Анка Упала - Дрэва энталіпт

— То бок ёсць рэзервы?

— Ёсць, — упэўнена сцвярджае Вольга, і яе твар нібыта святлее, — ёсць, ёсць рэзервы!

Мяккай шырокай далонню яна па-мацярынску заляпляе па азадку аднаму з падапечных. Другая яе далонь дае ўкусіць яблыка іншаму выхаванцу.

І верыцца ў тое, што ў Вольгі ўсё атрымаецца.

Паўлу Мятліцкаму

з удзячнасцю за гасціннасць

Пышнавусы цырульнік Сяржук Цярэнцьевіч Кірпыкла хавае сціплую ўсмешку на грудзях у карэспандэнта «Экс-Бэ».

— Не прызвычаіўся я да ўвагі, — тлумачыць рэкардсмен. — А вы яшчэ і з фотаапаратам!

— Што вы, Сяржук Цярэнцьевіч! А ну дзяліцеся, колькі настрыглі за сённяшні дзень?

— Ну, колькі настрыг… Бадай, усю нашую вёску і пастрыг, і ўсіх пад нуль.

— І жанчын?

— І іх, а як жа!

— Дык, ці не занадта радыкальна?

— Не, нашая вёска — і не вёска ўжо, — Сяржук Цярэнцьевіч глыбока зацягваецца цыгарэтай «Вярблюд» вытворчасці Гарадзенскай тытунёвай фабрыкі, сусветна вядомай якасцю сваёй прадукцыі. — З мінулага года нашыя Шырокія Гузкі — сучасны аграгарадок, таму і фрызуры мусяць быць модныя, свежыя. Слова «fashion» для мяне — не пусты гук.

І гэта так. Цырульнік Кірпыкла не толькі аказаў сёння палікмахерскія паслугі сваім аднавяскоўцам, але і бясплатна зрабіў актуальныя тату.

Атрасаючы з рук рэшткі гною (карова трапілася з норавам, на спіне ў працаўніц след ад яе капытоў), да нас падыходзяць трактарыстка і даярка ў адной асобе Святланы Кузьмінічны Дрэвапінск.

— Дзякуючы Цярэньцічу мой імідж змяніўся кардынальна! (Кузьмінішна хваліцца нашаму фатографу навюткай, як з іголкі знятай, татушкай — гэта вам не дзіцячыя перавадныя карцінкі). З наступнага панядзелка я буду працаваць на Першым музычным канале падменшчыцай вядучай Плюсі Плюшчык.

Вось такія моднікі працуюць у аграгарадку Шырокія Гузкі Віцебскай вобласці.

(Пераапрананне ў гендэрныя стэрэатыпы)

Лепей апрануць шапку-аблавушку: яна мне пасуе, а на вуліцы -10.

— Ян, ты куды?

— На шпацыр.

— Хлопчык мой, а чаму так позна?

— Дзевяць — гэта не позна, тата. Тым больш я з Інай буду. Ты ж ведаеш, яна калі што…

— Добра, Іна і сапраўды волат, прыемна зірнуць — адны мышцы. Толькі глядзіце не піце. А то апошнім часам усё піва ды піва. А чаму Іна не завітала па цябе?

— Каля кінатэатра чакае.

— Яна хоць электрычнасць у сябе адрамантавала?

— Адрамантавала!

— Дык хай бы і нам адрамантавала!

— Та-а-ата!

Насамрэч мы збіраліся не проста пагуляць. Бацьку праўду ведаць было не след, бо Іна запрасіла мяне сустрэць адну паненку пасля трох сутак у камеры. Тры дні таму ейная прыяцелька Маргарына і Алеся Віталеўна з эканамічнага каледжа вадзілі карагод у скверы каля помніка Алаізе Пашкевіч. Там да іх прычапіліся супрацоўніцы праваахоўных органаў. І тое неспадзяванка, бо яны абралі дзіўных ахвяраў: Алеся Віталеўна — выкладчыца, ніколі не кідае недапалкі на зямлю, носіць акуляры, інтэлігентны вожык на галаве і ні за што («Толькі праз мой труп!» — кажа) не дазваляе сабе ўжыць бруднае слова ў прысутнасці джэнтльмена. А Маргарына — бібліятэкар і мастачка, што тут дадаць? У яе было чатыры персанальныя выставы.

Спадарыням міліцыянткам не спадабалася тое, што ў жанчын на дамскіх валізках не было флікераў: значыкаў ці стужак, якія свецяцца ў цемры. Нядаўна выйшаў чарговы ўказ, які забараняў пасля 21.00 вадзіць карагоды каля помнікаў, не маючы на сабе святлоадбівальных элементаў.

Вядома, што маленькія (змяшчаюцца толькі абавязковыя памада, люстэрка і пісталет) валізкі мянтоў былі аздобленыя гэтымі флікерамі ўздоўж і ўпоперак. Выглядалі яны «як дуры», што Маргарына ім і паведаміла. Слова за слова — і бібліятэкарцы надзелі кайданкі, а Алесі Віталеўне навесілі велізарны штраф. У пастанове суда яшчэ напісалі, што яны п’яныя былі, і Маргарына нібыта хапала зубамі адну з мянтовак за валасы і гумавы дручок…

Разам з маёй прыгажуняй у элегантным клятчастым паліто мы падышлі да турмы на Ахрэсціна. Каля брамы ўжо мерзлі дзве маладыя жанчыны. З кожнай з іх Іна па-жаноцку моцна парукалася, потым патлумачыла: «Алесю Віталеўну ты ведаеш, а гэта Наталка».

Прывабная Алеся Віталеўна ў пухнатым трусікавым футры павіталася. Наталка, мастачка, з якой Маргарына мела агульную майстэрню, пазяхнула. Па-мойму, я ёй не спадабаўся, але як след падумаць пра гэта я не паспеў, бо брама адчынілася, і на волю выйшла расхлістаная, без шаліка і без шапкі Маргарына Вялікі-Дзякуй з сіняком пад вокам.