Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

— Указ! Імператарскі указ. Чытайце. Жмянькоў! Паглядзі! Віншую цябе. Што я вам казаў, панове? Мы маем нацыянальнага героя!

У газеце быў мой здымак — у лапцях, з аброццю цераз плячо. Ці даўно тое было? А здалося, што прайшло немаведама колькі часу. Такі здымак трохі азмрочыў маю радасць; для мяне меў большае значэнне здымак, чым царскі ўказ аб узнагароджанні Георгіеўскім крыжам. Сэнс узнагароды я зразумеў пазней. А вось здымак у газеце — гэта рэч. Во каб дзядзька Ціхан i маці паглядзелі! Шкада, не дойдзе да ix газета. Але бацька... Бацька недзе ў нашым войску і, безумоўна, прачытае. I знойдзе мяне! Праз газету знойдзе.

Стаіўшы дыханне, слухаў я Залонскага, які чытаў пра мой подзвіг. Усё было не так. Не білі дзядзьку немцы. I не казаў ён слоў: «Ідзі, дарагі пляменнік. За цара, за бацьку нашага. За веру праваслаўную... Жыцця не пашкадуй, а перадай нашым, як супастаты германскія катуюць народ. Каюся я, што не паслухаў сваіх, не паехаў у бежанства. Ратуйся хоць ты...» I пра батарэі, пра ўмацаванні нейкія таксама нагароджана было такое, чаго я не бачыў i не казаў. Але гэта толькі першае адчуванне — што не так, а пасля пачало здавацца, што сапраўды ўсё было так, як напісана. Пра мяне — дык яшчэ нічога: усё-такі ў галоўным праўда была. А каму вядома, што казаў дзядзька i што я думаў?! Але ў той жа газеце расказвалася пра подзвіг ротмістра Ягашына: як ён з невялікай групай разведчыкаў вывеў ca строю буйнакаліберную нямецкую батарэю. Паколькі ў допісе гэтым не гаварылася нічога пра мяне — што я вёў групу цераз балота, то, паслухаўшы, я заключыў: расказваецца пра нейкі іншы начны паход ротмістра ў нямецкі тыл. I я глядзеў на Ягашына з захапленнем. Во дзе сапраўдны герой!

I за штабс-капітана радасна было. Безумоўна, усё прыдумаў ён, бо мае разумную галаву. Вось Шувалаву, дык невядома, завошта далі такі ж ордэн: камандзір батальёна абыякавы да ўсяго на свеце, акрамя картаў ды віна. За колькі дзён я слова ад яго не пачуў, быццам не існавала мяне, ці не чалавек я. Хаця б вылаяўся, ці што. Баяўся я батальённага. I не любіў.

Ягашын, які крыклівы i злосны, але i той абняў мяне. жартаўліва пацягнуў за вушы, пратанцаваў вакол стала. А пасля, голячыся, фанабэрыста падкручваў вусы i спяваў. A Шувалаў сядзеў пануры, надзьмуты, як стары індык, быццам не радасць, а бяду прынеслі ў бліндаж. Залонскі паслаў мяне разнесці ў роты газеты (ix было некалькі), каб пачыталі салдатам, а заадно паклікаць ротных i ўзводных камандзіраў. Была ж нядзеля, ішоў дождж, немцы маўчалі, дык чаму не замачыць узнагароды!

Пацягнула мяне, наіўнага дурня, перш за ўсё пахваліцца Івану Свірыдавічу. Ускочыў у ix зямлянку, крыкнуў:

— Во! Чытайце! — аддаў газету, а сам далей па слізкіх траншэях, у якіх дзе-нідзе вады было ледзь не па калені.

Вяртаўся назад — зноў не стрымаўся ад спакусы заглянуць у зямлянку таго аддзялення, дзе Іван Свірыдавіч. Наблізіўся — i пачуў смех. Смяяліся салдаты. «Радуюцца»,— падумаў я, заглядваючы ў адчыненыя дзверы, з якіх моцна патыхала смярдзючым тытунём i прэлымі анучамі.

— Заходзь, заходзь, герой! — крыкнуў Іван Свірыдавіч; калі я пераступіў парог, спытаў: — Радуешся?

Не помню, што адказаў, мабыць гмыкнуў ці кіўнуў галавой.

— Дурань ты цёмны,— сказаў сярдзіта салдат,— A падумаў ты, што гэта можа дзядзьку твайго пад шыбеніцу падвесці? Прачытаюць немцы — i будзе твой крыж яму крыжам надмагільным.

— Немцы ж па-нашаму не разумеюць,— азваўся нейкі салдат-прасцячок.

— Галава дубовая! Не разумеюць! Ёсць такія, што спецыяльна сядзяць на нашых газетах. Разведка. Што мы пішам пра ix, пра сябе. Скажы дзякуй, што ў некага зварыла-такі галава не напісаць, з якой ты вёскі. «Патрыёты», сукіны сыны! Пра сябе толькі думаюць! — вылаяўся Іван Свірыдавіч, i зноў да мяне: — А цяпер раскажы, як ротмістр цэлую батарэю знішчыў.

Салдаты засмяяліся. Тады я зразумеў, што ў газеце апісаны той начны наш паход, пра які на другі дзень я расказваў тут, у гэтай зямлянцы, праўду.

Расказваць зноў я не мог. Вельмі ўразілі мяне словы пра дзядзьку. Ашаламілі. Даверліва, па-дзіцячы спытаў я ў Івана Свірыдавіча:

— Што ж цяпер рабіць, дзядзечка?

Зразумеў салдат, што мне не да смеху. Ды i не адзін ён разумеў.

— А што ты зробіш? Як кажуць, бог не выдасць — свіння не з'есць. Фронт вялікі. На якім участку ты перайшоў — не напісалі. Я ж кажу — дзякуй ім хоць за гэта.

Выйшаў я з зямлянкі з сумным настроем. Вылез з траншэі пад сосны, не думаючы пра кулі; сосны былі пашчапаны кулямі. Доўга стаяў, не зважаючы на дождж. Углядаўся за фронт, у дажджавую імглу, туды, дзе асталіся родныя людзі. Уявілася жудасная карціна: перад царквой у Ліпунах — шыбеніца, у пятлі — дзядзька. Не, не мёртвы — жывы. I вочы яго, вусны просяць: «Ратуй мяне, Піліпок!» Але юнацкая фантазія багатая. Тут жа — іншы прывід. Газета трапіць не немцам. Газета трапіць дзядзьку. Ён прынясе яе дадому... А гюгым думкі паляцелі ў другі бок. Газету чытае бацька. Не, бацьку паклікаў ужо генерал: «Дзякую табе, Рыгор Жменька, за сына. Будзеш ты камандаваць батальёнам. А цяпер ляці ў 117 полк i забяры сына».