Анка Упала - На заснежаны востраў

Здесь есть возможность читать онлайн «Анка Упала - На заснежаны востраў» — ознакомительный отрывок электронной книги совершенно бесплатно, а после прочтения отрывка купить полную версию. В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Город: Мiнск, Год выпуска: 2017, ISBN: 2017, Жанр: foreign_contemporary, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

На заснежаны востраў: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «На заснежаны востраў»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Сённяшні свет – маленькі і крохкі. Тое, што адбываецца на іншым кантыненце, адбываецца на адлегласці выцягнутай рукі, адбываецца з табой. Мы ўсе жывём разам, дыхаем адным паветрам, п’ём адну ваду. Ніхто не чужы, ніхто не іншы настолькі, каб быць бясконца далёкім. У пэўным сэнсе іншасць – гэта ілюзія.
У сваёй аўтабіяграфічнай кнізе аўтарка апісвае рэальных людзей і рэальныя падзеі. Змененыя толькі імёны і некаторыя тапонімы. «Я не магла дазволіць сабе бавіцца выдумкай, бо знаходжу гэтую гісторыю занадта важнай, большай за мяне, большай за нас, – кажа пісьменніца. – Хай тыя, хто пажадае, пражывуць яе разам са мной».

На заснежаны востраў — читать онлайн ознакомительный отрывок

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «На заснежаны востраў», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Анка Упала

На заснежаны востраў

«Känna tiden som passerar [1] «Адчуваць час, які прамінае» (швед.) – радок з папулярнай песні «Just nu» / «Проста цяпер» на словы Тумаса Ледына, якую ў розны час выконвалі Тумас Ледын і Лале Пуркарым. »

Фота Алена Казлова

© Алена Казлова, 2017

© ІП Янушкевіч А.М., 2017

© Распаўсюджванне. ТАА «Электронная кнігарня», 2017

І

Электрычка да Стакгольма

1

Паміж ранішнім зімовым сонцам і вокнамі цягніка, які вязе мяне ў горад, дзе я нарадзілася, праносіцца гіганцкая, уровень з дрэвамі, срэбная ліса, шырокі хвост паралельна спіне. Кончыкі паўсцінак ззяюць у кантравым святле.

У плацкартным купэ я займаю ніжнюю паліцу, больш тут нікога няма. Абапёршыся на заплечнік і закінуўшы нагу на нагу, сузіраю бег светлавых плямаў за шыбамі.

Я вярнулася ў Беларусь месяц таму і яшчэ не да канца прызвычаілася, што я цяпер зноў тут, а тыя, з кім я прабавіла тры месяцы, засталіся ў іншай бурбалцы жыцця. Паміж намі павісла маўчанне.

Згадваю той вечар, калі мы ўтрох блукалі па стакгольмскіх вуліцах і я пачула, як разважлівая Тунтэматон, пацвельваючы з меланхалічнага настрою нашай малодшай прыяцелькі, сказала:

– Жыццё як электрычка, так, Фартун?

Я прапусціла папярэднюю частку размовы і таму зацікаўлена спытала:

– Чаму? Чаму жыццё як электрычка?

– Ідзе хутка!

2

У Яблычны горад я прыехала напрыканцы лета, каб удасканальваць сваю шведскую мову ў школе для дарослых.

Сустрэў мяне тутэйшы настаўнік гісторыі і матэматыкі барадаты балбатун Увэ, які выдаў мне ключы ад пакоя і троху павадзіў па мястэчку. Увэ ані разу не перайшоў са мной на англійскую мову. Вось так адразу кінула мяне ў гутарковую шведскую, як шчанючка ў ваду. Пазней высветліцца, што мне не так і проста разумець Увэ. Але пры першай сустрэчы нейкім чынам, відаць, ад стрэсу, я разумела амаль усё, што казалі ён і мілая рэцэпцыяністка Сара з пірсінгам і рукамі ў татухах, якая на маю просьбу прынесла з кухні кантэйнер з абедам.

Мне нязвыкла думаць, што я тут надоўга. У інтэрнат амаль ніхто яшчэ не заехаў. Маёй суседкі па пакоі пакуль таксама няма, я з хваляваннем чакаю яе прыезду.

Раніцай наступнага дня я крыху прагулялася па ваколіцах. У траве поўзаюць буйныя вінаградныя смаўжы са светлымі ракавінамі. Попаўзні скачуць па таўшчэзных дубах ля Стурагордэна, аднаго са школьных карпусоў, дзе на другім паверсе месціцца кухня і абедзенная заля, а на першым – рэцэпцыя і кабінет рэктаркі. Каб трапіць да Стурагордэна, трэба ўзняцца на самы верх высокага пагорка, на якім стаяць школьныя будынкі. Я ажно ўзмакрэла, караскаючыся да рэцэпцыі з чамаданам і заплечнікам. Той корпус, куды пасялілі мяне, Стары Вэстэргордэн – ніжэй, ля дарогі і аўтобуснага прыпынка.

У Вэстэргордэне шмат дзвярэй і лесвіцаў, у якіх я блытаюся, забываю дзе і што, як сюды ўваходзіць і адсюль выходзіць. Учора заблукала і замест свайго пакоя ўварвалася да нейкай дзяўчыны ў бялізне. А сёння, калі я ляжала на ложку, да мяне раптоўна зайшоў тэхнічны супрацоўнік, страшна сумеўся і выбачаўся.

Возера, чаратовыя берагі якога добра відаць з вокнаў майго пакоя, – гэта Мэларэн. Яно агромністае, але з-за няправільнай формы з мноствам вузкіх заліваў такім не падаецца. Па ім раскіданая процьма астравоў, некалькі ляжаць тут непадалёк.

На возеры жывуць ныральніцы чомгі і лыскі. Падчас прагулянкі я звыкла лічыла, як надоўга яны затрымліваюць дыханне, даўшы нырца. Чарада гусей праляцела над сваім адлюстраваннем. Ля берага гайдалася ў вадзе вялікая мёртвая птушка.

3

Я на нервах: прыехала мая суседка. Адразу мне зразумела, што мы вельмі розныя. У суседкі шмат рэчаў, толькі аднаго абутку – асобны вялікі чамадан. Боты ў яе на высокіх абцасах з залатымі спражкамі.

Увэ крыху расказваў мне пра маю суседку, ён памятаў яе з уступнага сумоўя. Завуць яе Мацільда, яна мясцовая, працавала ў кол-цэнтры і любіць падарожнічаць. Мацільда будзе давучвацца па праграме сярэдняй школы.

Мне падаецца, яна, як і я, збянтэжаная сціпласцю інтэрнацкіх умоў і адсутнасцю прыватнай прасторы. Напэўна, і мной як суседкай. Калі яна ўвайшла, я сядзела на ложку – непрыбраная, у чорных спартыўных штанах, даўгавязая светлавалосая кудлатая чужынка. Мацільда нашмат маладзейшая за мяне, хоць з-за густа пакладзенай касметыкі гэтага адразу і не зразумееш. Ёй усяго дваццаць, а мне трыццаць пяць. Я так разгубілася пры яе з’яўленні, што ледзь не забыла ўсе шведскія словы. Але так-сяк прадставілася, прапанавала дапамагчы зацягнуць яе торбы з вуліцы. Мая дапамога не спатрэбілася, суседка прыехала з сям’ёй: мамай, татам і малодшай сястрой – яны дапамаглі з рэчамі.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «На заснежаны востраў»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «На заснежаны востраў» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Отзывы о книге «На заснежаны востраў»

Обсуждение, отзывы о книге «На заснежаны востраў» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x