Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

— I Галадушку?

— Каго?.. А-а... Не помню, Жмянькоў. Многіх расстраляюць. Ці можа павесяць. Вышэйшая мера...

Ён скалануўся, як ад моцнага холаду. Я не ведаў, што яшчэ спытаць ці сказаць; уяўляў, як будуць вешаць людзей (чамусьці расстрэл не здаваўся такім страшным), i сэрца мае ледзянела ад жудасці. Невядома, колькі мы так стаялі моўчкі. Потым Дакука правёў далонямі па твары, нібы сцёр павуцінне, якое наліпае, калі ідзеш па лесе, i сказаў:

— Але як гэта подла, Жмянькоў! I якія падлюгі тыя, хто прысвоіў сабе права вырашаць лес другіх людзей — жыць ім ці памерці. I твой Залонскі. I Сукнавалаў... I камандзір палка... I генерал... Усе. Каб захаваць свае чыны, свае званні, яны гатовы павесіць, пагнаць на ўбой паў-Расіі. Подла i нізка! Гадка! Як можна жыць з такімі людзьмі, Жмянькоў? Навошта жыць?

Афіцэр сказаў амаль тыя ж словы, якія я чуў раней ад Івана Свірыдавіча, a ў апошні час найбольш — ад Паўла Кузняцова. Можа за словы такія ix асудзілі на смерць?

Дзіўна i нават чамусьці страшна зрабілася, што i Дакука загаварыў так. Больш таго — адукаваны афіцэр пытаўся ў амаль непісьменнага сялянскага хлопца, як жыць далей з подлымі людзьмі, навошта жыць. Што я мог адказаць? Разгублена маўчаў, думаючы пра Івана Свірыдавіча, пра іншых асуджаных з нашага батальёна.

Мяне паклікала гаспадыня. На адну хвіліну я адвярнуўся — i ляснуў стрэл. Аб падлогу стукнуўся наган. Падпаручнік схапіўся рукой за падаконнік, потым за стол. Я паспеў падскочыць i падтрымаць яго.

— Ваша благароддзе! Ваша благароддзе!

Па шчацэ яго цякла кроў, гарачая, закапала на мае рукі. Дакука паспрабаваў усміхнуцца. Але ўсмешка застыла, як на фотаздымку: адзін нерухомы момант, аскал зубоў i — ужо чорныя вочы. Цела зрабілася цяжкае i прыціснула мяне, маласільнага, да стала. Побач загаласіла гаспадыня.

Многа смерцяў бачыў я да таго i пасля, хаваў вельмі блізкіх людзей, але ніводная смерць не ўразіла мяне так, як самагубства маладога афіцэра. Больш за пяцьдзесят гадоў мінула, a ў вачах стаіць яго перадсмяротная ўсмешка-аскал. I вочы, у жывога — чамусьці белыя, у паміраючага — чорныя, як глыбокія ямы.

Генерал памаўчаў. Задумліва разгроб кійком астылы попел, выгарнуў колькі вугольчыкаў, i яны, вызваленыя з-пад попелу, адразу загарэліся, як залацінкі. Увечары вуглі нібы спяшаюцца хутчэй згарэць. A быў ужо вечар. Асенні дзень нядоўгі. Мы не прыкмецілі, як на верхавінах самых высокіх елак патух апошні водбліск сонца. Сюды, на сасновы ўзгорак, з яловай нізіны пацягнула духмянай сырасцю. Больш адчувальна, чым удзень, запахлі баравікі з генеральскага кошыка. Прывялі, ці што? Міхась зірнуў на гадзіннік i, будучы чалавекам далікатным, растлумачыў;

— Цяжка мне, старому, весці машыну са святлом. Слепяць сустрэчныя.

Тады генерал «закругліў»:

— Вось, бадай што, i ўся гісторыя акопнага жыцця тутэйшага хлопца Піліпа Жменькі.

— I гэта ўсё? — трохі нават i расчаравана спытаў я. Натуральна, што мая прафесійная цікаўнасць моўчкі бунтавала: паўдня дзед расказваў, а да галоўнага — да сустрэчы з Леніным — так i не дайшоў.

Піліп Рыгоравіч, мабыць, адчуў маё расчараванне i засмяяўся.

— Як можа быць усё, калі я вунь яшчэ колькі пражыў! На чатырох войнах ваяваў. Але калі ў такім тэмне круціць ленту майго жыцця, то мы не толькі заначуем тут, але i зазімуем. Паехалі!

Калі, трасучыся па карэннях, выбіраліся з лесу на шашу, я сказаў:

— Такі вадзіцель, як Міхал Міхалавіч, будзе везці нас гадзіны дзве.

— Дамчу за паўтары,— адгукнуўся Міхась.

— Але i гэтага, Піліп Рыгоравіч, даволі, каб паставіць хоць маленькую кропачку. Уявіце, каб я падсунуў чытачам няскончанае апавяданне. Што б яны падумалі пра аўтара?

Генерал засмяяўся.

— О, звяжыся з вашым братам — замучыце.

— Дарэчы, каб вы не чакалі нічога незвычайнага, скажу адразу, што ў тыя бурныя дні і месяцы, калі стары свет ляцеў пад адхон i ўсходзіла зара новай эры, я апынуўся як бы ў ціхім завулку, ва ўсялякім разе — не на магістральным шляху рэвалюцыі. Не ведаю, ці то як пакаранне за ўсё, што адбылося ў батальёне, ці можа наадварот, за тыя заслугі, пра якія за хвіліну да смерці казаў Дакука, капітана Залонскага не кінулі з новым батальёнам на перадавук>, a паслалі ў тыл, у Смаленск, у школу, што паспешліва пякла для абяскроўленага фронту бязвусых прапаршчыкаў, якія гэтак жа хутка гінулі, як хутка рабіліся афіцэрамі.

Мяне капітан не пакінуў — зручная ўласнасць. Але я помніў словы нябожчыка Дакукі i не меў больш да свайго дабрадзея тых пачуццяў, якія меў раней. Аднак пасля гібелі людзей, ля якіх грэлася сэрца ў палку, адчуў я сябе адзінокім i нікому непатрэбным. Таму нават усцешыўся, што Залонскі не забыўся на мяне. Звычайна ў тыл ехалі весела; ён ехаў сумны, маўклівы. Не так, як на пабыўку дадому. У дарозе прыгразіў мне i адначасна нібыта прылашчыў. Сказаў, што, ведаючы пра маё сяброўства з Галадушкам, не можа паверыць, што я нічога не чуў, не бачыў, не здагадваўся; i каб я паслухаўся яго, камандзіравай, парады i расказваў яму пра салдацкія размовы i змовы, то напэўна б такой бяды не здарылася. Ен усё ўладзіў бы, нікога не пакрыўдзіўшы. Хіба ён даваў у крыўду салдата?