Іван Шамякін - Драма

Троцкі (сур'ёзна). Я іду адзін.

Каменеў. Адзін? Як гэта разумець? (Разгублена.) А мы?

Троцкі. Я іду наперадзе сусветнага пралетарыяту.

Зіноўеў (глядзіць на Троцкага здзіўлена, але, бадай, пачціва). Прабачце, Леў Давыдавіч, што патурбавалі.

Троцкі. Я рады быў сустрэцца з вамі. (Бярэ са стала пісьмо, яшчэ раз праглядае, круціць галавой, пасміхаецца.) Уяўляю, які агонь адкрые па ім Ленін. Вялікі палеміст. Нават я так не ўмею. Але пісьму давайце ход. Подпісы такіх вядомых рэвалюцыянераў прымусяць шмат каго задумацца над доказамі, што бальшавікі ўтрымаюць уладу. Узяць можна. Утрымаць — во звышзадача. Поспехаў вам. (Зіноўеву.) Траўку папіце, траўку. Маці мая лячыла нас, дзяцей і работнікаў маёнтка, стэпавымі травамі. О, якая гэта была жанчына! Гатовая сацыялістка. А бацька — эксплуататар. Новы памешчык. І ведаеце, яны добра ўжываліся. Яны любілі адно аднаго. Бывайце. Мне яшчэ выступаць у Нарвскім Савеце. А рамізнікаў няма. Авёс з'елі людзі.

( Выходзіць.)

Каменеў (узлавана). Лезе ў Напалеоны.

Зіноўеў (нацягвае кажух, адказвае не адразу, задумліва). Напалеон, кажаце? Няхай будзе наш сацыял-дэмакратычны Напалеон. Мы павінны памагчы Лёве стаць ім.

Гісторык. На пасяджэнні ЦК 16 кастрычніка Зіноўеў і Каменеў зноў выступілі супраць рашэння аб узброеным паўстанні, прынятым дзесятага абсалютнай большасцю галасоў, акрамя іх. Леніну зноў прыйшлося выступаць многа разоў, каб разбіць аргументы баязліўцаў ды і растлумачыць становішча ў краіне і марксісцкае вызначэнне паўстання як майстэрства,— некаторым з тых прысутных, што хісталіся і дакладвалі аб сітуацыях на месцах не аб'ектыўна, а залежна ад свайго настрою і ўплываў поглядаў песімістаў. Зіноўеў і Каменеў збівалі людзей з панталыку. Леніну было цяжка. Пасяджэнне было пашыранае, на ім акрамя членаў ЦК прысутнічалі прадстаўнікі раёнаў Петраграда, Масквы, флоту, Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта. Не наспеў час выдаваць усе дэталі паўстання, але апаненты вымушалі на гэта.

У размове адзін на адзін Зіноўеў паабяцаў Леніну не размнажаць і не рассылаць шырока яго з Каменевым пісьмо. Але ў канцы пасяджэння, якое скончылася ў шэсць гадзін раніцы, Бокій і Калінін перадалі Леніну лісткі пісьма Зіноўева — Каменева, якія ім сунулі людзі Каменева.

Адпачыўшы гадзіны дзве-тры, Ленін сеў за «Пісьмо да таварышаў». Больш за трыццаць старонак незвычайнага па глыбіні тэарэтычнай думкі тэксту. Два дні нечалавечай па напружанасці працы. Каменя на камені не застаецца ад патуг абывацеляў, якія спалохаліся выступлення пралетарыяту, якія, груба кажучы, баяліся за свае шкуры.

Ленін (за рабочым сталом. Узлёт яго думкі перадаецца і ўсёй паставай і словамі, якія кладуцца на паперу).

«Довады, з якімі выступалі гэтыя таварышы, да таго слабыя, гэтыя довады з'яўляюцца такім здзіўляючым праяўленнем збянтэжанасці, запалоханасці і краху ўсіх асноўных ідэй бальшавізму і рзвалюцыйна-пралетарскага інтэрнацыяналізму, што нялёгка падшукаць тлумачэнне такім ганебным хістанням. Але факт у наяўнасці, і паколькі рэвалюцыйная партыя цярпець хістанняў па такім сур'ёзным пытанні не мае права, паколькі пэўную смуту гэтая парачка таварышаў, растраціўшых свае прынцыпы, унесці можа, то неабходна разгледзець іх довады, ускрыць іх хістанні, паказаць, наколькі яны ганебныя».

Ленін (адрываецца ад пісання, заглядвае ў лісткі). Які ж ваш першы довад, на якім я спыніўся? «У нас няма большасці ў народзе...» Панове, вы або ашуканцы, шулеры, што тасуюць карты, або педанты, якія хочуць, не лічачыся з рэальнай абстаноўкай, атрымаць гарантыі, што ва ўсёй Расіі бальшавікі маюць роўненька палавіну галасоў плюс адзін. Не, бальшавікі маюць большасць у шмат якіх Саветах. У Піцеры — што самае важнае. У Маскве... Гэта дакажам! І зробім вывад. А ён адзіны. Пакуль эсэраўска-меншавіцкія здраднікі народа бурчаць, пагражаюць, пішуць рэзалюцыі, абяцаюць накарміць галодных скліканнем Устаноўчага сходу, народ па-бальшавіцку — падкрэслім гэта — прыступіць да вырашэння пытання аб хлебе паўстаннем — толькі паўстаннем! — супраць памешчыкаў, капіталістаў і скупшчыкаў. Толькі так, панове хліпакі! (Выходзіць з-за стала, праходзіць па пакоі. Смяецца сваёй думцы.) А хораша вам, Зіноўеў, адказаў Скрыпнік на ваша сцвярджэнне, што Саветы павінны быць рэвальверам, прыстаўленым да віска ўрада. «Рэвальвер без кулі?» — спытаў наш украінскі таварыш і выклікаў смех. Так і запісаць! Калі рэвальвер без кулі, то гэта прамы пераход да Ліберданаў, якія тысячу разоў абвяшчалі Саветы «рэвальверам» і тысячы разоў падманвалі народ, бо Саветы пры іх панаванні былі нулём. Вынікі доказу: «Або пераход да Ліберданаў і адкрытая адмова ад лозунга «Уся ўлада Саветам», або паўстанне. Сярэдзіны няма!»