Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

— Загад аб гэтым ужо друкуецца,— сказаў Крыленка.

— Выдатна. Ці правераны факты, што контррэвалюцыйнымі часцямі камандуюць афіцэры місій саюзнікаў Расіі ў вайне?

— Ёсць паказанні чырвонагвардзейцаў, што ўладзімірцамі камандуе англійскі афіцэр.

— Папярэдзьце пасольствы i місіі, што ніякая дыпламатычная недатыкальнасць не ратуе гэтых афіцэраў ад рэвалюЦыйнага суда. Пастарайцеся арыштаваць хаця б аднаго з такіх афіцэраў на месцы бою. На паклёпы мы адкажам выкрыццём контррэвалюцыйнай змовы сусветнай буржуазіі.

Зазумерыў палявы тэлефон. Матрос з прыкметнай неахвотай, што адрываюць яго ад Леніна, пайшоў слухаць. Паслухаў — i раптам твар яго заззяў, матрос грымнуў на ўвесь пакой:

— Ёсць! Ёсць! Перадайце палку рэвалюцыйны прывет ад таварыша Леніна!

Крыленка кінуўся да матроса, падаючы яму вельмі выразныя знакі.

Ленін, узяўшыся рукамі за штрыфлі пінжака, паглядзеў на ix, усё разумеючы, i прыжмураныя вочы яго радасна ўсміхнуліся.

Матрос адарваў трубку ад вуха.

— Таварышы! Радасная навіна! Перадае камандзір Пулкаўскага атрада! Царскасельскі стралковы полк, які трымаўся нейтралітэту, выступіў супроць Керанскага. Казакі адступаюць! — але тут жа матрос схамянуўся i вінавата сказаў: — Прабачце, што прывет... без дазволу...

Ленін пацёр далоні i зноў сказаў слова, якое любіў: «Отлично!». Ён вымаўляў гэтае слова так жа прыгожа, як слова «товарищ».

— На каго можа разлічваць авантурыст Керанскі? Падняўся пралетарыят Піцера...

— Пасля ўчарашняга закліісу партыі прыходзілася стрымліваць рабочых, каб не спыніліся заводы, — сказаў Іван Свірыдавіч.— Усе рвуцца на фронт.

— Эсэры адчуюць сілу пралетарыяту. Сялянства пачынае разумець сутнасць гэтых «сацыялістаў».

— Цяпер яны крычаць, што мы ўкралі ў ix аграрную праграму, — сказаў Петэрс.

Ленін усміхнуўся.

— Хто топіцца — за саломінку хопіцца. Так i эсэры. Можам падзякаваць ім за праграму. Гэтага даволі. Але яны займаліся балбатнёй i абяцаннямі. Бальшавікі ажыццявілі мару сялянства ў першы ж дзень рабоча-сялянскай рэвалюцыі.

Я не зводзіў вачэй з Леніна, лавіў кожнае яго слова i... усё разумеў, як, бадай-што, ніводную іншую размову адукаваных людзей пра палітыку. Ад гэтага з'явілася дзівоснае адчуванне, нібыта i сам я ўдзельнічаю ў гэтай размове, i Ленін слухае мае думкі, ухваляё ix, i ўсе ўхваляюць, i мне радасна, хораша, што развагі мае таксама маюць нейкае значэнне.

Я так захапіўся гэтым адчуваннем i ўяўленнем, што не прыкмеціў, калі, адкуль там, за загародкай, апынуліся яшчэ два чалавекі. Абодва цывільныя. Адзін мажны, высокі з добра дагледжанай барадой, у акулярах. Другі таксама ў акулярах i таксама з бародкай, але маленькі, худы, нязграбны, у даўгім паліто з палінялым каўняром.

Мне здалося, што яны з навейнікаў-буржуяў, i я нават затрывожыўся, што яны так нечакана i так блізка падышлі да Леніна.

Мажны працягнуў Леніну нейкія паперы.

«Прашэнне»,— падумаў я.

Ленін тут жа пачаў чытаць паперы. Прачытаў адну, на секунду заклапочана задумаўся.

— М-да. Гэта сур'ёзна,— i пераклаў паперу падніз. Прачытаў другую, дзіўна хмыкнуў, паківаў галавой, сказаў да ўсіх:

— Паслухайце, калі ласка, тэлеграму з Магілёва, ад Цэнтральнага армейскага камітэта. Нарэшце яны згодны на прадастаўленне ў новым урадзе бальшавікам месцаў, безумоўна, меншасці. Цікава, праўда? I паказальна. Для нас важна, што гэты эсэраўска-меншавіцкі камітэт, генеральскі камітэт, не салдацкі... лакеі Духоніна... загаварылі іншай мовай. Хочуць яны ці не хочуць, але яны выказваюць настрой фронту.

Адгукнуўся худы чалавек у доўгім паліто:

— Дарэчы, на канферэнцыі партый эсэры таксама згадзіліся дапусціць нас ва ўрад. Пры ўмове, што мы распусцім Чырвоную Гвардыю.

— Згадзіліся? — хутка, як бы ўзрадавана спытаў Ленін i раптам весела засмяяўся. — Скажыце, калі ласка, якая велікадушнасць! Нарэшце яны згадзіліся! Можа нам пакланіцца ім за гэта?

Засмяяліся ўсе камісары.

— Аднак, якое дрымучае палітычнае невуцтва! Што ж, няхай пагавораць. Чым бы дзіця ні цешылася — абы маўчала.

Чалавек у даўгім паліто кісла скрывіўся.

— Гэта было б смешна, калі б не было так сумна.

— Як заўсёды, вы песіміст. А мы, бальшавікі, рэвалюцыйныя аптымісты.

— Я таксама бальшавік,— сказаў чалавек у даўгім паліто.— Але не забывайце, што, акрамя Керанскага i юнкераў, нам пагражае іншы фронт — забастоўка чыноўнікаў дзяржаўных устаноў. Мы не можам нават узяць у банку грошы, каб выдаць заробак рабочым. Нельга кіраваць без апарата, жыць без грошай! Людзі галадаюць...