Іван Шамякін - Драма

Рах’я. За Охту — не скажу. А наконт Васілеўскага ў мяне думка іншая. Там — лепшыя чырвонагвардзейскія дружыны. І вучацца па-армейску.

Ленін. Што значыцца — па-армейску? Вучацца пазіцыйнай вайне? Не тое гэта, таварыш Рах'я, не тое. Трэба вучыць вулічным баям. Майстэрству паўстання. Наладзіце мне заўтра сустрэчу з кіраўнікамі Ваенкі. Трэба паслухаць іх... не на шырокім партыйным сходзе, як пазаўчора. Дзе яшчэ ўдалося вам пабываць?

Рах’я. Больш за ўсё парадавалі мае, сестрарэцкія. У рабочых баявы дух. І зброя ёсць. Дзе толькі здабылі столькі зброі! Кулямёты. Марціра нават. Яны гатовы выступіць хоць заўтра.

Ленін. Не, заўтра рана.

Рах’я. У пуцілаўцаў нібыта ўсё добра. Ёсць атрады, ёсць зброя. Але...

Ленін. Што — «але»?

Рах’я. Муціць там нехта ваду.

Ленін. Эсэры?

Рах’я. Не толькі. Тых ведаюць і неаднойчы зганялі з трыбуны. З'явіліся анархісты. Іграюць на голадзе. Крычаць: буржуазія схавала прадукты. Заклікаюць зрабіць узброеную рэвізію складаў і падвалаў.

Ленін (усхвалявана). Вы заўважылі вельмі істотную правакацыю буржуазіі. Штурхнуць несвядомую частку рабочых на пагромы, на рабаўніцтва вінных скляпоў. І скампраметаваць паўстанне, скампраметаваць рабочых, даць козыр Керанскаму. (Падыходзіць да стала, робіць нататкі.) Кінуць лепшыя партыйныя сілы! Развянчаць анархістаў! Нейтралізаваць! Што ў Маскоўскім раёне? Што значыцца «настрой бесшабашны? Выйдуць па закліку Савета, а не партыі». Так сказаў Бокій. Якога Савета? ЦВК, дзе ўсё яшчэ верхаводзяць згоднікі і абывацелі? Чарновы, Цэрэтэлі ды наш блытанік Каменеў, які баіцца паўстання як чорт ладану? Вы не ўяўляеце, на што яны пайшлі, ён і Зіноўеў. Але пра гэта пасля. Такі ЦВК не дасць кліч да паўстання. З'езд? Хто працягвае ідэю Троцкага? Сам ён часта выступае перад рабочымі?

Рах’я. Часта. І яго слухаюць. Ён — з гаваруноў.

Ленін. Та-ак... Выходзіць, гэты праводзіць сваю ідэю інакш, чым Каменеў. Трэба паслаць і да васільеўцаў надзейных бальшавікоў. Аднаго з членаў ваенна-рэвалюцыйнага цэнтра. Каго? Сталіна? Не. Лепш Бубнова. Я напішу Свярдлову. (Запісвае коратка думку для памяці.) Дзе яшчэ ўдалося вам пабыць?

Рах’я. Кароткі дзень, Уладзімір Ільіч.

Ленін. Кароткі? Насуперак прыродзе падоўжым яго. У мяне таксама дзень кароткі. Але я падаўжаю яго. Шкада — часта выключаюць электрычнасць і прыходзіцца карыстацца газоўкай. Ад яе баліць галава. Але гэта дробязь. Якая ваша агульная думка аб настроі мас?

Рах’я. У цэлым настрой баявы. Масы гатовы да паўстання. Чакаюць лозунга і зброі. Каб хапала зброі, рабочыя былі б ужо на вуліцах, бо наступленне голаду і контррэвалюцыі ўжо ідзе. Яго не трэба чакаць. Песімізму няма, як казалі некаторыя пазаўчора. Ёсць іншае, Уладзімір Ільіч,— страта даверу да кіраўнікоў. Рабочыя... У Сестрарэцку, ва ўсякім разе... лічаць, што слоў многа, а спраў мала... Патрабуюць баявога лозунга.

Ленін. Калі так лічаць рабочыя — сігнал, варты ўвагі. Але калі крычыць Каменеў, што за тыдзень ЦК нічога не зрабіў — гэта беспардонная дэмагогія і паклёп на таварышаў. Нічога не зрабіў Каменеў, бо нічога і не хоча рабіць. Ён здольны выдаць ворагу тайну. А мы зрабілі нямала. Але што ў пэўнай часткі кіраўнікоў ёсць разгубленасць — гэта рабочыя правільна адчулі. Мяне таксама ўстрывожылі некаторыя пазаўчарашнія справаздачы з месц. Калі Шляпнікаў заяўляе, што чуткі аб бальшавіцкім паўстанні выклікалі ў металістаў паніку,— я гэтаму не паверыў. Вы верыце?

Рах’я. Не. Металісты — баявы народ.

Ленін. Наведайце вы металістаў. Як мне хочацца асабіста выступіць перад рабочымі!

Рах’я. Вам нельга.

Ленін. У тым і бяда, што нельга. Керанскі думае, што загнаў мяне ў бярлогу.

Рах’я. Не думае ён так. Інакш не аддаваў бы чацвёрты раз загад аб вашым арышце. Усе сілы падключыў. Армейскія часці...

Ленін (смяецца). Палкі і дывізіі — на аднаго «двараніна Ульянава»? Вы заўважылі, як націскаюць кадэцкія і эсэраўскія газеты на тое, што Ульянаў — дваранін? Гэта ход. Не выйшла з нямецкім шпіёнам — паспрабуем з дваранінам. Хіба не варта смеху?

Рах’я. Рабочыя цяпер ведаюць, хто ёсць хто. Вы паслухалі б, якія частушкі сачыняюць пра «важдзей народа» ліберданаў і чарновых. Не смею паўтарыць.

Уваходзіць Фофанава.

Фофанава. Калі ласка, Уладзімір Ільіч, «Новая жизнь».

Ленін (нецярпліва бярэ газету). Дзякую, Маргарыта Васільеўна. Колькі я задаю вам клопатаў!

Фофанава. Што вы!

Ленін. Але гэта не дзеля мяне. Дзеля рэвалюцыі.

Фофанава. На дварэ добра падмарозіла. Не холадна вам?