Генрых Далідовіч - На новы парог

Блін нічога не адказаў. Насунуў толькі на вочы брылёўку і спадылба зірнуў на Будзьку. Той — у картовым касцюме, у сандалях на босую нагу, няголены, грузны — усміхаўся, пазіраў ужо, як ястраб на якога вераб'я і па ўсім — па яго іскрыстых вачах, па адтапыраных губах — было відаць: усё яго гэта вельмі цешыць, ён нібы святкуе сваю нейкую перамогу. Але вось не вытрымаў Блінавага хмурнага позірку, заміргаў. І так заўсёды. Які ні нахабны, ні крыклівы, а зірні строга, як бы зазіраючы яму ў душу, дык сціснецца, як вожык пад калючкамі.

Падышоўшы, Блін падаў Сцяпану руку. Той паціснуў нямоцна ў адказ і не змог глядзець у вочы, адвёў позірк убок — ці на блізкі прымлелы сасновы лес, ці на яшчэ бліжэйшыя рэдкія хаты, ці па блакітны, з купкамі беласнежных воблакаў небакрай. Ён хаваў свой позірк.

— Здароў,— буркнуў Блін Будзьку, але рукі не падаў. І, паварочваючыся да Сцяпана, прамовіў: — Дык едзьце, я вас даганю.

— Што-та ты, Блін, надта хмурны! Як неба перад навальніцаю! — пахрабрыўся яшчэ Будзька (парабіў некалі гады са два кладаўшчыком у горадзе, а вось пыхі набраўся на ўсё жыццё, і не толькі пыхі).— І чаго-та ты гэтак засмуціўся? Ці не таму, што на пенсію паперлі?

Блін змаўчаў.

— Але чаго хмурыцца? Гэтакую там пасаду страціў! Конюха! Будзеш ягады, грыбы збіраць, процьма ўсяго ў лесе...— І, бачачы, што і ён, Сцяпан, маўчыць, нібы памякчэў, палагаднеў.— На каго-каго, а на цябе ніколі не падумаў бы, што ты можаш гэтак замаркоціцца! Раней сыпаў жарты як з мяшка. Толькі сустрэнешся, а ў цябе ўжо нешта ў галаве гатовае. Як кальнеш ды кальнеш ці і што такое смешнае спляцеш, што...

Бліна гэта не ўсцешыла і не абурыла. Ён ні абяліў, ні ачарніў.

— Ну я пайшоў...— прамовіў толькі і рушыў уперад, да канюшні.

Сцяпан моўчкі паехаў гэтаксама туды. Абагнаў, напалохаў Найдзёнавых курэй, знік за павароткаю. Пакінуў толькі стужку дыму. Блін тупаў па сцежцы ўздоўж: вуліцы. Не падымаў галавы. Ішоў — як на які суд. Адчуваў: пазіраюць і на яго з тых рэдкіх акон хат, што засталіся ў Бабчыным Сконе.

«І хто прыехаў сёння сюды! — злаваўся.— Лупаты!»

Як ні ішоў памалу, але неўзабаве быў ужо ля канюшні.

Сцяпан і Будзька сядзелі на прызбе і курылі.

— Садзіся, падымі з намі. Сёння, думаю, можна...— зноў заводзіў гамонку Будзька.— і сачыні ўсё ж нешта інцярэснае. Надта люблю слухаць твае складанцы. Ты як арціст той. Раскажы, як ты за панамі рэвалюцыянерам ці потым у сельсавеце фінагентам быў!

— Няма чаго рассядацца...— запыніўшыся, сказаў Блін Сцяпану.— Калі прыехалі, дык і давайце рабіце сваё.

— Ну, калі такі сур'ёзны, дык давай...— першы падхапіўся Будзька, дастаў з кішэні замусоленага, са скручанымі ў трубку лацканамі пінжака складзеную паперку.— Вот што ты должан...

— Я нічога не должан...— абсек яго Блін. Аж хваляю ўдарыла дурная кроў у галаву, што дакументы не ў Сцяпана, а чамусьці ў Будзькі. Што той? Большы начальнік, чым Сцяпан? — пры ўсіх рэвізіях у мяне парадак быў. І цяпер парадак.

— Праверым...— ухмыльнуўся Будзька. Ці цешыцца чалавек, ці не ведае, як паводзіць сябе ў гэты дзень, у гэтыя хвіліны. Усё роўна. Бо жарты і кепікі яго, якімі ён заменьваецца, толькі злуюць.— Вот ваша гаспадарка: трое ўзрослых коней, два жарабяці, чатыры хамуты, тры бараны, чатыры спраўныя вазы, тры плугі і абганяшкі... Так... І яшчэ следуюшчае дробнае імушчаства...

— Усё ест,— адказаў Блін.

— Я праверу...— усміхнуўся Будзька.

— Ды не дурачся, Віктар,— нарэшце ўставіў сваё слова Сцяпан, падняўся з прызбы, цыркнуў слінай. Кінуў долу акурак, затаптаў.— Хіба не бачыш: тупым сярпом пілуеш чалавеку па жылах...

— Што зробіш: прыйшоў яго Бабчынаму Скону канец...— развёў рукамі Будзька.

— Ну, ты гэта!..— ступіў да яго Блін, апаліў гнеўным позіркам. Аж закалаціліся рукі. Але стрымаўся, не ўчапіўся за згорнутыя лацканы пінжака. Супакойваючыся, дадаў ціха: — Рабі сваё дзела...

Здаравіла Будзька нібы звяў. Аж адступіў крок назад. Потым адумаўся, што Блін не зачэпіць, што не падужае — куды яму, на дзве галавы ніжэйшаму, вузкаму ў плячах, падужаць! — дык апамятаўся, і свой раптоўны спалох, і сорам, і апраўданне, і сваю зухаватасць уклаў у голас:

— Ну. чаго ты капыцішся?

«Ведае чаго...— падумаў Блін з пачуццём суцяшэння.— Бо ведае, што ў маіх вачах. Баіцца ён іх заўсёды, бачыць, халера, што ў іх мой суд. І не толькі мой...»

— Ну, хіба я першы выдумаў, што Бабчын Скон — аджылая дзярэўня? — як апраўдаўся Будзька.— Не, не я. Перш за мяне разумныя людзі пра гэта сказалі. Цяпер, як ты пайшоў на пенсію, дык толькі адзін работнік ад вас у нашу брыгаду ходзіць. І то баба. Гэлька ваша. Дык хіба, папраўдзе гэта вёска ўжо?