Генрых Далідовіч - На новы парог

«І што на душы ў гэтага нямога? — падумаў.— Адзін бог толькі ведае!.. Адась маўчаў, маўчаў ды хоць на свята выгаварыўся. А гэты век маўчыць. І жонка яго дзікая. Хоць ты вазьмі ды папрасі: напішы ты, чалавек, на паперы, што цябе мучыць, можа, і палягчэе... Хоць пакута вядомая: хаваў у вайну дваіх сыноў у склепе, у ямах, ратаваў, а яны пахварэлі на сухоты і пайшлі на той свет... А дочкі паехалі некуды ў свет і як прапалі... Ці паскручваліся дзе, ці адцураліся нямога бацькі і нелюдзімай маці...»

На чацвёрты дзень пачалі кідаць стагі.

Пакуль Адась Даргевіч то з Гэлькай, то з Антанінай насіў да аднаго месца на насілках копы, Гаптар сек і цягаў алешнік — на адонак.

Непадалёку, крокаў за трыста, адонак рабіў Суніцкі. Яму копы падносілі Лабуня з жонкаю, Блін.

Астатнія — пажылыя кабеты, дзеці — падграбалі сена. Па ўсім лузе. Дзе стаялі копы.

Гаптар прыцягнуў, кінуў пасярод адонка алешыны.

«Здаецца, добра,— падумаў,— не павінна ад зямлі падгніваць: будзе падшывацца вецер...»

Стаў пасярод адонка. З сахаром.

— Ну, кідайце,— усміхнуўся.

«А ці ўдасца гэты стог? — адчуў, аднак, хваляванне.— Хоць і кажуць усе, што лепш за мяне ніхто но ўмее скласці, але... Трэба ўмець і не запусціць які бок, і не звузіць...»

Ён раўняў сахаром па ўсім адонку сена, таптаў. Зірнуў убок: і там ужо стаіць на адонку Суніцкі, і яму шпурляюць людзі сена. Значыць, пачаліся «высцігі» — хто першы складзе стог, чый стог будзе лепшы! Суніцкі справён да работы. Што ні возьме, усё зробіць так, што люба зірнуць.

Гаптар убачыў: людзі загарэлі за гэтыя дні. Твары, шыі, рукі рудыя. Толькі лбы белыя — мужчыны нацягваюць на лбы брылёўкі, а кабеты — хусткі. А як во Антаніна, дык і да пояса рудая, бронзавая: у адным станіку ды ў спартыўных штанах і кедах на босую ногу. Гэлька ў лёгкай белай сукенцы, як падымае ўверх рукі, дык падымаецца і яе сукенка. Тады вышэй калень паказваецца яе тугое белае цела. Гэлька яшчэ даўнейшага сораму кабета. Не тое што Антаніна. Гэта цяперашняя. І да яе такой усе прывыклі. Ніхто не папікае. Усе ж у сукенках, а на яе во, напалавіну голую, не зважаюць. А хай бы і Гэлька была б так, як Антаніна, дык з тыдзень не сышла б з языкоў!

— Во сена! — парадаваўся ўголас.— Здаецца, сам еў бы! Аж галава кружыцца ад паху.

Адась маўчыць. Сорамна. Учора напіўся і выгнаў з хаты сваю Францю. Сёння яна сышла адгэтуль, пайшла да той кампаніі.

— У вас, старога, ды круціцца,— усміхнулася нявестка,— а што пра нас, маладых, гаварыць! П'яніць проста!

Гаптар маўчыць. Душою бачыць: гарыць усё на нявестцы. Ніякая праца яе яшчэ не стамляе. А Уладака няма — з'язджае на два тыдні. Таму не ад добрага настрою яна не спіць вечарамі, выходзіць на двор і сядзіць на лаўцы...

— Цішэй вы крыху кідайце, маладыя кабеты,— забурчэў ён, знемагаючы ад гарачыні, што ідзе і ад сена, і з блакітнага, белаватага неба.

Бачыць і кідальнікам не лёгка. Ва ўсіх на тварах пот. А ў Антаніны блішчыць ён і на спіне, і на грудзіне, аж ліпнуць сянінкі, труха.

— Абыдзі, Адась, і зірні,— папрасіў,— можа, зарваў дзе ці напусціў?

Адась абышоў, прыгледзеўся.

— Добра,— буркнуў. Кінуў сахор і ўзяў вілкі за доўгі чаранок: падаваць трэба ўсё вышэй і вышэй. І кабеты ўзялі даўжэйшыя вілкі, пачалі браць паменей ужо на іх сена.

Гаптар палічыў: колькі падалі ўжо наверх копаў. Каб ведаць, калі завужаць стог.

Вось захісталася ўсё пад ім. Ён, лічы, на самым вільчыку. Мосціць сярэдзіну.

Стаў.

— Дайце граблі,— папрасіў.

Адась падаў. Ён узяў, зверху ўніз агроб, колькі даставаў, а заадно і падраўняў бакі. Апусціў граблі. Яму падалі астатак сена, і ён яго падтаптаў сабе пад ногі. Стаў на калені. Зірнуў убок: Суніцкі яшчэ толькі пачынае вяршыць.

— Давайце апоўзіны.

Адась узяў апоўзіны і доўгімі вілкамі падаў іх наверх. Адны, а потым і другія. Гаптар паклаў іх крыжам, спусціўшы звязаныя дротам палкі долу. Адась моўчкі шпурнуў яму згорнутую вяроўку, не выпускаючы з рук яе канца. Гаптар апусціў вяроўку на другі бок стога і, трымаючыся за яе ды ўпіраючыся ў стог, пачаў спускацца ўніз, адчуваючы, як гайдаецца гэты яшчэ не акрэплы, не застаялы стог.

Злез. Абышоў стог з усіх бакоў. На душы лёгка, радасна: стог як стог.

— Як лялька! — усміхнулася Гэлька.

— Які ж ваш стог! — дражніцца здалёку Лабуня, падаючы апоўзіны Суніцкаму.— Крывабокі. Вот у нас дык стог!

— А хадзем зірнём зблізку,— узгарэлася Антаніна, пацягнула за рукаў Гэльку. Але тая не ідзе: там жа Лабунева жонка.

Пад самы вечар Антаніна і Гэлька паціху сунуліся да рэчкі. Астатнія людзі, мужчыны, кабеты і дзеці, падаліся ўжо дадому — ухаджацца па гаспадарцы.