Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Гавары ўсё як ёсць, — той прамовіў ужо мякчэй. — Я павінен ведаць праўду. Іста ў нас адна, дык я не магу быць абыякавы да яе лёсу. Калі вы зблізіліся выпадкова, Іста зробіць аборт, а цябе адгонім прэч. Калі вы кахаеце адно аднаго, дык гаварыць будзем іначай.

— Ніякія ў нас не шуры-муры, — падаў голас я. — Мы хочам быць разам.

— Дык кахаеш яе?

— Кахаю.

— З вёскі?

— З вёскі.

— Хто бацькі?

— Калгаснікі.

— Пішаш вершы?

— Пішу.

— Прачытай што-небудзь. На свой выбар.

Прачытаў. Пра родную вёску.

— Не Купала, канечне, але, здаецца, іскра божая ёсць, — ужо лагодна прамовіў генерал, а пасля яшчэ здзівіў: — Давай руку!

Я падняў галаву: на пісьмовым стале мяне ўжо чакала сагнутая ў локці гаспадарова ёмістая рука.

— Давай-давай, зяцёк! — ужо ўсміхнуўся той. — Розум ёсць, добра. Хачу яшчэ паглядзець: дужэц альбо слабак?

Як я ні ўхіляўся, але ўрэшце мусіў падаць сваю руку, i мы схапіліся ў своеасаблівай мужчынскай сутычцы. Я адразу адчуў: дужаюся са здаровым i натрэніраваным мужчынам. Канечне, i ён не мог не адчуць, што i мне прырода не пашкадавала сілы. Неўзабаве, натужваючыся, чырванеючы, мы закракталі. Hi гаспадар, ні я не маглі паадолець адзін аднаго.

— Добра! Малайчына! — пахваліў i падахвоціў мяне да далейшай барацьбы камдыў. — Моцны корань маеш!

Якраз у гэтую хвіліну рыпнулі дзверы — сюды, канечне ж, спяшаючыся на падазроны крэкт, зазірнулі Іста i яе маці — сярэдняга росту танклявая жанчына ў доўгай цёмнай вячэрняй сукенцы, у акулярах, з шыкоўнаю прычоскай. Іста гарэзна ўсміхнулася, а яе маці стрэльнула позіркам на мужа пахмурна i дакорліва. Сумеўшыся, я паслабіўся, i гаспадар ужо легка абваліў маю руку.

— Мацак! — задаволіўся ён i па-сяброўску ўжо ляпнуў мяне па плячы. Але калі ўслед за мной зірнуў на дзверы, таксама збянтэжыўся, падхапіўся, як хлапчук, i вінавата заўсміхаўся.

Я падняўся i першы павітаўся з гаспадыняй. Яна, учэпіста мяне азіраючы, кіўнула, але рукі, як убачыў я, невялікай, дагледжанай, з некалькімі пярсцёнкамі, не падала.

Іста борздка падскочыла да бацькі, павісла ў яго на шыі:

— Татачка, Алесь табе спадабаўся?

— Иста, что ты себе позволяешь? — рэзка незалюбіла маці. — Как ты себя ведешь?

Пазіраючы на гаспадыню, я адчуваў: яна даволі прыгожая, з тонкімі рысамі твару, але кожны штрышок паказвае, што яна нервовая. Можа тут жа весела зарагатаць, але можа i тут жа нястрымана ўскіпець.

— Татачка, не маўчы! — не адступалася Іста.

— Галоўнае, каб спадабаўся табе, — дыпламатычна ўхіліўся той i, бачачы незадаволены жончын позірк, мякка адхіліў ад сябе дачку.

— Значыць, спадабаўся! — па-дзіцячаму запляскала ў далонькі Іста. — Ён добры, вось убачыце. — Прамовіла i зірнула на бацькоў з ззяннем у вачах, з дзявочай радасцю, i ў гэтыя хвіліны была чароўная ў сваёй шчырасці і, мабыць, наіўнасці.

— Не перахвалі, — цёпла, па-бацькоўску ўсміхнуўся камдыў. — Сям'я — рэч сур'ёзная.

— Я ведаю, тата.

— Што ты кажаш? — задаволена пацвеліўся той.

— Хопіць блазнаваць, — перапыніла ix гаспадыня. — Хадзем да стала.

У шыкоўна абстаўленай залі (значыць, генеральша не прымяркоўвалася да некаторых жонак вялікіх начальнікаў, дзеячаў навукі i культуры, якія жылі сціпла, а любіла не толькі дастатак, але i форс) нас чакаў багаты стол. Нават цяпер, вясной, былі тут свежыя агуркі i чырвоныя памідоры.

— Да ведама зяця: у нашым доме ніколі няма спіртнога, — калі паселі, сказаў гаспадар. — Але дзеля сённяшняга дня купілі шампанскае. Падзея ўсё ж урачыстая.

Твар Ісцінай маці панервовеў — яна зірнула на мужа незычліва. Ён асекся, моўчкі i без належнага шуму адкаркаваў бутэльку i пачаў наліваць у фужэры. I няўдала: віно ўспенілася i палілося на беленькі абрус.

— Хвалююся, — ніякавата прызнаўся ён, a калі падняў свой фужэр, дадаў: — За наша знаёмства, за ваша каханне i за вашую моцную ды шчаслівую сям'ю, моладзь!

Калі выпілі i пачалі закусваць, наступіла цішыня — залішняя, гнятлівая для мяне. У ёй я асцерагаўся гучна ляскаць нажом i відэльцам, саромеўся есці, тым больш што генеральша вельмі ж элегантна, здаецца, не ела, а толькі смакавала стравы маленечкімі кавалачкамі. Хоць я мог добра апаражніць талеркі i салатніцы, але стрымаўся, паклаў відэлец.

— Малады чалавек, — тут жа запытала мяне гаспадыня, — вы добра падумалі, як будзеце ладзіць сям'ю, яе бюджэт?

— Хіба, дарагая, не ведаеш, пра што ў ix, маладых, найперш думкі? — здаецца, пачаў ратаваць мяне гаспадар. — Іншыя прыйдуць пазней, калі ix укусіць свая вош.