Аляксей Карпюк - Вершалінскі рай

— А-ай, пра што мы гаворым! Дзеці збегаюць у альшынку і наламаюць галінак! — знайшла выйсце цётка Сахарыха.— Праўда, наламаеце, хлопцы?

— Налама-аем! — з гатоўнасцю пракрычалі мы.

— Ну і годзі!

— Лісты вольхі шчэ маладыя па-ахнуць так!..

— Высцелім дарогу зялёнымі галінкамі, і шчэ як файно будзе!

Але прарок з'явіўся ў вёсцы нечакана, было ўжо не да галінак.

— Прыехаў! — У момант малыя абабеглі хаты. Бабы пасыпалі на вуліцу і адранцвелі. Сталі збірацца ўжо і мужчыны.

Мы з братам якраз вярталіся са школы, падышлі да зборышча і ад здзіўлення забылі нават закрыць раты.

Дзівіцца было з чаго.

На фурманцы сядзеў сухенькі дзядок з даўзёрнай барадой ды цьмянымі вочкамі, якія патанулі ў шчацінні. На ім была саматканая світка, кужэльныя нагавіцы ды звычайныя сялянскія боты — ні разу не чышчаныя, закасцянелыя, са стаптанымі абцасамі і скрыўленымі заднікамі.

Яшчэ больш уражаў дыван-самалёт, якім святы кіраваў.

Шустры буланы конік цягнуў вазок з тоўстымі дзеравя-нымі восямі. Нашы дзіцячыя душы ўразіла, што замест атос ад колаў да аглабель напружылася, як дзве струны, пара лазовых вітак. Хамут да аглабель Альяшовага возіка прымацаваны быў вяровачкамі. Ніякіх табе набэдрык — адзін падхвоснік, а на голых дошках пад пасажырам — старая конская торба. Толькі хвост буланчыка быў завязаны ў такі самы фарсісты вузел, якім завязваў сваёй кабыле і наш бацька. На жываце ў коніка выпіраў дакладна, як у нашай Машкі, гуз, памерам з гусінае яйка,— і конік, мусіць, лёг на капыта і прапароў сабе трыбушыну.

Покуль буланчык, зганяючы мух, падрыгваў скурай, Альяш на страшаўской дарозе гаварыў. Аднак гаварыў ён мала, неяк ціха і спакойна, больш усё слухаў, бы кагосьці чакаў ці насцярожана выглядаў...

«I гэто той святы-ы?!.— не мог прыйсці ў сябе я.— Выходзіць, і праўда бацько казаў, што бабы так сябе ўгаварылі, як тады, бытта ў цёткі Агаты абнавілася ікона?!.»

Якія ўжо страшаўскія мужчыны былі бязбожнікі, як яны ні злавалі на грыбоўшчынскага дзядзьку, аднак перад нечаканым дзівацтвам разгубіліся таксама. Стары Цівашок збіраўся яму напомніць, як разам разганялі яны музыкі, ушчамлялі ў лучыну хвасты катам ды цешыліся, што ашалелыя кошкі носяцца па вуліцы. Дзядзька Верабей меўся сказаць, як завязвалі на галовы дзеўкам спадніцы, сачынялі байкі пра святых і грэшных, мацер божую і манашак. Бацька кават на-мерваўся нацкаваць на яго нашага Брытана... Але ўсе яны цяпер тырчалі зводдаль, анямелыя.

Стаялі нашы мужчыны нават больш уражаныя, чым тады, калі праз нашу вёску валілі кобрынцы. Глядзелі страшаўцы, дзівіліся, а каб тыя ўсе іхнія думкі выкласці на паперу, то яны прыблізна гучалі б так.

— Це халера, нібы чары якія хто на кабет пусціў!

— Гэто шчэ што!.. Заехаў Альяш у Ятаўты, двум мужыкам памяняў жонак. Новыя пары ўжо каторы месяц жывуць і, кажуць, не сварацца нават!

— А свая жонка? Шчэ раніцой была баба як баба, сама ж з Альяша смяялася, а паглядзі, што з ёю робіцца цяпер — бытта яе падмянілі!

— Магніт у яго якісь е, каб панаваць гэтак над народам, ці якая халера?.. Ён жа іх, кажуць, лейцамі нават лупцуе, а яны, во, лезуць да яго, моляцца!..

— I каб відны быў чалавек! Малы, стары, сухі заменак!..

Покуль мужчыны так самі з сабой разважалі, страшаўскія бабы ўсё шалелі. Яны з енкам і віскам кідаліся перад возікам на калені, білі паклоны ды нешта гаварылі, гаварылі і гаварылі — бытта трызнілі.

Буланчык настолькі прызвычаіўся да падобных сцэн, што пастрыг толькі вушамі на Ціванюковага Рэкса, раптам вельмі спакойна расставіў сабе ногі і пусціў на дарогу пругкую струю. Бліскучы струменьчык абдаў бабак пырскамі пеністага піва, але ніхто з іх на гэта не звяртаў увагі. З шалёнымі вачыма цёткі лезлі цалаваць прароку рукі, полы світкі і боты. Піхалі яму на бласлаўленне маленькіх дзяцей, знятыя са сцен, засе-джаныя мухамі абразы. Нарабілі гвалту і ляманту на ўсю вёску.

А мяне грызла расчараванне.

Пад вечар таго самага дня новая хваля вандроўнікаў да Грыбоўшчыны затапіла наша сяло. Солтыс (стараста) развёў іх па хатах начаваць. Нашаму дому выпала сем бабак з-пад Бельска.

Бацька прывалок рэзгіны гарохавіння і выслаў ім падлогу ў вялікай хаце. Мама назбірала трэсачак, распаліла ў пліце. Мы з братам, слухаючы дзіўную мову, не маглі ад гасцей адвесці цікаўных вачэй.

— Подвынься, бо тут надто мякко — гріх!— бурчала адна бабка.

—I я гороховінь тількі жменю підослала!

— Я лягу на голую підлогу!..