Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Маці цяжка ўздыхнула ды далей пачала расказваць пра янкавінскія падзеі:

— Летась, як толькі зіма пачалася, тут абіралаўку, як мы кажам, увялі. [ 2 2 Маецца на ўвазе рэквізіцыя хлеба, фуражу i жывёлы, уведзеная царскім урадам у снежні 1916 года. ] Сані сена, два мяхі жыта, тры мяхі аўса забралі, каб ix халера ўдушыла. З месяц ужо, Яначак, хлеба не пячом. Ашчаджаем. А каторыя, надта Чорныя, ужо даўно, з Новага года, без хлеба. Яны i да вайны, як смяяўся Сцяпан, былі «два дні без хлеба, a трэці так», а цяпер зусім згалелі... Але мала, сынок, нястач, дык колькі яшчэ страху нацярпеліся! Як пачаў сюды ісці немец, дык паперадзе яго павалілі бежанцы. З Польшчы, з-за Нёмна. Тысячамі дзень i ноч ці самі ўцякалі, ці гналі ix з дзецьмі, з клункамі некуды ў Расею. Запрудзілі, здаецца, увесь свет. Нават i цяпер у Засценку польскія сем'і жывуць. Пазалетась i нас Сяргеенка сабраў у воласці ды кажа: прыйшла з павета папера, каб сыходзілі з вёскі. Трэба, кажа, не даць немцу ні хлеба, ні сена, ні быдла, пакінуць яму зямлю пустую. Загаласілі людзі. Куды сыходзіць? Чаго? Што лепшае на халоднай чужыне знойдзеш? Стаў крычаць Сяргеенка: ды жывяце пры дарозе на Расею, гараць ва ўсіх на вас вочы, да ўсякага ліхалецця прывычныя, цягавітыя, паслужлівыя — такія цяпер вы тут не трэба. Бо i новаму гаспадару будзеце служыць верна... Хто пачне ўпарціцца — той будзе строга пакараны. Дзе дзенешся, супроць сілы не пойдзеш. Мусілі спакоўваць вандзэлкі, сабраліся ўжо ўсёй вёскай у свет вялікі брысці. Аж новую паперу прыслалі: не, трэба ўсім тутэйшым вёскам застацца на месцы. Паставілі тут салдатаў, а нашых людзей ганялі за Налібакі рэзаць лес, рыць акопы... А фронт запыніўся зусім блізенька, пад Навагародкам. Калі-нікалі ўночы чуваць, як там бухае. I зарыва відаць... Які ўжо час спаць кладзешся, а не ведаеш: пад кім заўтра будзеш? Як той верхаводзіць пачне? Выцягне апошняе ці дасць крыху ўздыхнуць? Трывушчыя-то трывушчыя, як катэ, але ж i трывушчасць тая канец мае...

— Мог бы вярнуцца, як во цяпер, а тут ні нас, ні вёскі,— падаў голас бацька.— Усяго за свой век i нашы дзяды нагледзеліся, але такога ліхалецця, як кажа маці, яшчэ не было...

Янка адчуў: бацька таксама хоча пагаварыць з ім, бывалым ужо чалавекам, які доўга не быў дома. I не толькі пра вясковыя навіны, але i пра большае, да чаго кабеты не вельмі здатныя,— пра палітыку.

Жонка i дачка адчулі гэты «вышэйшы» намер, заціхлі — пагаварыце бацька з сынам, стары гаспадар з маладым.

— Я чуў, як ты нядаўна казаў нашым пастаяльцам: ні канца вайны, ні пачатку замірэння яшчэ не чуваць i не відаць,— сказаў стары.— Ты пабыў ужо на свеце, у катавасіях усякіх, многа чаго ўбачыў і пачуў. Я цяпер нікуды не адлучаўся з вёскі, але i я, як кажуць, цёмны чалавек, цямлю: не, вайна яшчэ не скора кончыцца. I наш цар, i Вільгельм альбо самі ашукаліся, альбо нехта ix хітра падмануў. Кожны, думаю я, лічыў: рыну з сілай, трахну-бахну — i верх вазьму, свайго даб'юся. Аж абодва ўскочылі ў багну. I ні туды, i ні сюды, а багма усе болей i болей зацягвае. Хіба не так?

— Можа, i так,— згадзіўся Янка. Прамовіў з павагаю да бацькі: той малапісьменны, але кемны, разважлівы чалавек.

— Так,— пацвердзіў сам свае словы стары.— Адзін разявіў рот i не можа праглынуць вялікі кавал, a другі не можа праткнуць яму глотку... A калі не могуць адзін аднаго падужаць, дык валтузяцца ці топчуцца на адным месцы, спадзеючыся: не памог салдацкі штык, дык, можа, выратуе бог... А як людзі кажуць? Мора ваду п'е, а вайна — кроў...

— Крыві, i салдацкай, i цывільнай, нямала пралілося ўжо,— уздыхнуў Янка.— Ад крыві, можа, зямля наша ўжо сырая...

— I крыві, i слёз, як ты кажаш, пралілося ўжо многа, i трат усякіх процьма, i бяды ды гора ўдосталь. Бо хто чым ваюе, ад таго i сам гіне.

— Застагнаў, тата, люд. I па ўсёй Расеі,— сказаў Янка.— I, чулі, нават забунтаваў. I па вёсках, i па гарадах, i ў арміі. Дэзерціраў процьма.

— Змучыліся людзі...— уздыхнуў бацька.— Я спачуваю i салдатам, i цывільным, але я, скажу табе па праўдзе, i баюся. Цар ад свайго не адступіць, будзе біцца з Вільгельмам да канца. Калі свой жа люд пачне замінаць альбо бунтаваць, дык не пашкадуе. Паб'е ўсіх нелітасціва, як біў ужо. Як i кажа наш пастаялец з-пад Пярмі, пусціць вялікую кроў i свайму народу.

— Але ж i гэтак без канца цягнуцца не можа...

— Кажу ж, сын, i спачуваю, i баюся...

— У нас быў адзін бальшавік,— прамовіў Янка,— дык ён гаварыў: цяпер трэба пайсці ca зброяй на цара, на міністраў. Скінуць ix, паставіць новую ўладу, вайну запыніць, нам, вясковым, аддаць панскую i казённую зямлю...