Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Затонскі ўзрадаваўся і сумеўся ад нечаканай прапановы.

— Лічу за гонар працаваць побач з вамі, Уладзімір Ільіч.

— Давайце будзем рашаць пытанні без кампліментаў і высокіх слоў, таварышы,— сказаў на гэта Ленін.— Такім павінен быць стыль работы ўсіх савецкіх устаноў.

Шахрай падтрымаў ідэю прадстаўніка Украіны пры Саўнаркоме. Мядзведзеў сказаў, што трэба параіцца з таварышамі ў Харкаве. Ленін згадзіўся:

— Безумоўна. Звяжыцеся па прамым провадзе. Але самае галоўнае — не адцягвайце выезд у Брэст. Я перадам Троцкаму, Крыленку, Залкінду, каб яны як мага хутчэй дамовіліся з немцамі аб вашым прыездзе.

Увайшоў Гарбуноў.

— Уладзімір Ільіч, з вамі хоча гаварыць амерыканскі пасол.— На твары сакратара было здзіўленне: звоніць асабіста сам пасол дзяржавы, якая не прызнае Савецкі ўрад і дагэтуль не зрабіла ніводнага кроку для кантактаў, калі не лічыць прыватнай ініцыятывы Робінса. Гарбуноў не здагадаўся аб прычыне нечаканага званка. Ленін адразу здагадаўся. Пасміхнуўся са здзіўлення сакратара і з вымушанага дэмаршу Фрэнсіса. Уявіў, як нялёгка было пыхліваму амерыканцу звярнуцца да прэм'ера Савецкага ўрада.

Леніну хапіла адной мінуты, каб выпрацаваць план размовы. У дыпламатыі маюць значэнне не толькі словы, іх змест, але і форма дыялога — тон, паўзы і многае іншае. Нельга ўзяць трубку занадта паспешліва, але нельга і выпрабоўваць самалюбства субяседніка.

Уладзімір Ільіч зняў трубку тэлефона, сказаў па-руску:

— Я слухаю.

У трубцы, дзе было менш старонніх шумаў, чым учора,— добрая пагода! — праракатаў англійскі барытон :

— Пан прэм'ер-міністр?

Уладзімір Ільіч адказаў па-англійску:

— Так, Ленін. Я слухаю вас.

— Пан прэм'ер...— голас Фрэнсіса як перарваўся, не па віне тэлефона, безумоўна. Ленін адчуў, што дыпламатычны леў, які з'еў зубы і злізаў язык у размовах з каралямі, прэзідэнтамі, прэм'ерамі, міністрамі, пасламі, хвалюецца, зноў пасміхнуўся, паўтарыў:

— Я слухаю вас, пан пасол.

— У якасці дуаена дыпламатычнага корпуса я маю гонар прасіць вас, пан прэм'ер-міністр, прыняць паслоў у шаснаццаць гадзін. Мы лічым сваім абавязкам уручыць ураду вашай высокасці мемарандум з прычыны беспрэцэдэнтнай акцыі — арышту нашага калегі пасланніка Дзіамандзі і членаў румынскага пасольства.

Ленін моўчкі і ўважліва слухаў, адзначаючы, што хваляванне ў голасе Фрзнсіса знікае і з'яўляюцца пагрозлівыя ноткі чалавека, які прывучыўся дыктаваць сваю волю ці, правільней, волю сваёй краіны.

Ленін сказаў спакойна, далікатна:

— Пан пасол, я не пачынаю нашу з вамі размову з пратэсту і абурэння Савецкага ўрада дзеяннямі румынскіх улад. Я згодзен, што для таго, каб выслухаць думкі бакоў, патрэбна сустрэча. Роўна праз гадзіну я дам вам адказ аб магчымасці прыёму мною паслоў.

Паклаўшы трубку, Ленін весела паглядзеў на Гарбунова, які, хоць і не разумеў па-англійску, урэшце здагадаўся, што ўстурбавала пасла, аб чым ідзе размова.

— Што ж,— сказаў Уладзімір Ільіч, паціраючы рукі — не ад задавальнення, ад некаторага ўзбуджэння,— будзем, Мікалай Пятровіч, рыхтавацца да дыпламатычнага прыёму, вучыцца новай справе,— і, угледзеўшы, што Гарбуноў не ўсё разумее, растлумачыў: — Просіцца ўвесь корпус.

— З-за румын?

— Так.

— Будуць пратэставаць?

— Будуць. Але і мы будзем мець магчымасць выказаць пратэст і рашучасць абараніць нашых салдат так, каб гэта стала вядома сусветнай грамадскасці.

— Не наробяць шуму некаторыя з нашых?

— Хто? Бухарын? Урыцкі? Няхай пашумяць. Іх трэба прывучаць, што сусветная рэвалюцыя не адбудзецца заўтра. Нам прыйдзецца гаварыць з капіталістамі не толькі мовай гармат. Нам прыйдзецца садзіцца з імі за стол перагавораў так, як мы селі з нямецкімі імперыялістамі. І мы павінны навучыцца весці любыя перагаворы — аб міры, аб гандлі— лепш, чым вядзе іх Троцкі ў Брэсце. Не скажу, як доўга, але суіснаваць нам прыйдзецца. Таму вучыцеся арганізоўваць дыпламатычныя прыёмы, дарагі Мікалай Пятровіч,— засмяяўся Уладзімір Ільіч.

— Што для гэтага трэба?

— Сёння? — Ленін на міг задумаўся.— На пасты ў Смольны больш матросаў. Матросы робяць уражанне. А ў пакой сакратарыята — вешалкі для пасольскіх паліто і футраў. Не прымаць жа іх у футрах.

Што паслоў трэба абавязкова прыняць — Ленін вырашыў адразу, у момант размовы з Фрэнсісам. Паслы краін Антанты вымушаны былі пайсці на першы кантакт з Саўнаркомам. А гэта ўжо ў пэўным сэнсе ўскоснае прызнанне дэ-факта ўлады бальшавікоў — што пасля нехта з іх ні казаў бы. Нельга лічыць сур'ёзнымі лявацкія крыкі аб тым, што, маўляў, з буржуазіяй у пралетарскага ўрада не можа быць ніякіх кантактаў. Глупства! Жывучы на адной планеце, мы мусім суіснаваць, таварышы «левыя»!