Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Залонскі не адказаў — апусціў галаву i разглядаў сваю прыгожую руку, бліскучыя пазногці.

— Усевалад Аляксандравіч! — упершыню Іван Свірыдавіч звярнуўся так, i Залонскі ажно ўздрыгнуў i хутка ўзняў галаву, выпрастаўся,— Вы ж разумны чалавек. I, мне здавалася, на фронце ведалі салдацкую душу. На якое ліха вам рабіць стаўку на дохлага сабаку? Ідзіце з народам — не пашкадуеце. Рэвалюцыі патрэбны адукаваныя вайскоўцы.

Прыгожы, знаёмы мне да кожнай рыскі твар падпалкоўніка скрывіла нядобрая ўсмешка.

— Дзякую за параду. Але народ — разуменне шырокае. Цяпер усе гавораць ад імя народу. Клянуцца яго імем. А я хачу ведаць больш канкрэтна: куды ісці? за кім ісці?

— Мы пакажам, куды ісці.

— Хто — мы?

— Бальшавікі. Ленін.

Зноў такая ж усмешка скрывіла твар Залонскага, але на адзін міг; як бы жадаючы схаваць яе, ён зноў апусціў вочы i, пастукаўшы пальцамі па стале, сказаў, не ўзнімаючы вачэй:

— Вы не падумалі, пан бальшавік, што я маю права арыштаваць вас? На арышт вашага Леніна выдадзен ордэр яшчэ ў ліпені.

Іван Свірыдавіч спахмурнеў i адказаў сурова:

— Калі i вы ўзялі на сябе жандарскія функцыі, паспрабуйце арыштаваць. Мне нават цікава паглядзець, як вы гэта будзеце рабіць без камітэта, без салдат.

Іван Свірыдавіч глянуў на мяне. Тады i Залонскі паглядзеў на мяне, успомніў пра маю прысутнасць i нібы збянтэжыўся ад такога сведкі, сказаў:

— Ты, Жмянькоў, можаш ісці.

Іван Свірыдавіч запярэчыў:

— Няхай паслухае. Хлопцу трэба разабрацца, што да чаго. Ён вольны чалавек i мае сваю галаву.

Залонскі зноў пільна паглядзеў на мяне: моўчкі загадваў выйсці, ведаючы, што я разумею кожны яго pyx, кожны позірк.

Я не выйшаў. Я не выйшаў бы, каб ён нават загадаў па-вайсковаму. У той міг я сапраўды адчуў сябе вольным ад яго ўлады. Мабыць, ён таксама сцяміў гэта, бо стоена ўздыхнуў i адвёў позірк на акно, за якім днела, але пачынаўся надакучлівы асенні дождж, з таполяў злятала апошняе пачарнелае лісце.

Усталявалася няёмкая цішыня. Іван Свірыдавіч цярпліва чакаў з прыхаванай усмешкай.

Залонскі выбіў пальцамі па стале нейкі жалобны матыў — нешта з таго, што іграе вайсковы аркестр на пахаванні.

Іван Свірыдавіч спытаў усё з той жа ўсмешкай:

— Каго вы думаеце паклікаць, каб арыштаваць мяне?

Залонскі страпянуўся i неяк адразу змяніўся — з элегантнага самаўпэўненага афіцэра ў простага чалавека, разгубленага, усхваляванага, засмучанага. I голас у яго змяніўся — стаў мяккі, шчыры, калі ён сказаў:

— На камплімент я вам адказваю кампліментам, Галадушка. Вы таксама мудры чалавек, нямала пажылі... Дык адкажыце мне... Можа Расія нармальна жыць, ваяваць, перамагчы пры такім становішчы? — ён паказаў пальцам на сябе, пасля — на Івана Свірыдавіча.

— Не, не можа! — адразу адказаў Галадушка.— Бо Расія не хоча ваяваць. Расія рабочых, салдат хоча міру, зямлі, хлеба. А што ёй далі Керанскі, кадэты, генералы ды розныя згоднікі?

— Мір трэба заваяваць. Гэта адзінае выйсце з вайны. У любым іншым выпадку мы прадамо Расію немцам, здрадзім саюзнікам. А няма большай ганьбы, чым здрада сябрам.

— Пан падпалкоўнік! Расію хацелі i хочуць прадаць — гэта праўда. Толькі гераізм рэвалюцыйных матросаў у бітве ля Маайдзундскіх астравоў ратаваў Петраград, які кадэты i генералы хацелі здаць немцам, каб задушыць рэвалюцыю.

— Гэта выдумкі.

— Не прыкідвайцеся, падпалкоўнік. Вы добра ведаеце, што гэта праўда. I я хацеў бы спытаць у вас: чаму ў час аперацыі пад Маандзундам бяздзейнічаў англійскі флот? Дзе ж славутая вернасць саюзніцкім абавязкам? А вы кажаце пра здраду. А нажывацца на крыві народу — гэта не здрада? Не, пан Залонскі, я, салдат, не хачу паміраць ні за інтарэсы рускага, ні за інтарэсы англій-' скага капіталу. Я магу памерці толькі за сваю радзіму, за свой народ, за рэвалюцыю!

Іван Свірыдавіч сказаў гэта рашуча, горача i ўзняўся імкліва з месца, узрушаны, пачырванелы, паправіў папругу з маўзерам.

Залонскі таксама падняўся, але вяла, як бы нехаця, твар яго набыў змарнелы, стомлены выгляд, быццам ён не спаў усю ноч. Сказаў, здалося мне, трохі насмешліва:

— Я паважаю вашу мужнасць i адданасць ідэі. Што яшчэ пан камісар патрабуе ад мяне?

— Нямнога. Вы не дасце ніводнай каманды ніводнаму падраздзяленню палка без згоды камітэта i маёй.

— Я паўтараю: толькі загады камандуючага акругай...

— Пан падпалкоўнік, я не маю намеру агітаваць вас. Але мушу папярэдзіць ад імя Савета, яго Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта: любое выступленне супроць рабочых, рэвалюцыйных салдат i матросаў можа дрэнна скончыцца для вас.