Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Гарбуноў прывітаў гасцей па-руску. Фрэнсісу яго словы пераклаў пасол Грэцыі. Мікалай Пятровіч перайшоў на французскую мову. Місію перакладчыка тут жа паслужліва ўзяў на сябе Нуланс, хоць ведаў, як, дарэчы, ведалі і ў Саўнаркоме, што Фрэнсіс разумее і па-руску, і па-французску.

Гарбуноў павёў гасцей па шырокай лесвіцы з дзе-нідзе вышчарбленымі мармуровымі ўсходцамі. Вартавыя бачылі, як заднія, самыя «малыя»,— з тых краін, народы якіх жылі ў больш жахлівым жабрацтве, чым народы былой Расійскай імперыі, пераглядваліся паміж сабой і зларадна пасміхаліся: маўляў, дажылі бальшавікі...

Нуланс з уласцівым французу гумарам спытаў:

— Мы пойдзем да прэм'ера ў кажухах?

— Не, пан пасол. Вас распрануць, у прыёмнай Старшыні Саўнаркома.

Ленін стаяў пасярод кабінета, заклаўшы рукі за спіну. Нехарактэрны для яго жэст. Не так ён сустракаў наведвальнікаў. Але тут асаблівы выпадак. Уладзімір Ільіч не ведаў усіх тонкасцей дыпламатычнага буржуазнага этыкету. Падумаў, што нешта з яго прыйдзецца ўзяць кіраўнікам сацыялістычнай дзяржавы, але шмат што трэба будзе выкінуць, як выкінулі ўсе тытулы, усе звароты, якія дзялілі людзей на паноў і рабоў.

Ленін здагадваўся, што, вітаючыся, паслы Антанты руку яму не стануць паціскаць. Ідуць не з дружалюбным візітам — з мемарандумам, з пратэстам. Поціск рукі сацыялістычнаму прэм'еру буржуазныя ўрады не даравалі б сваім паслам. Гэтыя першабытныя законы дыпламатыі Уладзімір Ільіч ведаў, таму і трымаў рукі за спіной, каб нікому з іх не здалося, што яму хочацца паціснуць ім рукі.

Ленін не памыліўся. Як толькі Гарбуноў адчыніў дзверы і ветліва запрасіў: «Прашу вас, панове», першы ўвайшоў Дэвід Фрэнсіс і павітаўся кіўком галавы і звычайнымі словамі:

— Дзень добры.

Нават без звароту «сэр». Але, як бы адчуўшы няёмкасць, пачаў паспешліва прадстаўляць сваіх калег, што ўваходзілі, трымаючыся пэўнай чарговасці — хто за кім — і інтэрвалу. Аднак у кабінеце ўстаноўлены няпісаным этыкетам парадак парушылі. Кабінет невялікі, а паслоў больш за дзесяць, і ў кожнага з іх, апрача хіба пыхлівага і самаўлюбёнага пасланніка Англіі, была звычайная цікавасць — як найлепш разгледзець чалавека, які ўзняў, здавалася ім, адсталых расійскіх рабочых, сялян на такую рэвалюцыю, у якога хапіла мужнасці ўзначаліць першы ў гісторыі рабоча-сялянскі ўрад. Большасць з іх, верных служкаў свайго класа, ненавідзелі Леніна, але разам з тым па-чалавечаму не маглі не захапляцца ім. Амаль усе яны тады не сумняваліся, што бальшавікі доўга не пратрымаюцца, аднак, будучы людзьмі адукаванымі, разумелі, што, калі нават і знойдзецца нейкі Каледзін ці Карнілаў, які перавешае бальшавікоў, загоніць на катаргу, задушыць рэвалюцыю, якую ўзначаліў Ленін, самога Леніна ніхто ўжо з гісторыі не выкрасліць. Гэта сцяг, пад які ў любы час могуць стаць бедныя і галодныя іх уласных краін.

Упершыню сустрэцца з Леніным было сенсацыяй, падзеяй у жыцці, даволі аднастайным, кожнага з іх.

Пасол Эфіопіі, які добра ведаў сваё месца, расштурхаў «вышэйшых» калег і вылез наперад ажно за лінію, на якой спыніўся дуаен. Гэтак жа зрабілі паслы Партугаліі і Сербіі.

Глядзелі яны на Леніна як на прышэльца з іншай планеты ці з іншай эпохі — з будучай. З такой жа цікавасцю разглядалі і кабінет рабочага прэм'ера, па-спартанску просты — стол, крэслы, партрэт Карла Маркса.

Уладзімір Ільіч бачыў гэтую цікаўнасць, ведаў яе вытокі: адукаваныя буржуа калекцыяніруюць не толькі дарагія цацкі, але і назіранні, сустрэчы, размовы — для будучых мемуараў, якія кожны з іх пачне пісаць, атрымаўшы адстаўку. Ленін унутрана пасміхаўся, як пасміхаюцца дарослыя з забаваў дзяцей.

Фрэнсіс, які ў меншай меры калекцыяніраваў назіранні і ў якога быў нялёгкі абавязак, калі мець на ўвазе інструкцыі дзяржаўнага сакратара Лансінга: «Ніякіх афіцыйных кантактаў з урадам Леніна», пры ўсёй сваёй вялікадзяржаўнай фанабэрыі нерваваўся, кідаў на парушальнікаў этыкету гнеўныя позіркі. Ён спяшаўся хутчэй выканаць сваю місію. Раскрыў папку і, гледзячы ў тэкст мемарандума, але не чытаючы яго, сказаў:

— Пан прэм'ер-міністр, дыпламатычны корпус вымушаны быў прасіць Вас аб гэтым прыёме, каб выканаць свой саюзніцкі, чалавечы гуманны абавязак. Паслы здзіўлены і абураны арыштам пасланніка Дзіамандзі і членаў румынскага пасольства. Пан прэм'ер, я не помню ў гісторыі адносін цывілізаваных краін аналагічнага факта. Гэта недапушчальна. Нават пры абвяшчэнні вайны паслам гарантавана бяспека... Няхай пану прэм'ер-міністру будзе вядома, што гэта замацавана міжнароднымі канвенцыямі. Румынія — саюзнік Расіі. Арышт пасла саюзнай дзяржавы — увогуле беспрэцэдэнтны выпадак. Так робяць хіба тады, калі хочуць пачаць вайну. У Румыніі ёсць падставы абвяшчаць вайну...