Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Аблічча маёра здалося Багуновічу знаёмым. Ад напружання памяці — дзе мог раней бачыць гэтага афіцэра? — ён зноў як усплыў на паверхню, у рэальны свет, дзе праз адчыненыя вароты лілося святло, пахла гноем і спалохана мітусіліся людзі, толькі галасоў іх не чуў — нема і глуха, як у магіле.

Пастушэнка, відно было па яго ўзбуджанай міміцы, нешта горача даводзіў маёру.

Багуновіч пазнаў маёра, як толькі побач з ім з'явіўся манах, у доўгай, да пят, сутане. Сын барона Зэйфеля — Ёган, багаслоў! А нямецкі маёр — малодшы сын, былы капітан штаба стаўкі, той, што некалі, інспектуючы іх дывізію, у карцёжнай гульні вычысціў кішэні і кашалькі ледзьве не ва ўсіх афіцэраў.

І тут з'явілася зусім іншае, жыццёвае пачуццё — гнеў, нянавісць, пагарда.

«Сукін сын! Здраднік! Шпіён! Якія ж твае заслугі перад нямецкай арміяй, калі табе далі маёра?!»

Ужо з іншым намерам, з іншай рашучасцю, перамагаючы боль у руцэ, Багуновіч мацаў кабуру, забыўшыся, што яна пустая. Аднак тут перад яго вачамі адбылося жахлівае...

Пастушэнка, убачыўшы афіцэраў і таксама, мабыць, не пазнаўшы Зэйфеля, кінуўся да яго:

— Пан маёр! Што хочуць рабіць вашы салдаты? Гэта ж газ! — паказаў ён на балон.— Яны хочуць пусціць газ на людзей? Але ж гэта мірныя людзі, тутэйшыя сяляне, батракі!.. А салдаты... салдаты — вашы палонныя. Іх абараняе канвенцыя, якую падпісала і Германія.

Маёр нямецкай арміі маўчаў, нібы не чуў гэтых слоў — аглядаў канюшню, спыніў позірк на выбітым акне, паказаў салдату на гэтае акно, сказаў па-нямецку:

— Забіць! Дошкамі!

Салдат кінуўся выконваць загад.

А стары палкоўнік рускай арміі з вострым болем у сэрцы, з роспаччу і страхам прасіў пераможцу злітавацца над няшчаснымі старымі, жанчынамі.

— Тут жа дзеці! Пан маёр!

Маёр даў загад лейтэнанту, каб дзяцей да пятнаццаці год вывелі з канюшні.

— Іх віна яшчэ невялікая,— сказаў ён, як бы апраўдваючыся.

Падышоў манах — і Пастушэнка, гэтак жа як Багуновіч, толькі цяпер пазнаў, хто намерваецца зрабіць такое страшнае злачынства.

Стары закрычаў ужо іншым голасам, з гневам:

— Барон Зэйфель! Вы хочаце адпомсціць сваім батракам?! Адумайцеся! Што вы робіце? Пан багаслоў! Спыніце вашага брата! Вечнае пракляцце ўпадзе не толькі на вашу сям'ю, але на ўсю нямецкую армію, на ўсю нацыю...

У афіцэра і манаха аднолькава пагардліва скрывіліся вусны. Ёган Зэйфель сказаў, сумна ўздыхнуўшы:

— Не турбуйцеся за нямецкую нацыю, пан палкоўнік. У немцаў ёсць бог.

— Місія нямецкай арміі і народа — знішчыць заразу бальшавізму,— жорстка кінуў Артур Зэйфель; рускія афіцэры за картамі называлі яго ласкава — Арцюша, Арцюха.

— Хто тут бальшавікі? — здзівіўся Пастушэнка.

— Вы! Вы — першы бальшавік! — рыцарская паважнасць і спакой пакінулі маёра, і ён пачаў так крычаць, што ажно пасінеў.— Вы! Здраднік цару і айчыне! Вы прадаліся быдлу! За што яны вас купілі? Ванючы дваранін! Няшчасны плебей!

Пастушэнка моўчкі выслухаў брудную лаянку. Але нават Багуновіч, нічога не чуючы, убачыў, як змяніўся за гэтую хвіліну Пятро Пятровіч. Са старога, спалоханага за жыццё людзей чалавека, разгубленага, бездапаможна мітуслівага, ён ператварыўся ў ранейшага камандзіра палка, баявога афіцэра, гордага, незалежнага, адваленага, які ніколі не схіляў галаву ні перад начальствам, ні перад варожымі кулямі.

Палкоўнік адказаў выразна, гучна:

— Сукін ты сын! Тэўтонскі пёс! Ты не дваранін. Ты ванючы клоп! Вякамі вы елі хлеб, паліты потам славян, смакталі кроў з нашага народа і служылі ворагам Расіі. Я плюю ў тваю шпіёнскую морду! Жанчын пашкадуй, кат!

У барона задрыжалі вусны. Не расціскаючы іх, ён прашыпеў:

— За вашы заслугі перад рускім народам я дару вам, палкоўнік, смерць ад нямецкай кулі... не ад газу,— і пачаў павольна выцягваць з кабуры рэвальвер.

Манах паспрабаваў спыніць брата. Той груба адпіхнуў яго.

Стася кінулася, каб загарадзіць Пастушэнку сабой, але маёр ударыў яе па твары рэвальверам. Яна ўпала.

Барон стрэліў двойчы з халоднасцю прафесійнага ката, толькі грэбліва скрывіўшы твар,— стрэліў старому чалавеку ў грудзі, у жывот.

Пастушэнка, закрыўшы далонню сэрца, адступіў крокі на два, прытуліўся спіной да цаглянага слупа і пачаў павольна асядаць на зямлю. Загаласілі жанчыны.

Багуновіч, ірвануўшыся да забойцы, ад болю і шоку страціў прытомнасць.

Зэйфель тыцкнуў у яго наском бота, кінуўшы па-нямецку лейтэнанту:

— Гэтага, калі ачуняе, будзем судзіць, як шпіёна. А потым гэтак жа цынічна-грэбліва паказаў ботам