Генрых Далідовіч - На новы парог

— Як брата.

— Дык давай пацалуемся.

Пацалаваліся.

— Хадзі, Сцяпан, возьмем яшчэ па кроплі за дружбу. Колькі там ужо мне жыць засталося! Ды як паедзеш у Налібакі....

— Хваціць вам ужо сёння, ваякі,— нечакана пачуўся паблізу Анцін голас.— Ідзіце спаць. І так заўтра паміраць будзеце.

Яны азірнуліся: за брамкаю стаяла ў доўгай белай кашулі, з накінутай на плечы фуфайкай Анця.

— Анця,— ірвануўся да яе Блін,— ты так не гавары. Я люблю твайго Юзюню. Я і цябе люблю. Добрыя, справядлівыя вы людзі. Дай я пацалую цябе за гэта.

І не чакаў адказу. Пацалаваў яе ў шчаку.

— Ох, якія вы сёння добрыя! — міралюбна ўсміхнулася Анця.— Але і праўда, ідзіце ўжо сёння, мужычыны, спаць. Заўтра спаткаецеся, пахмеліцеся.

— Баба праўду кажа...— згадзіўся Гаптар, ткнуўся да жонкі.— Дай і я цябе пацалую, старая. Добрая ты ў мяне кабета.

— От! — адышлася Анця,— Падурэлі абодва. Гарлапанілі на ўсю вёску, усіх разбудзілі, дык і дзеці не спяць, чуюць усё... Смяяцца будуць... Ну, разыходзьцеся.

— Хадзем, баба, завядзём дадому Сцяпана.

І яна ахвотна паслухалася.

А яны, мужчыны, зноў ішлі абняўшыся і зноў спявалі свае, партызанскія, песні.

Па-шчодраму за дзень адгрымела, адсвяціла і адліла першая летняя навальніца. І прырода як бы палягчэла, суцішылася.

Пачысцеў, свежа запах лес — памытымі хвоямі, ядлоўцам, елкаю, мохам ды першаю грыбной плесняю. Забуялі сенажаці: казянюха, асака, сівец і аўсянка. І, як зноў настала празрыстая яснасць, павышэла неба, паблакітнела, заявілася прыемная парнасць, павісла міні небам і зямлёю смуга — можа, і ад круглых, белых, што снег, воблакаў, што ўдзень цягнуліся і цягнуліся па небе, не засцілаючы сонца,— стала відаць: прыйшла часіна сенакосу. Травы выраслі і набраліся сакавітасці.

Раней, гадоў яшчэ сем-восем назад, дачакаўшыся першай навальніцы і цяпла пасля яе, усе мужчыны, што ўмелі касіць, выходзілі на луг і з тыдзень, перасільваючы боль у паясніцы, у руках, махалі косамі. Але цяпер каторы ўжо год не выходзілі. І тыя нямногія, хто застаўся ў Бабчыным Сконе. А запрогшы коней у касілку, выязджаў на луг Блін і спляжваў за пару дзён такія гоні, што цяжка было акінуць вокам.

Злажыў сенажаць за пару дзён Блін і сёлета. Яму памагалі крыху раніцай ды вечарам толькі стары Гаптар, Адась і Суніцкі — выбівалі косамі лапінкі травы ў кустах, дзе цяжка было паварочвацца з касілкаю.

У гэтыя дні амаль усе сталыя людзі з навакольных вёсак на машынах — з харчамі на тыдзень, з косамі і граблямі — ехалі за Налібацкі лес, у Шубін, дзе быў велізарны, падзелены між калгасамі і саўгасамі луг. Там кожны год касілі, сушылі, зграбалі сена і скідалі ў стагі. А потым, ужо узімку, па добрай дарозе, перавозілі гэтае сена ў брыгады — раней коньмі, а цяпер машынамі і трактарамі. І толькі вось з Бабчынага Скону век заставаліся і цяпер засталіся каля дому: тут хапала сена і сабе, і ўсёй брыгадзе.

Гаптар выйшаў са зруба — толькі што, укінуўшы туды астатак прывезенага пяску, разраўняў там яго, патаптаў. На дварэ, адышоўшыся, азірнуўся: зруб стаяў, як лялька. Высокі, бела-жоўты, на шмат акон, ужо налачаны.

«Упарадкуем вось саўгаснае сена, дык і вазьмуся крыць шыферам,— падумаў.— Увосень печ злепім, столь падаб'ю, падлогу пасцялю... За зіму Адась вокны і дубальты зробіць, дык увесну маладыя могуць ісці ў свой дом! Могуць быць самі сабе гаспадары!»

Радуючыся, пайшоў да сваёй старой хаты. Зірнуў на вуліцу: па ёй ішлі ўжо сюды, у гэты канец, гуртам кабеты і дзеці.

Дачакаўшыся жонкі і нявесткі, Гаптар выйшаў на вуліцу: так і ёсць, усе, пра каго думаў, падыходзілі да яго хаты. З другога боку падышла Гэлька з дзецьмі.

«Вот і людзей, выходзіць, у нас нямала! — зарадаваўся Гаптар.— Цэлы гурт! Брыгада! Самі ўсё зробім, ніхто не скажа: які з вас толк!.. А ўвосень самі і картофлю за трактарам падбяром, буракі выкапаем...»

Усе запыніліся каля яго, Гаптаровай брамкі, зірнулі на новы дом. Як на вясковую гордасць.

— Во даміна! — пазайздросціла Блінава жонка.— Аж увесь Бабчын Скон памаладзеў!

Іх чакала каля сваёй хаты і Стэфусіха. Лічы, сёння ўсе, хто жыве ў вёсцы, выйшлі на сенажаць. Толькі жонка Суніцкага засталася дома.

Мінулі канюшню, выган і падышлі да сенажаці. Сталі. Зірнулі на роўныя пракосы.

— Ну, расстаўляй, камандзір,— сказала Адасёва жонка, Франця,— каго куды.

— Што тут расстаўляць,— прамовіў Гаптар.— Вы, кабеты і дзеці, разбівайце во тут, на пляцы, а мы, мужчыны і маладзейшыя,— кіўнуў на Гэльку і нявестку,— пойдзем у кусты, зграбаць і выносіць адтуль сена на прагал. Разбівайце вунь да тых, высокіх, вольхаў. Колькі зможам сёння ссенаваць, у копы паставіць.