Генрых Далідовіч - На новы парог

Адчуў: плача.

— Ты чаго? — здзівіўся.

Не адказала.

— Ну, Гэлька, што з табою сёння? Нейкая ты як не свая. Як чужая.

— Я і не ведаю, што табе сказаць...

— Чаму?

— Ды хіба ты сам не бачыш? Людзі ўсё ўжо ведаюць, Бронця твая ўчарнела...

Тамаш зняў руку з яе плечука.

— А што ж рабіць? — ціха запытаў.— Счужэў я да сям'і. Дзяцей люблю, а вот яе... Шкадую толькі... Ляжу з ёю, а ты ў вачах стаіш...

— Прысушыў ты мяне на нашу бяду...— паскардзілася.— І я свету не бачу, людзям у вочы зірнуць не магу...

— Не звёў нас бог некалі, дык звёў цяпер...

— Бог зводзіць, бог і разводзіць...

— Ты? — ён павярнуўся, аж задыхнуўся ад скрухі.— Ты проціў, каб?.. Ну, хочаш, каб у нас болей нічога не было?

— Не я проціў. А доля наша проціў...

— А можа, мне пакінуць яе і да цябе перайсці? А каб не пакутаваць тут усім, дык давай пераедзем у Налібакі...

— Што ты! — напалохалася яна.— І не думай нават пра гэта!

— А вот каб так зрабілі, дык і лепей нам было б. Разводзяцца ж людзі...

— Не, Тамаш,— цвёрда сказала.— Як я пасля гэтага тваім дзецям, усім людзям у вочы зірну? Ды хіба буду шчаслівая, калі буду бачыць чужыя слёзы? Не, не буду. І ты не будзеш. Вот пачула, убачыла, як Бронця пакутуе, дык не магу ўжо... Ды і ніхто ў нас яшчэ не разводзіўся, усе жывуць з тымі, што ім бог даў... Я вот гэтыя дні пра другое думала: не хадзі ты больш да мяне...

— Цяпер цяжка, а тады яшчэ цяжэй будзе...— прамовіў.— Ці гэта так і трэба: жыць і пакутаваць? Ці ніколі не бывае, каб ты быў толькі шчаслівы?

— Я не ведаю. Я ўсяго маю: і шчасця, і няшчасця... Патроху.

— Дзень добры табе, гаспадынька!

— Дзяньдобры, цётка! — адказала Гэлька, пасунулася.— Садзіцеся во разам, паснедайце за кампанію. Дзеці паснедалі ўжо, пабеглі на двор, а я адна засталася.

— Ды давай памагу табе...— усміхнулася Стэфусіха, села побач. Узяла аладку, адарвала край, памачыла ў міску са смятанаю.— Чула навіну?

— Не. А што?

— Блін ішоў ад канюшні, дык казаў, што прыедуць сёння па нашу канюшню.

— Нічога ж не зробіш,— уздыхнула Гэлька,— раз так рашылі, дык так і будзе. Нявыгадна Сцепановічу ўжо ў нас яе трымаць. Страты адны.

— Ты вот спакойная, а мне баліць душа...

— І мне, цётка, баліць. Але я ведаю: нічога не зменіш.

— Блін казаў, што думаў да восені яшчэ парабіць, выбраць картофлю і тады перабірацца ўжо ў Налібакі, а так трэба цяпер... Кварцеру там яму добрую даюць. Аж на тры пакоі. Але іхні Альфонс тут застаецца. З бабаю.

— І я так чула,— сказала Гэлька, апусціла вочы.

— Гэта ж Бронця нядаўна ў мяне была, прыносіла млека. Дык плакала. Пасварыліся яны сёння з Тамашом. Ён, не еўшы, у лес паехаў. А яна плача: смерці ўжо хачу, цётачка... Божа мой, божа, а яна ж баба яшчэ маладая, добрая, і дзеткі ў іх добрыя...

Гэлька аж успыхнула ад сораму. І не толькі ад сораму.

— Яна ж на цябе крыўдуе...— сёння ўжо і ў вочы сказала Стэфусіха.— Наракае, што ты вінаватая...

Гэлька ела і не чула смаку. Здаецца, у рот траплялі толькі салёныя слёзы.

— Я ёй казала: няпраўда, што ты заманьваеш яе Тамаша,— гаварыла Стэфусіха,— але яна не верыць. Кажа: праўда... Я табе, Гэлечка, не суддзя. Але параю: бяры ты ў прымы Блінавага хлопца. І гаспадар будзе, і ніхто на цябе тады нічога благога не падумае і не скажа...

Вось і заявіўся ў Бабчыным Сконе матацыкл. Аднацыліндровы «ІЖ».

Блін зірнуў у акно. З надзеяю: не, матацыкл тут не запыніцца, памчыцца далей. Туды, куды трэба Сцяпану.

Але матацыкл збочыў з дарогі і ткнуўся ў плот. За Сцяпанавымі плячыма, на шэрым сядле, прымасціўся пільніцкі конюх — рыжы здаравіла Віктар Будзька. Па мянушцы Лупаты. Калі прыехаў яшчэ і Будзька, дык матацыкл напраўду меў дарогу толькі да іхняй вёскі.

Стаялі ля яго, Бліна, і пазіралі ў акно старая маці і жонка. Маўчалі. Як збянтэжыліся.

Сцяпан — у светлых штанах, у тэнісцы і ў белым, рыхтык як і ў пільніцкага настаўніка, капелюшы — убачыў яго, махнуў рукою: хадзі сюды.

— Ідзі ж,— падагнала жонка.— Чакаюць.

— Паспею, не гарыць...— буркнуў са злосцю, хоць ведаў: няма за што злавацца на сваю Стэфу. Але яна змаўчала. Як змоўчвае ўжо каторы час на яго раптоўны гнеў.

Ён, засаромеўшыся, што стаў гэтакі нервовы, даходзіць да шалу за кожнае лішняе слова, адышоўся ад акна і, не могучы ні за нішто зачапіцца рукамі ці вачыма, ні на кога не пазіраючы, пасунуўся на двор.

— Чаго рызіну цягнеш? — сустрэў яго Будзька, гарэзна пасміхаўся, вылупіўшы зіркатыя, па яблыку, вочы.— І чаму без сумкі ідзеш? Няўжо не думаеш частаваць?