вежа, як у старажытных палацах. Навошта? Тут Стрыжэўскі адчуў сябе не наймітам у былога падначаленага, не, больш нізкай i залежнай істотай, ледзьве не рабом, — упершыню прыйшло гэтае цяжкае, як валун, слова. Яго нават Галіна не прамовіла ні разу. Работнік называла, але работнікі ўсе мы былі i будзем — у дзяржавы, камерсанта, феадала, капіталіста, у Бога, д'ябла. Дзён колькі таму, будучы свабодным, ён, напэўна, пажартаваў бы з вежы.

— Ну вось i мая «хижина дяди Тома».

Архітэктар засмяяўся. Гаспадыня чамусьці пазмрачнела. Адам Фадзеевіч выскачыў i, засланіўшы далонню зыркае ліпеньскае сонца, найперш паглядзеў на вежу. З гумарам падумаў: «Можа, вежа — гняздо для вартаўніка». Але i гэты жарт не сказаў, бо бачыў, як пільна сочыць за ім гаспадар. Чакае рэакцыі. Не дачакаецца! Агледзеў дом. Архітэктура не ўразіла, акрамя вежы i арачных вокнаў другога паверха. Уразіў плот — цагляны, у два метры вышынёй i з працягам у лес. Хто дазволіў расшырыць участак? Грошы. Грошы ўсё могуць расшыраць.