Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Ніхто не вінаваты ў тым, калі ён нарадзіўся рабом; але раб, які не толькі цураецца імкненняў да сваёй свабоды, але апраўдвае i прыхарошвае сваё рабства..., такі раб ёсць халуй i хам, які выклікае законнае пачуццё абурэння, пагарды i агіды.

Занімай, Беларусь маладая мая,

Свой пачэсны пасад між народамі!

1.

Раніцай другога сакавіка ў Мінску хтосьці пусціў чутку: у сталіцы — пераварот!

Гэтая незвычайная вестка мігам абляцела горад, узбудзіла люд: што іменна i як адбылося ў Петраградзе? Ды ніхто пра тое нічога не ведаў; петраградскія газеты зноў не прыйшлі; мінскія, прыдушаныя ваеннаю цэнзураю, які ўжо дзень замоўчвалі сапраўдныя сталічныя падзеі альбо тлумачылі ix па-свойму, з вернападданніцкім духам. Таму шмат хто ў Мінску палічыў: ат, яшчэ адна людская пагалоска-выдумка! Праўда, ужо ў гэты дзень той-сёй з уласнікаў пачаў абачліва зачыняць крамы i рэстараны.

Апоўдні генералу Эверту пазваніў начальнік Стаўкі генерал Аляксееў i запытаў, ці «гарантуе ён, што Заходні фронт і Мінск будуць супраць бунтаўшчыкоў, падтрымаюць цара i яго ўрад». Пажылы, шасцідзесяцігадовы, няўдачлівы Эверт (ён не набыў вялікай славы ў руска-японскую вайну на пасадзе начальніка штаба дзеючай арміі i няўдала кіраваў наступленнем Заходняга фронту летась (разгубіўся, задумаўся, пацёр пачырванелы i раптоўна павільгатнелы лоб i, як казалі, нават заплюшчыў ад хвалявання вочы. Пасля (як i ўсе галоўнакамандуючыя іншых франтоў) мусіў прызнацца генералу Аляксееву, што цяпер, у такую незразумелую часіну, не можа цалкам ручацца за неспакойны, нават выбуховы фронт i ахвочы да бунту Мінск. Калі ж ён сам запытаў, што значыць гэты дзіўны званок, генерал Аляксееў не то рэзка, не то разгублена адказаў, што i ад яго адказу ўжо сёння, праз гадзіну-другую, «будзе вырашацца лёс самадзержца Мікалая Другога». Калі неўзабаве Эверту зноў пазванілі (але ўжо не генерал Аляксееў, а яго ад'ютант) i сказалі, што цар, уведаўшы думкі камандуючых франтоў, адмовіўся ад трона, генерал доўга не мог апамятацца, да вечара седзьма сядзеў у сваім кабінеце як прывязаны да крэсла. Адно, што ён буркнуў свайму ад'ютанту, гэта было тое, каб ніхто, найперш тэлефанісцкі гурт, не плявузгаў пра пачутае.

Але ўтаіць гэты сакрэт не ўдалося. Тэлефаністкі i штабнікі расказалі пра яго сваім знаёмым, тыя — сваім, i пад вечар увесь штаб фронту, губернатар, земцы, мінская цывільная ўлада, той-сёй з інтэлігенцыі ўжо добра ведалі: сапраўды, у Петраградзе выбухнула рэвалюцыя, цар i манархія палі.

Каб не дапусціць у горадзе бязладдзя, гвалту i рабункаў, Эверт увечар адправіў на мінскія вуліцы кавалерыйскія раз'езды. У асветленым i пад добрым назіркам гарадскім цэнтры ўночы было спакойна, а вось на цёмных ускраінах (зусім не ад рэвалюцыйнай весткі) мінскія грабежнікі абрабавалі некалькі лавак, пры гэтым пакалечыўшы гаспадара i двух вартаўнікоў...

2.

Трэцяга сакавіка лаўкі, крамы, рэстараны, кінатэатры ў Мінску не адчыніліся. Але горад ажыў. У цэнтры — каля Аляксандраўскага сквера, на Саборнай плошчы, каля Петрапаўлаўскай царквы i ў іншых мясцінах — пачалі збірацца людскія натоўпы.

Да ix падыходзілі выпадковыя прахожыя, салдаты. У кожным гурце знаходзіўся незнаемы ўсім чалавек, які ўсё ведаў i расказваў пра апошнія петраградскія падзеі смела, натхняючы слухачоў на бунтоўны настрой; сям-там расказ, рэплікі перарасталі ў большае —у мітынгі. Праўда, мітынгоўцаў слухалі па-рознаму: у адным месцы тых, хто вітаў царскае падзенне, хвалілі, a ў іншым — выслухоўвалі моўчкі, а то нават i асуджалі. Адпаведна, i тых, хто вырываўся бараніць цара i яго ўрад, сустракалі неаднолькава: дзе спачувалі, падтрымлівалі, а дзе з абурэннем перапынялі.

Калі ішоў на працу, Васілевіч прымкнуў да натоўпу каля прыгожага касцёла Сымона i Алены.

Тут, на камені, узвышаўся i гаварыў невядомы яму малады чорнавалосы юнак у студэнцкай куртцы.

— Грамадзяне! — яшчэ не зусім па-мужчынску амацнелым голасам пафасна ўсклікаў ён.— Самадзяржаўе прагніло, цар i яго сям'я выраджаюцца, Расія знемагла ад багацця, распусты жменькі дармаедаў i ад галечы, пакут усяго расійскага народа...

Запыніўшыся ззаду пажылога мужчыны ў паношаным паліто i капелюшы i сама прыслухаўшыся, Васілевіч міжволі азірнуўся: па Захараўскай вуліцы з цэнтра каціўся аўтамабіль.

Засігналіўшы, машына запынілася амаль каля самага Васілевіча. З яе шпарка выскачыў малады шафёр i з гэтага боку адчыніў дзверцы. З машыны даволі марудна вылез, як здалося Васілевічу, пажылаваты, сярэдняга росту мужчына ў чорным паліто з каракулевым каўняром i ў каракулевай папасе. Вочы яго былі стомленыя, а над імі глыбеліся цёмныя, сям-там навіслыя пляміны. Ці п'е, ці не спаў усю ноч, падумалася Васілевічу.