Аляксей Карпюк: Выбраныя творы ў двух тамах

Убачыўшы муляра, Люся скiравала ў завулак, пакiнуўшы мацi адну. Нiчога не разумеючы, Андрэй спынiўся, пастаяў i пайшоў на працу, чамусьцi ўжо ў лепшым настроi.

V

Без Люсi чагосьцi не хапала ў сталоўцы. Часцей бурчала цёця Глаша. Жанчына, якая мыла пасуду, сварылася з Надзяй. Настрой жанчын перадаваўся нават клiентам, ад чаго i яны былi якiясьцi iншыя.

Аднаго разу, калi ў зале сталы былi пустыя, праз акенца выглянуў кухар. Ён падпёр шчаку кулаком, уздыхнуў i сказаў да буфетчыцы:

- Эх, няма нашай Люськi! "Дзядзя Гры-ыша, - дакладна да смешнага перадаваў ён iнтанацыю голасу дзяўчыны, - я падлiчыла гэтаму клiенту, што ля акна, а ў яго за абед атрымалася адзiн рубель i адна капейка, гы?!." Нiчога такога, здаецца, i не скажа, а табе адразу весялей жыць на свеце... Хе, што мы вартыя без яе?

Але буфетчыца прамаўчала.

У цёцi Глашы быў сёння цяжкi дзень. Яшчэ з самага рання прыходзiла пастарэлая, з сiнякамi пад вачыма Мiра. Яна папрасiлася зноў на працу. Буфетчыцы прыйшлося доўга слухаць плач Мiры, чытаць ёй мараль i патрабаваць абяцання, што надалей Мiра будзе працаваць добра. Ды гэта яшчэ было паўбяды. Галоўнае, сапраўды ўсiм iм не хапала Люсi. Толькi праз некалькi хвiлiн буфетчыца адазвалася на словы кухара.

- От, горкае дзiця! Каб так надаваў, надаваў венiкам!.. Дзе ўжо той Сямён Макаравiч? Хутчэй бы вяртаўся з таго адпачынку ды камандаваў сам! прабурчала яна за прылаўкам.

- А ты не можаш камандаваць? - дапiкаў кухар. - А яшчэ i бралася! Эх, Глашка, Глашка, цi бабская гэта справа?

- А ты пiльнуй сваiх катлоў, а то зноў у малочным супе клiенты знойдуць капусту! - абрынулася на яго жанчына.

Галава кухара знiкла з акенца.

Буфетчыца паклiкала да сябе Надзю, каб параiцца наконт таго, як вярнуць на працу Люсю. Але Надзя наогул яшчэ нiколi не дала дзельнай парады, i таму толькi пацiскала плячыма. Цёця Глаша тады нi за што нi пра што аблаяла афiцыянтку, адпусцiла яе i стала ламаць галаву адна.

Калi ў сталовую нясмела заглянуў муляр i пачаў асцярожна азiрацца, цёця Глаша паклiкала яго, бесцырымонна i сурова сказала:

- Ты што гэта надумаўся нашых дзяўчат крыўдзiць?

- Калi-i?.. - вырвалася ў яго недарэчнае слова. Хлопец аж уцiснуў галаву ў плечы, быццам яго збiралiся бiць.

- Яна ж, бедная, з-за цябе нават не прыходзiць у сталоўку каторы дзень! - яшчэ больш строга казала буфетчыца.

Андрэй нешта вiнавата прамармытаў, хоць усё яшчэ нiчога не разумеў. Цёця Глаша збавiла крыху строгасцi i тонам, якi не дапускаў нiякiх пярэчанняў, дадала:

- Заўтра на абед мы яе вернем. Толькi глядзi ж, прыйдзi! - i буфетчыца невядома завошта пагразiла хлопцу, а пасля спакойнымi рухамi пачала рэзаць хлеб, даючы зразумець, што размова скончана.

Хлопец адкрыў рот, хацеў пра нешта спытацца, потым перадумаў i выбег са сталоўкi.

- То хай бы паабедаў хоць! - пашкадавала Надзя, калi за iм зачынiлiся дзверы.

- Нiчога, не памрэ! А ты каб мне заўтра прывяла яе! - строга загадала буфетчыца.

- Але ж я не ведаю, дзе яна жыве!

- Даведаешся. У аддзеле кадраў скажуць, там напiсана!

VI

У гэты вечар Надзя знайшла кватэру Люсi. Дзяўчына адмаўлялася прыйсцi на працу.

Але назаўтра, перад самым абедзенным часам, яна ўсё ж такi заглянула ў сталовую. Люся ўвайшла нясмела i села на ражок крэсла. Буфетчыца на яе i вокам не павяла. Дзяўчына доўга на адным месцы не выседзела. Праз хвiлiну бегала па зале i здзiўлялася:

- Ой, як за гэты час прыгожа расцвiў наш вазо-он! Ой, якiя талеркi вы купiлi! А чаму сталы гэтак стаяць? Ну, нiчога, заўтра пастаўлю, як былi!..

- Хто цябе яшчэ прыме назад! - пужала дзяўчыну буфетчыца.

Люся цiшэла, але ненадоўга.

Была якраз нядзеля. На муляру, калi ён, нарэшце, зайшоў, быў не камбiнезон, а цёмны касцюм, якi ляжаў на iм не надта ладна i рабiў хлопца непрыкметным сярод людзей. У сталоўку, як i ў мiнулы раз, хлопец увайшоў нерашуча. Надзя хацела паклiкаць Люсю, але буфетчыца сурова шапнула:

- Не лезь, не твая справа!

Люся крадком выглянула з кухнi, апусцiўшы вочы, выйшла да сталоў, быццам i сапраўды ёй была ў гэтым патрэба. Каля Андрэя яна разгубiлася. Хацела ўцякаць, але перамагла сябе i, не падымаючы вачэй, прамовiла:

- Дзень добры!

- Дзень добры! - адказаў муляр.

Потым ён зняў шапку, пакамячыў, пакамячыў яе i зноў надзеў. Надзя, цёця Глаша, Мiра былi цалкам заняты сустрэчай гэтай пары. Нават клiенты, якiя ўваходзiлi, здзiўлена спынялiся, не разумеючы, што тут адбываецца. Толькi хлопец з дзяўчынай не заўважалi гэтага. Яны разгубiлiся, стаялi, не знаходзiлi слоў i не глядзелi адзiн аднаму ў вочы. Хлопец разглядаў свае рукi, дзяўчына - канец сваёй хусткi. I невядома, чым скончылася б гэтая сустрэча, калi б не падмога цёцi Глашы. Яна ўзяла нож, рэзнула бохан хлеба i прабурчала: