Іван Шамякін - Петраград — Брэст

— Ворагі нашы не дурні, прызнаем гэта. Нямецкаму пралетарыяту яны не адважыліся раскрыць сваю галоўную мэту — задушыць рускую рэвалюцыю. Але вельмі выразна даюць зразумець імперыялістам Францыі, Англіі: не цісніце на нас на Заходнім фронце — і мы вернем Расіі цара, вернем зямлю памешчыкам, заводы капіталістам. Як вам падабаецца «маральная інфекцыя»? Няблага сказана, праўда? Хоць для ўстрашэння абывацеля можна было знайсці больш моцныя словы, нямецкая мова багатая,— на нейкі вельмі кароткі міг твар у Леніна пасвятлеў, ды тут жа насунуўся яшчэ гусцейшы цень.— У нас няма іншай зброі, як хутчэй падпісаць мір.

Троцкі змаўчаў, можна было падумаць — згадзіўся.

Ленін сказаў:

— Трэба неадкладна склікаць Цэнтральны Камітэт.

Троцкі падтрымаў:

— Так, сабрацца трэба хутчэй.

Пакуль Елена Дзмітрыеўна Стасава паведамляла членам ЦК аб тэрміновым пасяджэнні, Ленін працаваў з патроенай энергіяй.

Мэта цяпер была адна: аслабіць сілу нямецкага ўдару, даць Гофману зразумець, што без супраціўлення не здамося.

Яшчэ колькі дзён назад, уважліва вывучыўшы карту лініі фронту, Уладзімір Ільіч адзначыў, што галоўны напрамак наступлення будзе на Дзвінск. Тут немцы найбольш углыбіліся на ўсход, тут стык рускіх франтоў, Заходняга і Паўночна-заходняга, Нарэшце, Дзвінск — вузел чыгунак, узяццем яго пераразаюцца шляхі на ўсход з Беларусі, Літвы, Латвіі. Нарэшце, у Дзвінску — канцэнтрацыя армейскіх штабоў і складаў. Немцы былі б дурнямі, каб не пастараліся захапіць зброю, амуніцыю, хлеб. З Дзвінска — прамая дарога на Петраград.

Другі вальнейшы стратэгічны напрамак — на Кіеў. Паміж імі — удар на Мінск, на Оршу, каб наблізіцца не толькі да Петраграда, але і да Масквы.

Уладзімір Ільіч пайшоў у апаратную. Звязаўся з Дзвінскім Саветам. Адтуль перадалі, што з самай раніцы над горадам лётаюць нямецкія аэрапланы, па даных ваеннай разведкі, на ўчасткі фронту перад Дзвінскаю з'явіліся новыя кайзераўскія дывізіі, дзве ці тры.

Ленін у адказ прадыктаваў:

— Аказвайце супраціўленне дзе толькі магчыма. Вывозьце ўсё каштоўнае. Чаго нельга вывезці, знішчайце. Не пакідайце ворагу нічога.

Мікалай Пятровічу Гарбуноў, які чуў гэтыя ўказанні, амаль дакладна напісаў іх на другі дзень, дзевятнаццатага, калі нямецкае наступленне развярнулася на ўсю сілу, у адказе Старшыні Савета Дрысы Урбану, які пытаўся ў Леніна, што рабіць, калі немцы наблізяцца да горада.

Падпісваючы тэлеграму, Уладзімір Ільіч дапоўніў яе двума кароткімі, але вельмі ёмістымі сказамі: «Разбірайце пуці — дзве вярсты на кожныя дзесяць. Узрывайце масты».

Ленін вызначыў не толькі тактыку адступлення, але і тактыку партызанскай вайны.

Пасяджэнне ЦК было кароткае. Ленін з большай, чым раней, катэгарычнасцю патрабаваў: выступаюць толькі. прадстаўнікі ад францый, прамоўцаў абмежаваць пяццю мінутамі; выказвацца, па сутнасці, аб адным — аб неадкладным звароце да нямецкага ўрада з прапановай аднаўлення мірных перагавораў.

Бухарын ад імя «левых» катэгарычна выступіў супраць такога звароту.

Троцкі, адводзячы ад сутнасці ленінскай прапановы, зноў, як і напярэдадні, заклікаў чакаць «псіхалагічнага эфекту», які зробіць наступленне на нямецкі народ, чакаць «узрыву ў Германіі», у які ён, маўляў, па-ранейшаму верыць.

Адным голасам перацягваюць «левыя» і трацкісты. Пераканаць гэтых людзей было немагчыма. Факты? «Калі факты пярэчаць нашым тэорыям — няхай будзе горш для фактаў» — па такой логіцы дзейнічалі Бухарын і Троцкі.

Леніну было горка ад галасавання, ад упартасці, здавалася, адукаваных людзей, ад неразумнай упартасці, за якую прыйдзецца плаціць салдатам, рабочым — крывёю плаціць.

Аднак гэта было тое паражэнне, якое абяззброіць правадыра не магло.

Дыпламатычныя меркаванні. — не выдаць Кюльману і Гофману ў часе перагавораў рознагалоссе ў кіруючай партыі, што немцы маглі б выкарыстаць,— стрымлівалі яго ад удару па Бухарыну і Троцкаму з усёй сілай яго, ленінскай, непрымірымасці да любога апартунізму. Але далей цярпець такое становішча нельга! За мір трэба пачаць адкрыты бой!

Ленін у кожнай паўзе прадаўжаў пісаць свой артыкул, пачаты ў бяссонную ноч, гасаць у думках, бо паўз, якія дазволілі б хоць на колькі хвілін узяць карандаш і схіліцца над паперай, у той крытычны, 18 лютага, дзень не было.

«Хто не хоча сябе заспакойваць словамі, дэкламацыяй, ускліканнямі, той не можа не бачыць, што «лозунг» рэвалюцыйнай вайны ў лютым 1918 года ёсць пусцейшая фраза...»