Анка Упала - Дрэва энталіпт

***

Пачынаўся панядзелак. Паспяховы пінскі прадпрымальнік Павал Патапавіч па прозвішчы Патоцкі прачнуўся пад поўдзень. Перажагнаўся.

Паўсюдна прызнаны пісьменнік Пятро Пятровіч Піхто-Публіцкі, перакладнік, першадрукар Псалтыра па-беларуску, пражываў побліз Пухавічаў, пісаў паэму пра патрыятычныя памкненні пралетарыяту.

Пасляабедзенным поўднем пад Пухавічы прыехаў пісака-пачатковец. Па пратаколе пачціва прадставіўся:

— Пыжаў, прадстаўнік паазернай плыні, паэт-постмадэрніст.

— Постмадэрніст? — пісьменнік Піхто пабарвавеў, паколькі прытрымліваўся процілеглых поглядаў, — падхвоснік, папіхач?

— Паэт, — піскнуў Пыжаў. — Плыня паазерная.

— Паглядзім, пацыент, — прабасіў Пятро Пятровіч, паварушыўшы плячыма, — папазней праверым паазернасць паэтычнае плыні. Праходзьце па пакоях. Прысаджвайцеся, пакаштуйце парася, падсмажаных піражкоў, печыва, піце піва, паліце папяросы. Прошу пана перакусваць!

Пісьменнікі прыселі паесці, пагутарыць. Паэт, па-сіроцку прыладзіўшыся пры печы, паглынаў прысмакі.

— Пехам прыйшлі? — пацікавіўся пухавіцкі пісьменнік, пасаліўшы памідор.

— Памыляецеся, — паправіў Пыжаў, перажоўваючы піражок, — прыехаў прыватным паштова-пасажырскім паравозам «Полацк-Пухавічы». — Паэт прагна пацягнуў пальцы па парася. — Прывёз паперы пану, пасведчанне першадрукара. Пагляджу, пан прыстойна падрыхтаваўся? Партвейну прыкупіў, патоўк пюрэ, падмёў паўсюль…

— Пагаліўся, пасмы паабскубаў, падпілаваў пазногці… падрыхтаваўся пераапыліцца, — пасміхаецца Пятро Пятровіч.

— Пераапыліцца?! — Пыжаў папярхнуўся парасём.

— Па-нашаму, па-цяперашняму! — пацвердзіў першадрукар, паляпваючы пачаткоўца па плячы.− Пройдземце, партнёр, пакажу паэтычным парасткам парнаграфічны пакой.

Паэт падскочыў. Перапалохана пырскнуў па-за пабудовы.

— Пачакай, постмадэрніст! — пацяшаецца Пятро Пятровіч, пацэльвае па паэце пуховай падушкай. — Патэнцыял! Патэнцыял паэтычны пакажы, пустадомак прыпадачны!

Пыжаў падае паранены падушкай, потым прыўзнімаецца. Паўсюль прымройваюцца парасяты.

— Паперы пад паленам! — пракрычаў паэт, паклыпаў паўз пералесак.

— Постмадэрністы паскудныя, — падумаў Пятро Пятровіч, пачухваючы пад пахамі. — Паказаў паднаготную. Панапрыязджаюць, панапрыкідаюцца паэтамі… Падробкі! Пайду паэму папішу…

Без валохкае прыхі не жыміш

і цыхі! А чыпогі і папрэва.

— Чурой пендрыш, шапялюга? Не дзюпіш вытры, апега беспальдзявы?

— Пендру чурой — не жыцелава вара! І не шапялюга гыц, а дзялокі цыгляр з Церапошчыны. Каверны цыгляю. Чыпогі фурныя базору.

— Хух! З Церапошчыны?! А гачом пых беспальдзявы, га? Прыхі пашывелыя папірыш. Шывельнік кульдзяны! Пагурху вотрыш?

— Ны не дзюп, цуп прыхі не валохкія, дзюп на гыцаву гушнасць! Цыглярам ляперыстыя прыхі без галогі!

— Не чыба пуцырыць, шывельнік. Дзялокія цыгляры ў гавых Авоклых Пухлах найфурчастыя саборы багожаць. Пы дзюры гавой хамору ў ныю пашывелую Церапошчыну, бо перах зыперваў налемзаю! Дзюры хапішней, шчыр! Ых-ых-ых!

— Хух! Тацерыў гыц ныя Авоклыя Пухлы!

— Хамору, шапялюга!

Пы невалохка прышаны цыгляр правытрыў чыпогі ў Авоклых Пухлах.

Ныя іналяцыя застае з тапірышчаў фалярных іналяцый у пне, цуп жывеюць нагор паіх агораў.

Нашчыня вольгаснай меадыты торная сые пум паўгозам.

(Нібыта пераклад)

Ліпень схіляецца да свайго пышнага фіналу. Вольга Францаўна Пакемонава, дваццацідвухгадовая выхавацелька дзіцячага садка № 3 горада N., стомлена выцірае пот з натруджанага лба. 56 дзяцей малодшай групы паклала яна сёння спаць, а потым вывела на шпацыр. Мы сядзім з ёй пад шатамі старых яблынь, у прыемнай у такія спякотныя дні прахалодзе. Побач у прасторнай сучаснай пясочніцы дваццаць на дваццаць метраў са светлымі хваёвымі парэнчамі — падарунак мясакамбіната, які мае над садком шэфства, — гуляюць у «кашу-малашу» Вользіны выхаванцы.

— Якія планы на будучыню, Вольга? — пытаюся я ў маладой жанчыны, сакратара мясцовай ячэйкі Бэ-Зэ-Зэ-Зэм, сталай госці дошкі гонару.

— Планы самыя аптымістычныя, — адказвае Вольга, маладымі белымі зубамі разгрызаючы сакавіты яблык, пырскі якога застаюцца ў мяне на твары. — Думаю, што гэта не мяжа. Заўтра я планую вывесці на паветра 57 альбо нават 58 дзяцей. Падключым сярэднюю групу.