Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Янка ж, стараючыся не пазіраць на хірлявага суседа-суперніка, распрануўся і, не разганяючыся, нырцануў у яміну, адчуваючы, як нямее душа, апальваецца цела ад халоднай вады. Неўзабаве, калі паплыў, рака мігам пачала забіраць стому, даваць сваю сілу. Як выплыў на цёплую паверхню, зірнуў на бераг: Віця, так i не асмеліушыся залезці ў ваду, асвяжыцца, падабраўшы анучы i лапці, стомлена пасунуўся да свайго будана. Адчуўшы волю, Янка заплаваў рыбінаю, цешачыся ўжо зусім не халоднаю, а цёплаю вадою.

Наплаваўшыся, ён, як i кожны, хто лезе ў ваду, тоячыся, пачаў за ямінаю, у карэннях алешын, у куп'і ды ў норах мацаць спажыву. I, пераадольваючы страх ткнуць палец у рот вадзяному пацуку, неўзабаве выцягнуў ладнага ментуза, за ім — рака i яшчэ парачку невялікіх мянькоў. Вось вячэра, лічы, будзе i гатовая. Некаторыя, надта Чорныя, тут, можна сказаць, толькі з рэчкі i жывуць.

...Накасіўшыся да прыемнай стомы пасля полудня, падсілкаваўшыся, Янка ў гэты вечар доўга не мог заснуць. Ляжаў з заплюшчанымі вачыма i, здаецца, усё яшчэ бачыў густую зялёную траву, зямлю з белай пакошаю, альбо хапатлівую зялёную лягушку з доўгімі заднімі нагамі, то вёрткую яшчарыцу ці змейку — усё, да чаго за дзень прыгледжваліся вочы.

Пасля адагнаў сон адзінокі i далёкі, можа, з ніўнянскага альбо хатаўскога сенакоса, гармонік.

— На ўцеху яшчэ некага цягне! — здзіўлена абзыўнуўся бацька, захутаўся ў кажух i неўзабаве стомлена i мірна захроп.

Янка слухаў гэты нечаканы тут, у пушчы, уночы, гук (звычайна на Шубіне іграюць, спяваюць, танцуюць пазней, калі прыязджаюць грэбці сена маладыя кабеты i дзяўчаты), i думаў яшчэ, што гэты незнаёмы гарманіст не весяліцца, а сумуе. Можа, i па дзяўчыне альбо па маладой жонцы. Пасля гэты спеў пачалі перабіваць драчы — суха i дзярката,— а хутка заціх i гармонік. Можа, гарманіста пагналі спаць.

Лежачы тут, у пушчанскім будане, неяк само па сабе Янку падумалася: які ўсё ж вялікі гэты Шубін, гэты свет i які чалавек усё ж адзінокі, слабы, а сусед яго, Віця, зусім бездапаможны. Як тая ж лягушка, якую ён сёння не хочучы падрэзаў.

Ды што шкадаваць гэтага Віцю? Ён жа не меў душы, разбіў яго, Янкава, i Зосіна каханне, улез, захапіў Зосю i бязлітасна абрабаваў. Украў самае дарагое i мілае. Праўда, схапіў, але не можа ўтрымаць як след, бо не змог дабіцца таго, каб Зося пакахала яго.

У чацвер, як толькі бацька прыснуў, Янка ціха, зладзеявата выпаўз з будана, узброіўся кіем i вымкнуўся з Шубіна.

Па лузе, цёмным, ухутаным тумановымі воблакамі, узбоч людскіх буданоў, намагаўся не тупаць, ісці ціха. У Кляцішчах добра прыдаўся кій — адагнаць ад сябе гурт спушчаных на ноч сабак, якія прычапіліся да яго i праводзілі аж за вёску. У лесе бег, лічы, навобмацак: гусцелася такая цямнеча, што хоць ты на воўка ўзбіся.

Hi ваўкоў, ні мядзведзя альбо лася сустрэць не баяўся: па-першае, ix цяпер паразганялі, яны баяцца людзей, а па-другое, проста не меў страху. Калі чаго i асцерагаўся, дык гэта каб не заблудзіць, не пагайсаць убок — на Церабейную, на Пруды ці на Івянец. Калі ўжо ў старым лесе, пахкім ад нагрэтай удзень смалы, ад першых суніц, натыкаўся на дарогі-крыжаванкі, то i не ведаў, куды паварочваць, наўзгад трымаўся правай рукі.

Пасля пачаў адчуваць няяснае далёкае святло — здаецца, ад няблізкага полымя. Значыць, добра. Ішоў не ў гушчэчу, а да вёскі.

Праз паўгадзіны адчуў, што лес не бязлюдны. Праўда, не ён напужаў Янку, а Янка нагнаў пуду на некага ў ім: ужо ў спалахлівым святле перад вільготнаю лагчынаю i алешнікам нечакана хтосьці, учуўшы яго тупат, завішчэў i, натыкаючыся на кустоўе, падаючы, панёсся на поле. Здаецца, маладыя дзяўчаткі. Значыць, млеючы ад страху, яны забрылі цяпер, на купалле, у лес, каб натрапіць, знайсці цуды i дзівосы, папараць-кветку, што, як кажуць, зацвітае апоўначы i прыносіць вялікае шчасце таму, хто яе знойдзе.

Аддыхваючыся i выходзячы з сырой лугавіны, Янка ўбачыў: aгa, купальнічаюць. Вунь воддаль, каля рэчачкі высока шугае полымя, вакол яго таўкуцца людзі, здаецца, найбольш дзятва; ад агню асвечаны ўвесь гэты (дзякуй богу, сапраўдны налібацкі) край — новы калодзежны журавель, старый ліпы абапал вуліцы, накрытыя дранкаю хаты. Бачыш, сталейшыя на вайне ці на сенакосе, дык шуткуюць падшывальцы, не зводзяць любімыя людам завядзёнкі. Бачыш, i яны, жэўжыкі, вераць у ноч цудаў, у чароўную папараць-кветку.

Што ж, верыць — добра. Напраўду, чым не цудоўная сёння ноч?! Вунь як кліча, маніць яго ўдалеч! Чым не чароўная будзе сустрэча з Зосяю?! Іхняе каханне— можа, i ёсць тая папараць-кветка? А можа, што-небудзь i большае?!