Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

— Ваша правасхадзіцельства! Я дзякую гасудару імператару, бацьку нашаму. Дзякую вам, ваша правасхадзіцельства, i ўсім вам, вашы благароддзі, дамы i паны! За веру, цара i айчыну не пашкадую свайго маладога жыцця!

Прамова мая зрабіла ўражанне. Грымнулі трубы аркестра. Білі ў далоні. Старыя пані прамакалі хусцінкамі вочы.

Нездарма вучыў мяне Залонскі i ў бліндажы, i ў цягніку, i тут, у Мінску, перад уручэннем узнагароды. Вучань я быў кемлівы, настаўніка не пасароміў. Дваранства, афіцэры, чыноўнікі царскія, ix жонкі i дочкі, ачмурэлыя ад патрыятычнага чаду, напалоханыя нядаўнім нямецкім наступленнем, на адзін вечар пусцілі ў вышэйшы свет сялянскага хлопца. Я стаў кумірчыкам старых паняў. Яны кармілі мяне ў буфеце цукеркамі, шакаладкамі, паілі, як каня, усялякімі напіткамі. За ўсё жыццё я не з'еў столькі салодкага, як у той вечар. У мяне распытвалі пра подзвіг. I я, просты, ціхмяны хлапчына, які дома лічыў за вялікі грэх зманіць каму-небудзь старэйшаму,— там, каб падабацца паням, бессаромна хлусіў, заліваў, як кажуць, так, што ў самога вушы вялі. Праўда, большасць гэтай хлусні не сам я выдумаў — узяў з газеты ды з таго, што расказвалі Залонскі i Ягашын карэспандэнтам. I пра нямецкія зверствы там, у тыле (яны былі, зверствы, але ж я ix не бачыў). I пра тое, як дзядзька сказаў: «Ідзі, пляменнік, за веру нашу праваслаўную, за цара». I як я поўз між нямецкіх дазораў. (Чорт ix бачыў, гэтыя дазоры!)

— Філіпка! А каб злавіў цябе немец?

— А рагач навошта?

— Рогач? Цо то рогач? — прапішчала нейкая полечка.

— Рагач — гэта вілы.

— Даў бы ў грудзі — не пікнуў бы. Вінтоўку — з рук.

— Ах, які малайчына! Во дзе сіла народная!

— А каб ix многа было, немцаў?

— Што вы, мілая, прычапіліся да хлопца? Вам трэба, каб на дзіця наваліўся цэлы полк?

— Філіпка! А дзе ты будзеш цяпер?

— На фронце.

— Кім?

— Дзеншчыком капітана Залонскага. Калі падрасту — стану унтэр-афіцэрам.

— Брава! Брава!

— А вам не страшна на фронце? — спыталася нейкая маладзенькая «божая кароўка».

Адказалі за мяне:

— Любачка мая! Ён з пекла поўз — не баяўся. А цяпер ён сярод сваіх. Чаго яму баяцца на фронце?

— Калі ў чалавека ёсць вера, месца для страху няма. Хіба не праўду кажу?

— О так, пані.

Толькі адна жанчына, маладая i прыгожая, мяне бянтэжыла. Яна ні пра што не пыталася, але слухала ўважліва, i вочы яе былі сумныя, як у маці, калі праводзілі на вайну бацьку. Між іншым, яна сказала:

— Не еш болей шакаладу. Пакладзі ў кішэню.

Збянтэжыла гэтым папярэджаннем. Знікла мая ўзрушанасць, гаварлівасць, жаданне пакрасавацца перад панамі.

Відаць, я зрабіўся нецікавы, бо пані пачалі патроху вывальвацца з кола, што акружала мяне, як спіцы тыя, калі кола рассыпаецца. Калі асталося ix зусім мала, я сказаў жанчыне з сумнымі вачамі праўду:

— У мяне бацька на фронце. Каб знайсці бацьку...

Відаць, яна зразумела, бо сумна ўздыхнула, паднялася, зашамацеўшы аксамітамі, паклала мяккую пахучую руку мне на галаву, i я сцяўся, сціх ад гэтай простай ласкі.

Зноў папярэдзіла:

— Шакаладу больш не еш.

Пра бацьку нічога не сказала. Але пажадала:

— Няхай паможа табе бог.

Між іншым, бацька мой астаўся жывы; скалечаны, вярнуўся дадому.

Ваяваў ён у тую восень не так далека — пад Рыгай, бліжэй да Піцера. Але газеты тае не бачыў — не да газет было салдату. I ніхто яго не шукаў, хоць усе абяцалі мне знайсці.

Слава — што ап'яненне ад віна. Пакуль п'еш, пакуль шуміць у галаве, адчуваеш сябе ў раі — большага, здаецца, шчасця не трэба. Але ненадоўга гэта. Звычайна хутка надыходзіць пахмелле, баліць галава, пакутуеш ад душэўнай пустэчы. На вайне слава, бадай, самая кароткая. На вайне ўсё кароткае.

Вярнуўшыся з Мінска на фронт, дзён колькі хадзіў я бравым салдацікам, выставіўшы ўперад, як пеўнік, грудзі, любуючыся вайсковай формай i крыжыкам. Але хутка ўбачыў, што афіцэры i салдаты абыякавыя да славы маёй. Адзін хіба Залонскі ўсё яшчэ падаграваў яе. A Іван Свірыдавіч, хоць павіншаваў, здавалася, больш сардэчна, чым іншыя, пасля пасміхаўся — не з мяне, з камедыі, якую зрабілі генералы i афіцэры з натуральнага ўчынку майго i дзядзькі Ціхана. Распісваючы мой подзвіг, яны напусцілі на людзей яшчэ больш чаду i дурману. Тады я не вельмі разумеў яго словы, можа нават менш разумеў, чым некаторыя вучоныя афіцэрскія размовы, бо гаварыў Галадушка нібы ўсё правільна, а разумець трэба было наадварот; салдаты не дурныя, яны разумел!; не ўсе, вядома, але Іван Свірыдавіч тады яшчэ не прызначаў сваіх гаворак для ўсіх; пятнаццаты год — не семнаццаты. Дайшлі б такія думKi да палявой жандармерыі — адразу трыбунал.