Аляксей Карпюк - Вершалінскі рай

Шчыра ўсхваляваны протаіерэй дарэмна чакаў, каб барадаты беларус сказаў што-небудзь яшчэ, каб паслухалі прысутныя.

— Нават землю прадаў?!— прыглядаўся Іаан да грыбоўшчынца з нехаванай зайздрасцю. — Гэтая ахвяра, мужык, пахвальная, за табой по-ойдуць, ох, як пойдуць! — паківаў ён галавой не то ад захаплення, не то ад зайздрасці і з патэтыкай закрычаў: — Рускі чалавек, хто навучыў цябе непакорнасці і бяздумным мяцяжам?! Аднак, — невычэрпная крыніца таленту народнага! Гасподзь бог неўзабаве адкрые ўсім вочы, як адкрыў гэтаму чалавеку!..

Прысутныя лісліва і з зайздрасцю паківалі галовамі. Цудатворац на хвіліну задумаўся.

— Толькі ведай, чалавеча, шлях твой будзе не ружамі высланы! Стане ён цярністым і горкім!— загаварыў ён зноў.— Не спадабаешся ты сваім бацюшкам! Ох, не спадабаешся, станеш ім папярок горла!.. Аднак ты, мужык, не звяртай увагі на іх, усім сэрцам трымайся бога, любві к цару і рабі, прадаўжай сваё!

Альяш рос ва ўласных вачах.

Протаіерэй хацеў сказаць пра папоў яшчэ нешта, але асцерагаўся, каб не прычапілася кансісторыя.

— Не здавайся, сыне мой! Упарта ідзі, і ідзі па вызначанаму табе божым духам шляху! Усё рабі так, як падказвае табе сумленнае сэрца праваслаўнага чалавека, спазнаеш тады шчасце перамогі і блажэнны будзеш, сын мой, як блажэнны думкі твае і дзеянні, а ўсе твае зайздроснікі развеюцца, як разлятаецца нікчэмны попел ад подыху ветра!

Старац перахрысціў пілігрыма, нечакана яшчэ і пакланіўся, а за цудатворцам грыбоўшчынскаму дзядзьку паспешліва пакланіліся ўсе, хто знаходзіўся ў зале.

— Да ўсяліць гасподзь бог сілу ў цябе для тваёй пачэснай справы і падтрымае ўсемагутнай сваёй дзясніцай ды захавае тваё здароўе да глыбокай старасці, амін!

— Амін! — з пашанай хорам прашапталі пасаром-леныя хадакі.

I протаіерэй пачаў слухаць другога барадача — чалавека з Паволжа, які ўжо скардзіўся, што на свіней напаў паморак і ніхто не можа даць рады — ні малітвы, ні ветэрынары.

Альяш прынёс Іаану ў ахвяру некалькі рублёў. У канцылярыі протаіерэя грошы прынялі і выдалі Альяшу па ўсёй форме квіток — на гербавай паперы з царкоўнымі знакамі, з каляровым малюнкам Андрэеўскага сабора.

З гэтым бласлаўленнем і квітком дзядзька і адправіўся дадому.

А ў Грыбоўшчыне за гэты час адбылася драма.

У вёсцы жылі тры браты Аўхімюкі. Тыя самыя, якіх яшчэ пастушкамі цягаў на спіне Паўтарак, каб паказаць сваю сілу. Старэйшы з іх, Іван, служыў у войску, але захварэў на сухоты, і яго датэрмінова адправілі дамоў. Базыль і Валодзька заставаліся на гаспадарцы.

Сядзеў сабе аднойчы Іван на лавачцы перад хатай ды грэўся на сонцы, а яго браты пад акапам пілавалі на зіму дровы. Аднекуль узяўся п'яны Паўтарак. Бандыт хапіў хворага за галаву, пачаў гнуць Івану курну і бубніць:

— Ага... тваю маць, ездзіў па мне калісь на выгане, прызнавайса?!

Падскочыў на падмогу самы малодшы брат, Валодзька. Бандыт піхнуў яго локцем, I Валодзыса апыніўся аж у крапіве пад плотам.

— Прызнавайса, ездзіў?!.

Іван пачаў вырывацца, потым прасіць:

— Не збыткуй, мы ж дзяцьмі тады былі, што ты ўздумаў!

Паўтарак разлютаваў.

— Не падабаецца?.. Цурык!.. Зара шчэ не так зраблю! Я табе голаў у с... запіхну!

Валодзька зноў наляцеў на яго пеўнем, але зрабіць нічога так і не змог.

З жахам убачыўшы, што Іван ужо пасінеў і з рота ў яго пацякла кроў, Базыль шмыгнуў у хату, выхапіў з шафы дубальтоўку і праткнуў ствалом шыбіну.

— Ну, нягоднік, маліса! Амба табе!

Паўтарак павярнуў галаву, папярэдзіў:

— Кінь забаўляцца гэтым!

— Даўно-о я чакаў такого моманту!— узвёў Базыль куркі. — Бэбахі зара вы-ыпушчу!

Паўтарак схапіў паўпол Івана з Валодзькам:

— Страляй цяпер, ну!

— А-а, маладзец супроць авец, хаваешса за іх, збаяўсо, падло?!

— Хто, я-а?!

Бандыт братоў адпусціў.

Хлопцы разбегліся, а Паўтарак усім сваім анамалічным корпусам павярнуўся да акна, яшчэ нават узяўся ў бокі.

— Ну, паглядзім, які ты адважны! — прабубніў скрозь нерухомыя вусны.

Базыль і бабахнуў бандыту ў жывот адразу двума зарадамі.

Ахутаны белым дымком, Паўтарак прастагнаў:

— М-м, ты гэ-этак?..

Задыхаючыся ад болю падтрымліваючы акрываўленымі пальцамі вантробу, бандыт палез у хату.

— Я ўсё ваша гляздо-о спляжу! — шчэрыў ён пакрытыя ружовай пенкай зубы.— Усіх я вас зара!.. Цурык!.. Угробіць Паўтарака хочаце?

Прыкметна слабеючы, ён хрыпеў з бяздумнай лютасцю:

— Ні так лё-огко Паўтарака... Шчэ не нарадзіўсо такі герой, каб мяне... Я зара... Цурык!..