Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Але ўсё адно сівы афіцэр пахваліў яго:

— Малайчына! Ах які малайчына!

Яго падтрымаў высокі афіцэр; ён падышоў, паклаў руку на Піліпкова плячо.

— Панове! Мала сказаць — малайчына! Будзем глядзець глыбей. Хіба не бачыце вы яскравейшага прыкладу патрыятызму рускага народу? Салдат японскай вайны...

— Да вашага ведама, штабс-капітан Залонскі,— тут народ беларускі,— перапыніў яго афіцэр з перавязанай рукой; ён, схіліўшыся, хадзіў па бліндажы, раз-пораз перасмыкаючы плячамі — ускідваў шынель, што спаўзаў з плеч; мабыць, яму балела рука, бо гаварыў ён як бы праз зубы, крывіўся.

— Тут народ славянскі. I праваслаўны,— прымірэнча растлумачыў сівы.

Піліпок лавіў кожнае слова, i хоць не ўсё разумеў, але словы запамінаў добра. Вельмі ж усё было незвычайнае, i запомнілася тая ноч на ўсё жыццё.

— Не, панове, гэта той прыклад, пра які павінна ведаць уся Расія. Калі звесткі, якія прынёс гэты хлопец, пацвердзяцца, запэўняю вас — я пастараюся...

Прапаршчык Дакука ўзяў з рук у Піліпка вілы, стукнуў рагамі ў столь.

— Чалавецтва было шчаслівае, калі ваявалі вось такой зброяй.

— Дарэчы, як тваё імя, брат? — ласкава спытаў Залонскі ў хлопца, забіраючы ў прапаршчыка рагач, таксама з цікавасцю аглядаючы яго.

— Піліп Жменька.

— Як? Як?

— Жменька, панове афіцэры, па-руску,— горсточка,— растлумачыў Дакука.

— Горсточка? Сур'ёзна? Цікава ж, чорт вазьмі!

— Жменя — старое славянскае слова. Рускаму высокаасветнаму дваранству гэта варта ведаць...

— Прапаршчык Дакука! Калі вы яшчэ раз падобным чынам зачэпіце рускае дваранства...— абурана падхапіўся вусаты чырванатвары афіцэр.

— Панове!.. Панове!..— заспакоіў Залонскі.— Не забывайцеся, калі ласка... Ротмістр Ягашын! У вас у планшэце трохвёрстка. Давайце лепш паглядзім, дзе немцы ставяць батарэі.

Залонскі вярнуўся да стала, адсунуў шклянкі, карты. Вусаты дастаў вайсковую карту, разгарнуў на стале.

— А ну давай, брат Жмянькоў, бліжэй,— запрасіў Залонскі.

Піліпок не адразу ўцяміў, што афіцэр гэтак перарабіў яго прозвішча.

Афіцэрскія галовы, сівыя, бялявыя, чорныя, як у вусатага, схіліліся над сталом.

Вадзілі па карце пальцамі, запалкамі. На здзіўленне Піліпку, чыталі знаёмыя назвы, распытвалі, якая вёска Сакавішчына, якая Касякі, Паперня, колькі хат, як стаяць, ці глыбокая рэчка, які лес навокал. Абураліся, што карта старая, не ўсё на ёй ёсць. Спрачаліся.

— Гэта вось тут, на вышыні 112.

— Не, панове, хлопец кажа, што ля дарогі. А дарога вось тут.

Піліпок адказваў, калі ў яго пыталіся. А тут дазволіў сабе растлумачыць панам афіцэрам, што батарэі размясціліся не на вышынях, на пагорках яны былі б відны, як «блыха на пупе» (прыгадаў дзядзькава выслоўе), а батарэі схаваліся ў лагчынах за ляскамі. Насмяшыў Залонскага.

— Ды ты, брат, проста народжаны стратэг. Калі-небудзь станеш добрым бамбардзірам,— сказаў штабс-капітан.

Спачатку хлопец слухаў толькі тых, што схіліліся над сталом i гаварылі пра вайсковыя справы, часам зразумела, а часам — на чужой мове. А пасля дзве рэчы пачал! адцягваць Піліпкову ўвагу. Першая — невялікая карціна на сцяне бліндажа, над драўлянай канапай. Адразу не ўбачыў яе, не да таго было, каб разглядаць сцены, а потым неяк выпадкова зачапілася вока. На карціне намалявана зусім голая жанчына. Піліпка гэта ўразіла больш, чым што іншае. I збянтэжыла.

Ён саромеўся глядзець у той бок, баяўся, што нехта з афіцэраў убачыць, што ўсё-такі ўпотай зрэдку кідае ён туды позіркі, бо невядомая сіла — нячыстая сіла! — цягнула глянуць на гэтую сарамату.

А яшчэ адцягваў увагу ад афіцэрскай размовы прапаршчык Дакука. Прозвішча смешнае, i сам ён дзіўны. Можа таму, што паранены i яму балела? Але адзін ён не схіліўся над сталом, не браў удзелу ў абмеркаванні таго, што расказваў Піліпок. Хадзіў па бліндажы, перасмыкаў плячыма, зрэдку кашляў i бубніў нешта сваё — вершы чытаў, але дзіўныя нейкія, не такія, якія вучыў на памяць Піліпок (ён ажно дзве зімы хадзіў у школу).

Афіцэры распытвалі ў хлопца, якія з выгляду гарматы тых нямецкіх батарэй, i спрачаліся пра ix калібр, а Дакука ў гэты міг казаў:

— Затоплю камин. Буду пить. Хорошо бы собаку купить, — і, уздыхнуўшы, паўтарыў: — Хорошо бы собаку купить...

Піліпку гэта было дзіўна i нават трохі смешна. Ён не ведаў, што такое камін. У ix кажуць — комін, але паляць печ, а не комін. А пасля гэтае дзіўнае жаданне купіць сабаку. На ліха яму на вайне сабака?

Штабс-капітан Залонскі доўга распытваў пра балота, пра дарогу цераз яго — ці можна прайсці кавалерыі?