Іван Шамякін - Петраград — Брэст

— Але ў мяне да вас просьба. Я абяцаў Рудкоўскаму правесці з яго людзьмі заняткі па «Максіму». Мне не хочацца падводзіць іх. Правядзіце, калі ласка, вы.

— Я? — спачатку спалохаўся Пятро Пятровіч, але тут жа падняўся, задумліва прайшоўся па пакоі, спыніўся каля акна, прахукаў у замёрзлай шыбе «вочка», паглядзеў на заінелыя ліпы.

Багуновіч добра ведаў натуру палкоўніка: задумаўся — значыцца, згадзіўся.

Пастушэнка павярнуўся ад акна.

— А што... нядобра, што я... быццам баюся гэтых людзей? Нядобра?

Багуновіч не сказаў ні слова, толькі плюснуў вачамі: відаць, нядобра.

— Ах,— спахапіўся Пастушэнка, мяняючы тэму размовы.— Галоўнай навіны я вам не сказаў. Наш сусед справа, дзевяноста трэці полк, адведзены. Яго месца заняў Першы Петраградскі пралетарскі полк... Чырвонай Арміі. Чырвонай! А мы з вамі якая армія, Сяргей Валянцінавіч? Белая? Шэрая?

— Шэра-бура-малінавая,— засмяяўся Багуновіч.

Пастушэнка ўздыхнуў.

— Зайздрошчу я вам. Вашаму аптымізму.

«Які там да д'ябла аптымізм! — падумаў Багуновіч праз нейкі час, калі казак вывеў яму з баронскай канюшні стаенніка і ён ускочыў у сядло і галопам паехаў са старога парку на добра пратораную дарогу, што вяла ў лес, які сінеў воддаль.— Які там аптымізм, калі душу кошкі драпаюць? Ах, Міра, Міра! Як недарэчы ты захварэла. А я марыў узяць адпускную, паехаць з табой у Мінск, прадставіць цябе бацькам. Не, не бойся. Яны добрыя, культурныя людзі. Яны прымуць цябе. Можа, мама ўпотай трохі пашкадуе... Не трэба, мамачка. Ты ж сама казала, што гэта забабоны. Як яны аплялі нас, усе гэтыя забабоны ўмоўныя, саслоўныя, нацыянальныя, рэлігійныя... Як здорава, што з'явіліся людзі, якія так смела рвуць іх».

Там, у штабе, яго, бадай, парадавала навіна, што ўчастак фронту побач заняў свежы полк.

А ў дарозе, калі ўехаў у бор і пусціў скакуна лёгкай рыссю, раптам у такт ёканню конскай селязёнкі цюкнула: па ўмовах перамір'я на фронт не павінны перакідвацца новыя часці. Бальшавікі, выходзіць, пачалі такую замену. Праўда, гэтую ўмову перамір'я першыя парушылі немцы, пра што ён сам даносіў у штаб фронту. Як жа разумець з'яўленне новай часці? Дэманстрацыя супраць нямецкага парушэння? Ці можа перагаворы ў Брэсце праваліліся? Успомніў, што тры дні назад, уначы, усяго адзін дыпламатычны вагон прайшоў з Брэста ў Петраград. У штабе палка была тэлеграма, але ў ёй не гаварылася, хто паедзе, таму ніхто з камандзіраў і членаў камітэта спецпоезд не сустракаў. Не прыдалі значэння: у адным вагоне мог ехаць дыпкур'ер. У Брэст ішло ажно тры вагоны. Цяпер Багуновіч звязаў з'яўленне новага палка са спецпоездам і пахаладзеў ад думкі, што перагаворы сапраўды па чыёйсьці віне, нашай ці нямецкай, сарваліся. Яго зноў апанаваў страх, што немцы могуць перайсці ў наступленне. Як тады, калі ён ішоў ад іх з Мірай пад Новы год. Але цяпер страх быў намнога мацнейшы, страшнейшы, незнаёмы дагэтуль,— перад магчымасцю варожага наступлення.

«Куды яе дзець, хворую? Адаслаць у шпіталь? Не паедзе. Ды і я не магу. Не магу! Я баюся. Паміраюць там, у шпіталі...»

Назара Бульбу-Любецкага Багуновіч знайшоў за лясніцкім гумном. Выглядаў капітан не такім элегантным, як пад Новы год, калі ляжаў на мядзведжай шкуры. Цяпер сам быў падобны на мядзведзя, якога сярод зімы выгналі з бярлогі. Апрануты ў стары, падраны сялянскі кажух. Непаголены. З нездаровым шэра-прыпухлым тварам, пэўна, пасля перапою. Пануры. Ваўкадаў, пачуўшы чужога, кінуўся на Багуновіча, калі той быў яшчэ за гумном. Бульба пачаў мацюкацца: каго там чорт носіць?

Ваўкадаў так ашчэрыўся, што Сяргей на ўсялякі выпадак дастаў з кабуры наган і крыкнуў:

— Эй, хто там? Забярыце звера! А то застрэлю.

— Я табе застрэлю, такую тваю! Я цябе самога застрэлю! — Бульба выглянуў з-за гумна.— А-а, гэта ты? Рэкс! Свой! Хоць дурань, але свой!

«Нічога сабе сустракае госця»,— падумаў Багуновіч без крыўды. Аднак выгляд і настрой гаспадара насцярожыў.

— Аліс! Тэўтон! Узяць!

З сасонніку вылезла таўшчэзная істота ў даўжэзным нямецкім шынялі, у касцы, на якую была надзета кальчуга, яна закрывала твар і шыю.

Праз занесены сумётам плот пераскочыў другі ваўкадаў і кінуўся на чалавека.

Рэкс лёг на снег, напружыўся, нацэліўся, нецярпліва заскуголіў. Але Бульба стрымаў яго.

— Рэкс! На месца!

Тым часам Аліс наскочыла на чалавека ў шынялі. Счапіліся. Пакаціліся па снезе. Было відаць, як Аліс ірвала шынель, ажно ляцела ў снег шмаццё.

Багуновічу зрабілася жудасна ад гэтай недарэчнай гульні.