Анка Упала - Дрэва энталіпт

Маргарына абнялася з усімі жанчынамі, паляпваючы іх па спінах:

— Алеся! Віталеўна! Ты як, родная? Дзякуй, дзякуй, што прыйшлі! Для мяне найвялікшы гонар, што мяне сустракаюць самая дасціпная паэтка ў краіне… — Маргарына патэтычна паказала на Іну. — Наталка — самая таленавітая беларуская мастачка. Вядома, пасля мяне! — Маргарына рагатнула. — Ну і, зразумела, мая дарагая сяброўка Алеся Віталеўна!

Мяне Вялікі-Дзякуй заўважыла, але не адзначыла.

— І яшчэ мужык нейкі, — шапнуў я на вуха Іне.

— Добра, дзяўчаты. Я зараз дадому. Жахліва хочацца ўрэшце прыняць ванну з марской соллю і вымыць галаву шампуняй з кандыцыянерам.

Маргарына па чарзе сардэчна паціснула сяброўкам рукі, абмінуўшы мяне, як заснежаны пень, і пабегла да тралейбуса. А я канчаткова адчуў сябе мужчынам у гэтым жаночым свеце.

Данііл Хармс казаў, што яго цікавяць толькі абсалютна бескарысныя рэчы. «Толькі тое, што не мае ніякага практычнага сэнсу».

Некаторыя людзі ўмеюць рабіць штосьці, што звычайна не лічаць важным, але мне таксама заўжды цікава пра такое даведвацца.

В. можа піць шмат вадкасці і доўга не хадзіць у прыбіральню. А потым, калі ён урэшце ідзе ў прыбіральню, то здзіўляе ўсіх тым, як доўга сікае. Прыяцель ужо скончыць сікаць, а В. робіць тэхнічны перапынак і працягвае сікаць гэтак жа сама доўга, як і першы раз. Напэўна, у яго вялікі нутраны бутэль. В. — у некаторым родзе вярблюд, толькі наадварот.

А. збірае пупам пух. У залежнасці ад таго, якую кашулю ён насіў сёння, такога колеру пух абавязкова знаходзіцца ў пупе ўвечары. Калі А. ўдзень змяняў кашулі, то можна рабіць грашовыя стаўкі на колер пуху ў ягоным пупе. Кажуць, што для гэтага ўмення неабходны валасаты мужчынскі жывот.

П. умее згортваць язык у трубачку. І мяне навучыла.

Доўга думала, што ж такога побытава-незвычайнага ўмею рабіць я. Ну, напрыклад, асаблівым чынам трымаю асадку пры пісьме. Іншым так нязручна. Але не ведаю, ці можа гэта параўнацца з уменнем доўга не сікаць.

Апранула малодшая сястра спадніцу старэйшай сястры, майку і кофту старэйшай сястры.

— Ну, бяры, раз такія важныя справы, — кажа старэйшая сястра.

— Боты я таксама твае вазьму, — кажа малодшая сястра.

— Эх, я, праўда, хацела іх памыць, каб яны высахлі да паслязаўтра.

— Мне ўсё роўна, яны да майго паліто пасуюць. А што б мне надзець на галаву замест хусткі?

— Ну, можа, вазьмі шалік… [ 2 2 Маецца на ўвазе «які-небудзь шалік». ]

— О! Давай! А дзе твой шалік?!

Штосьці я нейкая занадта добрая старэйшая сястра…

За ўласнае імя можна схавацца, і ніхто цябе за ім не ўбачыць. Можна вярнуцца да яго, як дадому.

Нават цяпер пераход на мабільны тэлефон вытворчасці іншага брэнда выклікае пэўныя часовыя нязручнасці: трэба прызвычаіцца да таго, што не так змешчаны кнопкі, іншым чынам арганізаванае меню…

Думаю, з цягам часу чалавек ад нараджэння будзе замацоўвацца за якім-небудзь вытворцам тэхнікі. Калі прыстасаванні ўскладняцца, лягчэй будзе ўдасканаліць сябе новай мадэллю звыклай кампаніі, чым ламаць сваю свядомасць і жыццё зменай брэнда.

Таму да сямейных прозвішчаў будуць дадаваць назву кампаніі-вытворцы, прадуктамі якой карыстаецца сямейства: Кавалёвы-«Атлант» (гэта будзе рэдкае прозвішча прыхільнікаў айчыннага вытворцы), Кузьміч-«Самсунг»… Не выключана, што і рэкламны слоган кампаніі будзе пазначацца ў пашпарце: «Canon — You Can! Ты можаш, Казлоў!».

Прадстаўнікі аднаго брэнда будуць знаходзіць паміж сабой больш агульнага і жаніцца будуць часцей таксама адно з адным. Такім чынам, усе мы можам стаць матрыярхамі і патрыярхамі, ад якіх будуць выводзіць свой радавод сем’і-брэнды.

Пакуль усе спяць, Літоўская Рэспубліка ціха расстаўляе свае масонскія знакі ў выглядзе святлафораў. Увесь свет акупаваны Літвой.

Каб ніхто не здагадаўся колеры нацыянальнага сцягу запальваюцца не адначасова, а па адным. Да таго ж яны пераблытаныя, каб Літву ніхто не западозрыў.

У той час, калі Літва вырашыць гучна абвясціць аб сваім сусветным панаванні, рознакаляровыя ліхтары святлафораў запаляцца адначасова. І па тэлевізіі кіраўнікі краін скажуць «Labą dieną!» і абвесцяць аб нашым літоўскім грамадзянстве.