Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Усё гэта гаварылася ў тыя дні, калі войскі Керанскага стаялі над Царскім Сялом, гатовыя нанесці ўдар па рэвалюцыйным Петраградзе, a ў самім горадзе «Камітэт уратавання радзімы i рэвалюцыі» падрыхтоўваў выступленне контррэвалюцыйных сіл.

Напэўна, не без уплыву Свірскага салдаты пачалі прыходзіць у штаб, дзе размяшчаўся камітэт, здавалі вінтоўкі, іншыя казённыя рэчы i пакідалі полк — разыходзіліся па вакзалах, каб ехаць дадому. Баяліся, што зямлю без ix падзеляць.

Зноў-такі нібы ўсё правільна... Улада ў руках рабочых i сялян, з'езд Саветаў абвясціў мір i даў зямлю.

Чаго ж яшчэ чакаць? Навошта захоўваць запасны полк, які рыхтаваў папаўненне для фронту? Фронту не будзе. Будзе мір.

Але калі на другі дзень сказалі, што асобныя трупы салдат пачалі пакідаць полк са зброяй, Ліпатаў насцярожыўся. Сабраў камітэт. На ноч каля дзвярэй i варот паставілі каравулы.

Іван Свірыдавіч прыйшоў уначы, калі я спаў. Але раніцой мне расказалі, што, выслухаўшы таварышаў аб падзеях у палку, камісар Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта назваў прапаганду Свірскага i яго сяброў найвялікшай подласцю i правакацыяй i загадаў тут жа, не чакаючы раніцы, арыштаваць «эсэраўскую банду».

Становішча маё ў палку зрабілася няпэўнае... Хто я? Пры кім павінен несці службу? Ніхто гэтага не казаў. Ды i каму казаць? Каго я мог цікавіць? Дзеншчыком больш не лічыў сябе — вольны чалавек. Прынцыпова не ішоў да Залонскага, хоць карцела пабачыцца з Катрусяй. Ды, прызнацца, трохі i баяўся ісці цераз горад — каб зноў не палічылі за юнкера. Вельмі хацелася стаць веставым пры камітэце, але Ліпатаў не давяраў мне, не прыбліжаў да сябе, нават аднойчы крыўдна нагадаў пра маё ўслужэнне камандзіру.

Таму можна зразумець маю радасць, калі я, прачнуўшыся раніцой, даведаўся, што ў палку — Іван Свірыдавіч. Во хто ўладзіць мяне да месца!

Знайшоў камісара ў палкавым арсенале. Ён i Ліпатаў падлічвалі зброю — вінтоўкі, патроны, гранаты.

Іван Свірыдавіч выглядаў змарнелым, як пасля хваробы. Схуднеў з твару, аброс барадой. Вочы чырвоныя — ад бяссонніцы. На мяне спачатку ўвагі не звяртаў. Сэрца маё сцялася, захаланула; няўжо нагаварылі на мяне? Ці можа Галадушку рэвалюцыя паставіла на высокі пост, i яму цяпер не да мяне, малога? ,

Зніклі ранейшая смеласць i прастата ў адносінах з Іванам Свірыдавічам. Ведаючы, што i Ліпатаў не надта прыхільны да мяне, я не пасмеў хадзіць за імі следам. Так яшчэ аставалася нейкая надзея: чалавек стомлены, заняты сур'ёзнай справай. A калі прагоніць ад сябе — тады ўсё, хоць на вуліцу падавайся. A галоўнае — адчуваў, як мне будзе балюча страціць такога чалавека — адзінага блізкага, як бацька ці дзядзька родны.

Вядома, я стараўся не трапляць ім на вочы — Івану Свірыдавічу i Ліпатаву, але ўвесь час сачыў, дзе яны, што робяць. Яны хадзілі па ротах, гутарылі з салдатамі. Пасля ў кабінеце камандзіра палка было пасяджэнне камітэта. Нядоўгае.

Калі члены камітэта разышліся i па маіх падліках выходзіла, што Іван Свірыдавіч астаўся адзін, я ўрэшце адважыўся зайсці, каб пагутарыць з ім.

Сапраўды, ён быў адзін і... спаў. Седзячы за сталом. Паклаўшы галаву на рукі. Я стаіў дыханне. Доўга глядзеў на яго галаву, на пасівелыя ўскудлачаныя валасы. У грудзях маіх разлівалася цеплыня любасці i пяшчоты да гэтага чалавека.

Мабыць, у сне Іван Свірыдавіч адчуў, што на яго глядзяць, i ўстрывожана ўзняў галаву. Убачыў мяне — пацёр твар рукамі, каб прагнаць сон. Сказаў:

— А-а, ты, Піліп...— шчыра прызнаўся: — Змарыўся я, брат, за гэтыя дні,— i тут жа ласкава спытаў: — А ты як тут?

Яму аднаму я мог сказаць пра ўсе свае перажыванні.

— Блага, дзядзька Іван.

Ён здзівіўся:

— Ты што гэта? Рэвалюцыю зрабілі, уладу ўзялі, а ты — блага. Гэта што такое?!

— А што мне рабіць, дзядзька Іван? Салдаты дадому разыдуцца, а я — куды?

— Ах, вось ты пра што? Ды мы табе тут, у Піцеры, справу знойдзем. Чым бы ты хацеў заняцца?

— Я вучыцца хачу.

Іван Свірыдавіч радасна выгукнуў:

— Піліпка, любы! То ж гэта здорава, што ты вучыцца хочаш. На тое ж мы i ўладу бралі, каб такія, як ты, мелі права вучыцца! Не будзем адкладваць гэтую справу. Едзем у Смольны — там дамовімся, куды цябе прыстроіць.

У Смольны мы паехалі на грузавіку, везлі патроны. Петраград у той дзень здаўся мне больш суровым i ваенным, чым у дзень паўстання. Менш было адчынена крам, устаноў, шмат якія дамы стаялі што сляпыя — з зачыненымі аканіцамі, менш цывільных блукала па вуліцах. На Дварцовай набярэжнай дык зусім пуста было.