Аляксей Карпюк - Вершалінскі рай

— I не баўсо, бо зара так і наваляцца!..— дабавіла Хрысціна.— Чаму крынкаўскі яўрэй палатна не забірае — усе хоры заваленыя кужалем!.. I трэ кагось паставіць ля кошыкаў глядзець, каб гнілыя яйкі не здавалі, а то скупшчыкі зноў адмовяцца іх у нас браць!

— Яны валяць дарогай, а я паджгаю напярэймы балоцечкам, якраз паспею. Давідзюк на цвінтары, здаецца, канчае сваё, клічце Ілью, хай ужэ ідзе. А кужалю Піня браць больш не хоча: кажа — не штандартнае!.. Трапанага лёну нягодніку падавай!.. Палатно хай паляжыць там яшчэ, покуль прыдумаем, куды дзяваць!.. А з яйкамі — чыстая бяда! Як ты іх пазнаеш, каторае гнілое, каторае — не?! Хай ужэ кладуць, якія маюць!.. Затое сушоныя грыбы, воўна і куры — ходкія!

I ў гэты час з запалкамі падышла Хімка:

— Пятрук, там пастаўскія сектанты жалезную Біблію прывалаклі, а з-пад Валожына — ікону якуюсь! Хочуць, каб мы ў царкву ўсё забралі. Біблія файная і вялікая — як пячная засланка!.. У храм я накіравала, а ікону...

— Нашто — у храм? На цвінтар трэ вынесці, хай і людзі паглядзяць на яе ды парадуюццо падарункам!.. Э-э, вучы вас усё і вучы, а вы, халера, як былі бабы, так бабамі і застаецеса!.. Цьфу, толку з вас!..

Майсак яшчэ не скончыў касціць падуладных, як валожынскія сектанты былі ўжо тут.

На чале невялічкай групкі мужчын крочыў босы дзяцюк. Зрэбную кашулю чалавек падперазаў саламяным перавяслам. Густая і рыжая барадзішча яго была перасыпана сівізной і выглядала так, нібы ў скамечаную брылу мёду нехта намяшаў белых нітачак. Босыя дзядзькі на дручках-насілках валаклі за ім вялізны зашклёны малюнак трох дзядоў.

— Айцец Пятрук, прымі яго ў нас!— пачціва папрасіў рыжабароды, адводзячы вочы ўбок.

— А, Сямён! — павітаў яго Майсак.— Бараду і ты ўжэ запусціў?.. Ледзь пазнаў цябе! Хрысціна, паўзірайса, што там у іх!

— Разглядвала ўжэ, ды не разумею нічога, глядзі сам!— нядобразычліва да Рыжага кінула Руселіха.

Валожынскія мужыкі апусцілі на зямлю насілкі з абразом памерам паўтара на два метры, і папярок пыльнай дарогі ноша зайграла аранжавай, ультрамарынавай і зялёнай фарбамі, а вялізнае шкло — сонечнымі блікамі.

— Пасярэдзіне, здаецца, Хрыстос, а гэто?.. — уставіўся ў ікону Майсак.

— Святая тройца, айцец Пятрук...— вінавата падказаў Рыжы.

— Пачакай, пачакай!.. Ці не ты, Сямён, злева?

— Я, айцец...

— О! так і ведала, штось тут не рыхтык! — са зларадным абурэннем заўважыла Хрысціна.

— Так, та-ак!.. Значыць, прывалок нам сябе. Ну, а трэці? — ухмыльнуўся ў вусы Майсак.

— Міхалоўскі Ломнік, айцец...

— Балагол?..

— У Вільне нас малявалі за дзвесце злотых... На Троцкай вуліцы!.. Але файно зрабілі, праўда?.. Мы баяліся надто, каб шыбу не пабіць, жарты — такое велькае шкло!.. Трэсне, думаю, і — капут!.. Цэлай данеслі, дзякуй богу. Запыліласо толькі, халера, надто...

Ён кінуўся выціраць шкло рукавом.

— Дванаццаць дзён брылі! Памаленечку!.. Сур'ёзны Майсак быў няўмольны. Ён адно з палітаваннем паківаў галавой.

— Хоць зімой ты і босы ў Грыбоўшчыну часто хоходзіш і много посцішса, аднак рано табе, браток, у святыя. Яе, Сямён, не вазьму, забірай назад!

Хвіліну панавала няёмкае маўчанне.

— Ах, божа, гэтак людзі патраціліса надарэмно!..— успляснула рукамі Хімка.

— А хто іх траціцца прасіў?

Рыжабароды самазванец, як школьнік, якога падлавілі толькі што на фіглях, з жулікаватай разгубленасцю ўхмыльнуўся, папляваў на шыбу і пачаў яе церці рукавом яшчэ больш старанна. Яго сяброў уся гэтая размова як бы і не датычыла ўвогуле — яны займаліся сваім клопатам.

Босыя валожынцы адзін аднаму перадавалі спатнелае дзеравянае вядро, з прагнасцю загнаных да смерці коней пілі ваду і з панурай і насцярожанай цікавасцю азіраліся.

— Што, так будзем стаяць?! — пагнаў сваіх баб Майсак да работы.

Гэта была хоць і саманароджаная, нідзе не зарэгістрава-ная, але ўжо добра наладжаная і паўнакроўная арганізацыя.

У той час, калі на нвінтары ішла падрыхтоўка, Альяш быў дома. Ён сядзеў на калодцы ля печы і нахмурана касіў вочы на майстроў.

Ля стала з заскарузлым посудам ды запыленымі царкоўнымі фаліянтамі — бо Альяш і далей не дазваляў бабам наводзіць у сябе парадак — спінамі да іканастаса, які цьмяна блішчаў фальгой і шклом, далікатна сядзелі славутыя на ўсю Польшчу браты Кавальскія з Пярэмышля.

Дзе Грыбоўшчына, дзе той Пярэмышль, аднак браты разнюхалі добры заробак, прымчалі сюды і другія суткі цярпліва тлумачылі ўпартаму «пану Клімовічу», што званы адліваюць не з чыгуну, бронза вельмі дарагая, а работа ліцейшчыка тонкая, бо кожны звон павінен мець сваю танальнасць, таму даводзіцца не раз перарабляць, у выніку яны мала менш каштавалі б, калі б адліваць іх з чыстага золата.