Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Нарэшце, Ленін не баяўся, што пралетарыі свету асудзяць акцыю Саўнаркома ў адказ на румынскую правакацыю, на арышт рускіх рэвалюцыйных салдат. Наадварот, быў упэўнены, што салдаты краін, якія ваююць, ухваляць гэта. А таму трэба надаць інцыдэнту найбольшы рэзананс. Факт прыёму паслоў Старшынёй Саўнаркома раструбяць усе заходнія газеты. Сенсацыя. І гэта будзе нам на карысць.

Уладзімір Ільіч тут жа пазваніў Сталіну, праінфармаваў аб размове з Фрэнсісам і паўторна папрасіў неадкладна звязацца з Брэстам і перадаць дэлегацыі аб канфлікце з Румынскім каралеўствам, аб прынятых Саўнаркомам мерах. Учора Сталіну не ўдалося звязацца, ці, можа быць, ён не надаў інцыдэнту таго значэння, якое надаваў Ленін.

— Папрасіце, каб прадстаўнік дэлегацыі пасля чатырох быў каля прамога проваду. Мы перадамо аб выніках перагавораў з дыпламатычным корпусам.

Ленін звязваў усё ў адзін вузел. Тэрміновасць інфармацыі не столькі важная для дэлегацыі, каб улічваць усе аспекты ў перагаворах, колькі вельмі важная, каб пра рашучыя меры ў абароне рэвалюцыйнай дывізіі даведаліся немцы. Няхай трапіць у газеты чацвярнога саюза — як Савецкі ўрад дбае пра баяздольнасць франтавых часцей. Такія факты могуць прымусіць Кюльмана хутчэй падпісаць мір.

Што паслоў трэба прымаць — сумнення не было ні на міг. Але Фрэнсісу трэба было даць зразумець, што, па-першае, не яму назначаць час; па-другое, што прэм'ер лічыць неабходным параіцца з урадам. Трэба, каб прыём не быў малазначным фактам. Ленін раіўся з членамі ЦК, Саўнаркома. Амаль усе падтрымалі Старшыню Саўнаркома. Нават Мікалай Іванавіч Бухарын, які, як ніхто, умеў заблытаць любое самае простае пытанне, ствараць праблемы і ўчыняць абструкцыі, нечакана згадзіўся, што паслоў трэба прыняць.

Разважлівы Свярдлоў, калі Уладзімір Ільіч параіўся з ім, сказаў, што час прыёму не трэба мяняць. Фрэнсіс з-за сваёй тыпова амерыканскай самаўпэўненасці паведаміў паслам, што прыём будзе ў шаснаццаць. Па сучаснай тэлефоннай сувязі ў Петраградзе і з-за дэзарганізацыі кур'ерскай службы ў саміх пасольствах яму нялёгка будзе за нейкія дзве-тры гадзіны звязацца з усімі пасламі,

Ленін згадзіўся, што, паколькі мы зацікаўлены, каб прысутнічаў увесь корпус, ствараць цяжкасці не варта.

Роўна праз гадзіну Ленін пазваніў у амерыканскае пасольства. Але звязацца з Фрэнсісам не здалося. Тады Уладзімір Ільіч напісаў запіску на англійскай мове:

«Давіду Р. Фрэнсісу, амерыканскаму паслу 1.1.1918 г. Петраград

Сэр, не здолеўшы звязацца з Вамі па тэлефоне ў 2 гадзіны, як было дамоўлена, я пішу, каб паведаміць Вам, што я быў бы рады сустрэцца з Вамі ў маім кабінеце — Смольны інстытут, пакой 81 — сёння ў 4 гадзіны дня.

З павагай Ленін».

Гарбуноў паслаў запіску з кур'ерам-матацыклістам. Паслы з'явіліся амаль адначасова, паміж прыездам першага і апошняга не прайшло і пяці мінут. Такая пунктуальнасць здзіўляла ахову Смольнага, бо прадстаўнікі краін вялікіх і багатых прыехалі на аўтамабілях, а малых — у карэтах на палазах, запрэжаных парай ці тройкай коней,— як сто гадоў назад.

У вестыбюлі іх сустракаў Гарбуноў. Вестыбюль ачысцілі ад чырвонагвардзейцаў і наведвальнікаў, якіх там заўсёды было поўна. Але ўсё адно з калідораў і класных пакояў першага паверха выглядвала нямала цікаўных. Гэтыя як бы схаваныя людзі ў шынялях (прызнаўся пасля пасол адной малой дзяржавы) наганялі на дыпламатычных абывацеляў страх. Людзі, якія лічылі сябе знаўцамі Расіі, памногу гадоў жылі ў Петраградзе і былі сведкамі самай бяскроўнай рэвалюцыі, верылі абывацельскай хлусні газет сваіх краін аб дзікунстве і зверстве бальшавікоў.

Камендант Смольнага выбраў з каравула на пасты ў вестыбюлі і на трэцім паверсе самых рослых і прыгожых матросаў. Адзін з іх, па недагляду начальніка каравула, упрыгожыў сябе патроннай лентай — падперазаўся цераз плячо. Матрос, безумоўна, зрабіў гэта знарок, з пэўным сэнсам: вострыя кулі вытыркаліся з ленты і былі як бы нацэлены на буржуяў. Няхай бачаць нашу сілу! — так, напэўна, разважаў зухаваты матрос.

Тыповы амерыканец Фрэнсіс, пасівелы, але падобны на добрага спартсмена-бегуна, трымаўся ўпэўнена, незалежна і нават агрэсіўна: як акцёр, настройваў сябе на адпаведны лад, каб зрабіць уражанне; яму належала перадаць мемарандум і выказаць пратэст ад імя ўсяго корпуса.

Апрануты амерыканец быў у мядзведжае футра, даволі палінялае, неахайна аблезлае, быццам знятае з джэк-лонданаўскага героя, шукальніка золата. Французскі пасол Нуланс, распаўнелы, чырванатвары, яўны аматар выпіць і смачна паесці, сваю сапсаваную постаць прыхарошыў элегантным паліто з сабаліным каўняром. Нізенькі, як хлапчанё, пасол Кітая апрануў нейкі зусім не кітайскі шынель са складкамі, як на спадніцы; шынель быў доўгі, да пят, і кітаец, каб не заблытацца ў ім, прыпадымаў полы зусім па-бабску.