Іван Шамякін - Петраград — Брэст

— Валодзя, ты не спіш?

Ён стаіўся, не адгукнуўся.

Яна сказала:

— Не спіць,— уздыхнула і хвілін праз колькі заснула.

Следам, здаецца, і ён задрамаў.

А цяпер, у кабінеце, Ленін быў незадаволены, што не запісаў прадуманы ад пачатку да канца артыкул. Паспрабаваў пісаць — не атрымалася. Да трывогі за тое, што мае сёння адбыцца і што можа стаць смяртэльнай пагрозай для рэспублікі, дадалася боязь, што ў такі момант у яго не хопіць сілы і часу на напісанне вельмі патрэбных для адкрытай палемікі артыкулаў.

За снеданнем Уладзімір Ільіч сказаў жонцы і сястры:

— Калі я ў студзені казаў ім, што рэвалюцыйная фраза аб рэвалюцыйнай вайне можа загубіць нашу рэвалюцыю, яны дакаралі мяне за рэзкасць палемікі.

Надзежда Канстанцінаўна і Марыя Ільінічна добра разумелі, хто «яны», і гэтак жа зразумелі, пра што Ленін думае, з-за чаго не спаў уначы: «завёўся» на палеміку, як у эміграцыі.

— Я гэта зрабіў у мяккай таварыскай форме. А сёння глыбока асуджаю сваю мяккасць.

Ленін загарнуў блакнот. Не, для тэорыі — ноч, удзень трэба займацца практычнай работай, яе нельга адкласці нават на гадзіну.

Запрасіў Бонч-Бруевіча.

У кіраўніка спраў быў стомлены выгляд, шэры твар, чырвоныя вочы — у яго таксама была бяссонная ноч. Ён выконваў свае абавязкі старшыні камісіі па барацьбе з пагромамі. Разам з Дзяржынскім і работнікамі ЧК, з камісарамі 75-га пакоя яны ачышчалі горад ад контррэвалюцыі. Гэта было ўказанне Леніна: ніякім сілам не даць узняцца супраць Савецкай улады, выкарыстаўшы нямецкае наступленне. У такі момант патрэбна асаблівая пільнасць.

— Як паводзяць сябе палонныя? — спытаў Ленін.

— Чэкісты выявілі змову нямецкіх афіцэраў з рускімі.

— Спеліся ўчарашнія ворагі? Супраць дыктатуры пралетарыяту буржуазія пойдзе на змову з самім д'яблам. Газеты эсэраў, меншавікоў поўныя праклёнаў немцам, а за кулісамі ідзе подлая змова. Паны «ўра-патрыёты» гатовы прадаць Расію Вільгельму. Прададуць каму хочаце, абы звергнуць Савецкую ўладу. Афіцэраў арыштаваць!

— Збіраем доказы, Уладзімір Ільіч.

Ленін паглядзеў на свайго старога таварыша, які звычайна разумеў яго з паўслова, са строгасцю настаўніка.

— Уладзімір Дзмітрыевіч. Разрывам перамір'я нямецкае камандаванне закрэсліла каш акт вызвалення палонных. Афіцэраў арыштаваць! Салдат выслаць у лагеры ваеннапалонных. Інакш мы можам мець паўстанне немцаў у Петраградзе. Да яго тут жа далучыцца айчынная буржуазія. Не, бадай, наадварот: руская контррэвалюцыя выкарыстае немцаў. Не дайце ім зрабіць гэтага. Разбіце траянскага каня, пакуль не позна. Перадайце Дзяржынскаму і Урыцкаму —самыя рашучыя дзеянні па ачышчэнні Петраграда? Узніміце рабочыя атрады...— Ленін на міг задумаўся, пільна ўгледзеўся ў вочы Бонч-Бруевіча.— І ведаеце што, баценька? Падварушыце вы камісію па арганізацыі Чырвонай Арміі.

— Уладзімір Ільіч...

— Ведаю, ведаю, што вы загружаны вось так,— паказаў рукой вышэй галавы.— Колькі гадзін спалі?

— Гадзіны дзве.

— Нікуды не варта. Я вас пасаджу пад хатні арышт...— вочы Леніна знаёма смяяліся, з аблічча знікла бяссонная ноч, ён весела растлумачыў, калі гэта здарыцца: — Як толькі адолеем контррэвалюцыю і... падпішам мір з немцамі. Добра, лічыце з гэтага моманту камісарам камісіі па стварэнні Чырвонай Арміі Леніна. Можаце, працаваць пад маім кіраўніцтвам? — ужо зусім весела спытаў Уладзімір Ільіч.

Бонч-Бруевіч засмяяўся

— Пры такім старшыні!..

— Калі ласка, без кампліментаў,— Ленін падняўся з крэсла, прыўзняўся на насочкі, залажыў рукі пад пахі, абышоў стол, спыніўся перад кіраўніком спраў, сказаў ціха, як тайну: — Вы ўмееце гаварыць з рабочымі, Уладзімір Дзмітрыевіч...

— Гэта ж таксама камплімент.

Ленін не прыняў жарту, сказаў сур'ёзна:

— Можа здарыцца... напэўна, здарыцца, што ў бліжэйшыя дні нам прыйдзецца паслаць на фронт многія рабочыя атрады... тысячы бальшавікоў...

Бонч-Бруевіч зразумеў, што Ленін такім чынам тлумачыць, навошта патрэбна падварушыць камісію, і разам з тым як бы апраўдваецца, чаму надзвычай перагружанаму чалавеку дае яшчэ адно вельмі адказнае даручэнне. Уладзіміру Дзмітрыевічу стала няёмка, што ён быццам бы паспрабаваў адмовіцца ад ленінскага задання. Хто-хто, а ён добра ведае, як Ленін умее глядзець уперад, ён не помніў выпадку, каб правадыр рэвалюцыі памыліўся ў палітыцы.

У кабінет увайшоў Сталін. Быў ён у фрэнчы, у цяжкіх з выгляду ботах, якія, аднак, ніколі не грукалі, нават на каменнай лесвіцы, і не рыпелі. У левай руцэ Сталін трымаў пагашаную перад тым, як зайсці да Леніна, трубку.