Іван Шамякін - Петраград — Брэст

— Уладзімір Ільіч, мы будзем рады такому «ўмяшанню»,— адказаў Уладзімір Пятровіч Затонскі, трыццацігадовы мужчына з інтэлігентным тварам, прыгожай высокай капой каштанавых валасоў.— Для нас многа значыць ленінскае слова.

Уладзімір Ільіч не любіў, калі наконт яго славасловілі. Але ў дадзеным выпадку парадаваўся за чалавека, пра якога нямала чуў, якога некалі крытыкаваў. Затонскі ў свой час хістаўся, цягнуўся да меншавікоў, а ў семнаццатым годзе, адразу пасля Лютаўскай рэвалюцыі, парваў з меншавікамі, уступіў у партыю бальшавікоў, узначаліў кастрычніцкае паўстанне ў Кіеве. Ленін упершыню сустрэўся з ім, але ўжо з першых слоў адчуў у Затонскім высокую адукаванасць, востры розум, дасціпнасць.

Размова вязалася вельмі арганічна.

Леніна надзвычай цікавіла становішча на Украіне. Барацьбу за мір нельга было адарваць ад умацавання Савецкай улады ў Расіі, і на Украіне, і ў Беларусі, і ў Эстоніі, і ў Закаўказзі.

Як арганізуюцца Саветы ў гарадах, у сёлах? Як Харкаў? Як Данбас? Ці ў надзейных руках Адэса і флот? Якія сацыяльныя сілы стаяць за Цэнтральнай радай? Яе ваенныя сілы? Як арганізоўваецца ўкраінская Чырвоная Армія?

Па ваенным становішчы ўкраінскія таварышы былі падрыхтаваны грунтоўна. Адказвалі на ўсе пытанні з веданнем справы. Уладзімір Ільіч увагай, з якой слухаў дэлегацыю, выказваў задаволенасць. Украінцаў здзівіла дэталёвае веданне Леніным раёна баявых дзеянняў супраць нацыяналістычных фарміраванняў Цэнтральнай рады, яго парады не толькі агульныя — па стратэгіі, але і тактычныя. Шахрай нават пажартаваў:

— Можна падумаць, Уладзімір Ільіч, што вы толькі што са штаба нашых войск і прайшлі з іх эскадронамі ад Харкава да Кіева.

Ленін ухваліў назначэнне камандуючым войскамі Украінскай Савецкай рэспублікі Юрыя Кацюбінскага. Уладзімір Ільіч хораша помніў дваццацідвухгадовага прапаршчыка, баявога камісара Петраградскага ВРК, начальніка Чырвонай гвардыі Маскоўска-Нарвскага раёна, які надзвычай энергічна дзейнічаў у рашучыя моманты Кастрычніцкага паўстання — сёмага, восьмага лістапада і асабліва адзінаццатага, у дзень юнкораўскага мяцяжу. У той дзень Кацюбінскі асабіста дакладваў Леніну аб баях супраць юнкераў. Уладзімір Ільіч яшчэ раней ведаў, што камісар — сын вядомага пісьменніка, якога яны з Надзеждай Канстанцінаўнай з цікавасцю чыталі ў арыгінале, па-ўкраінску. Сказаў таварышам, што Міхайла Кацюбінскі можа ганарыцца такім сынам. Цяпер ён паўтарыў гэта дэлегацыі, дадаў:

— Наша шчасце, што ў рэвалюцыю ідуць такія інтэлігенты. Нам трэба змагацца за кожнага адукаванага чалавека, які адданы свайму народу, разумее яго душу.

Але Леніна цікавіла не толькі ваеннае становішча.

— Колькі ў раёнах, якія знаходзяцца пад кантролем Саветаў, здабываецца вугалю?

Даных такіх у дэлегацыі не было.

Уладзімір Ільіч, які сядзеў насупраць украінцаў за маленькім столікам, увачавідкі пазмрачнеў. Ускудлачыў бародку, пацёр скроні, як цёр, калі пачынаўся галаўны боль. Падняўся з крэсла, характэрна ўзяўшыся рукамі за лацканы пінжака, прайшоўся па кабінеце.

Мядзведзеў сказаў:

— Мы перадамо ў Харкаў, каб вам прыслалі, колькі мы здабываем вугалю.

— Калі ласка. І выплаўляем чыгуну. Сталі. І колькі можна сабраць хлеба. Таварышы ўкраінцы! Падтрымайце Петраград, Маскву. Інакш рэвалюцыю задушыць голад, ён — самы страшны контррэвалюцыянер, самы бязлітасны.

Ленін спыніўся перад картай былой Расійскай імперыі, задумліва правёў вачамі яд Петраграда да Уладзівастока, вярнуўся назад на захад, спыніў позірк на Украіне, як бы ўбачыў яе стэпавыя прасторы. Павярнуўся да дэлегацыі.

— Нам трэба пераканаць кожнага рабочага, кожнага партыйца, што ўлік і кантроль — галоўная, я падкрэсліў бы, самая галоўная эканамічная задача кожнага Савета, кожнага спажывецкага таварыства, фабрычна-заводскага камітэта. Улік і кантроль паўсюдна, усеагульны, універсальны: за колькасцю працы і размеркаваннем прадуктаў. У гэтым сутнасць сацыялістычных пераўтварэнняў. Пры пераходзе да сацыялізму ўлік і кантроль могуць быць толькі масавымі. Перамагчы перажыткі праклятага капіталістычнага грамадства можна ўдзелам масы рабочых, сялян, салдат ва ўліку ўсяго, што вытвараецца і спажываецца, у кантролі за багатымі, за зладзеямі, хуліганамі. У Расіі, ка Украіне хопіць хлеба, жалеза, лесу, воўны, калі мы ўстановім усенародны кантроль, дзелавы, практычны. Перамагчы зксплуатарскія класы трэба не толькі ў палітыцы, але і ў штодзённым эканамічным жыцці. Ніякай літасці ворагам народа, ворагам працоўных! Вось чаму я падтрымаў энергічныя рэвалюцыйныя дзеянні таварыша Антонава супраць харкаўскіх капіталістаў, якія, безумоўна, усе каледзінцы, сабатажнікі. Як і ў барацьбе з Калядзіным, Цэнтральнай радай, мы павінны аб'яднаць нашы сілы ў барацьбе з голадам, які хапае кастлявай рукой авангард рэвалюцыі — пралетарыят Петраграда, Масквы. Мы ўдзячны ўкраінскім. Саветам за дапамогу. Але хлеба і вугалю нам трэба больш. Больш, таварышы! Думаю, што было б правільна, каб пры Саўнаркоме быў пастаянны прадстаўнік Украіны. Савецкі пасол. Мы паслалі да вас Сярго Арджанікідзе. Выдатны бальшавік! А вы пакіньце ў Петраградзе,— Ленін з добрай усмешкай паглядзеў па чарзе на членаў дэлегацыі,— таварыша Затонскага. Згодны, Уладзімір Пятровіч?