Іван Шамякін - Петраград — Брэст

— Так, гэта повад для вайны,— амаль пагрозліва падтрымаў дуаена Нуланс, які быў аўтарам мемарандума і галоўным ініцыятарам дыпламатычнага дэмаршу: Францыі, урад якой выношваў планы пранікнення на Украіну (ужо вяліся перагаворы з Цэнтральнай радай), вельмі патрэбна была дружба і падтрымка каралеўскай Румыніі, суседкі Украіны.

На твары Фрзнсіса мільгануў цень незадаволенасці, што яго перапынілі, хоць гэта і была падтрымка; незалежнасць французскага пасла, яго нежаданне лічыцца з лідэрствам найбагацейшай краіны даўно раздражнялі амерыканца.

Фрэнсіс кашлянуў, як бы правяраючы ноту, на якой трэба скончыць сваю заяву. Сапраўды, у голасе яго з'явіўся металічны звон:

— Мне даручана ўручыць ураду Расіі мемарандум дыпламатычнага корпуса. Мы патрабуем неадкладнага вызвалення пасланніка Дзіамандзі і ўсіх падданых яго вялікасці караля Румыніі.

Фрэнсіс падняў над чырвоным аксамітам папкі аркуш белай паперы з тэкстам мемарандума. Ён чакаў, каб Ленін падышоў і ўзяў мемарандум. Ленін не спяшаўся. Прыжмурыўшыся, ён усміхнуўся паслу Эфіопіі — прыгожаму негру, які ўсё яшчэ разглядаў яго з дзіцячай цікавасцю. Фрэнсісу прыйшлося пераступіць умоўную мяжу — зрабіць крок да Леніна. Тады і Ленін ступіў насустрач, прыняў мемарандум. Прабег вачамі па тэксту. Звярнуўся да паслоў:

— Пан дуаен! Панове! Я не хацеў бы напамінаць, што было ў гісторыі адносін паміж краінамі. У гісторыі праліта мора крыві рабочых і сялян. І кроў гэтая льецца па сённяшні дзень. Яна льецца па віне ўрадаў, якія называюць сябе цывілізаванымі...

Гэта быў адказ на закід Фрэнсіса, што, маўляў, Савецкі ўрад паступіў не як цывілізаваны.

Ленін, як кажуць у народзе, секануў па вачах так, што ў паслоў Антанты пасыпаліся іскры: яны ўскінулі галовы, пераглянуліся, заварушыліся і збіліся ў гурт, як бы спалохаўшыся за адзінства свайго фронту; з горла «англійскага льва» выбулькнуў нейкі дзіўны гук.

Паслы гатовы былі кінуцца ў бой за свае ўрады, каб пачаць даказваць, што не яны вінаватыя ў вайне — урад кайзера Вільгельма, імператара Іосіфа. Але ў іх была дамоўленасць: ні пры якіх паваротах размовы не пачынаць абмеркаванне звароту ўрада Расіі да ўрадаў і народаў краін, якія ваююць. Яшчэ ў канцы лістапада на нарадзе ў амерыканскім пасольстве дамовіліся на ноты Савецкага ўрада не адказваць, ні ў якія кантакты не ўступаць. Пачаць размову аб міры — азначала б уступіць з бальшавіцкім урадам у перагаворы. Ленін хітра штурхае на гэта. Які дыпламат! — падумалі некаторыя з паслоў. Нават тыя з іх, што не ведалі англійскай мовы, адчулі, што Ленін сказаў нешта незвычайнае, і пачалі перапытваць суседзяў.

Ленін знарок зрабіў паўзу: няхай запярэчыць.

Фрэнсіс змаўчаў.

— Па сутнасці мемарандума. Урад Савецкай Расіі не лічыць недапушчальным арышт дыпламатычнага прадстаўніка краіны, якая без абвяшчэння вайны адкрыла ваенныя дзеянні супраць рускай дывізіі. Мы вымушаны былі пайсці на гэтую крайнюю меру, бо не мелі іншай магчымасці вызваліць арыштаваных салдат. Для нас жыццё салдата даражэй, чым спакой, камфорт дыпламата. Думаю, як цывілізаваныя людзі, вы з гэтым згодзіцеся. Савецкі ўрад будзе любымі сродкамі абараняць рускіх салдат ад здзеку і гвалту. Да нас даходзяць звесткі, што гэты гвалт і здзек чыняць кітайскія ўлады над нашымі салдатамі ў Маньчжурыі. Я заяўляю пра гэта, карыстаючыся прысутнасцю пасла Кітая...

Кітаец нават не міргнуў вокам — зрабіў выгляд, што не разумее па-англійску, хоць выдатна ведаў гэтую мову.

— Мы падпісалі перамір'е з Германіяй. Мы падпішам мір. І мы патрабуем, каб рускі корпус у Францыі быў адведзены з фронту і вернуты дадому.

— Ваш урад цвёрда вырашыў заключыць сепаратны мір? — спытаў пасол нейтральнай Швецыі, не без хітрасці, бо добра ведаў аб той барацьбе, якую вядзе Ленін у ЦК, у Саўнаркоме за заключэнне міру.

— Мы два месяцы чакаем адказу ад урадаў краін Антанты на нашы мірныя прапановы. Мы не можам больш чакаць. Міру патрабуе рускі народ, які сцёк крывёю і смяртэльна стаміўся ад вайны. У імя чаго працягваецца гэтая бойня?

Ленін яўна вымушаў паслоў пачаць размову аб міры. Але паслы Антанты ўсяляк ухіляліся ад яе. І Фрэнсіс, і Нуланс выразнымі позіркамі ў бок шведа і іншых нейтралаў давалі зразумець, што падобныя пытанні не да месца.

Ленін гэта бачыў.

Фрэнсіс настойліва паўтарыў:

— Пан прэм'ер-міністр, дыпламатычны корпус патрабуе вызвалення членаў румынскага пасольства.

— А Савецкі ўрад патрабуе вызвалення рускіх салдат. Ва ўрадаў, якія вы прадстаўляеце, даволі аўтарытэту і сілы, каб уздзейнічаць на румынскі ўрад.