Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— А я вось хачу пераступіць...

Як я, сталы ўжо чалавек, тады не адчуў: гуляю з адмысловым агнём, што для мяне не страшны, бо я ад яго ўжо абаронены, але які можа абпаліць Валіну яшчэ незагартаваную душу. Няўжо — нават насуперак самому сабе — я захапляюся яе маладосцю i красой, а то i тайна кахаю, хачу часта бачыць i чуць?

Не раз i не два пытаўся ў сябе: што рабіць? Валя вясёлая па натуры, але вельмі пачуццёвая, у яе няўлоўная далікатная душэўная тонкасць, што ўсплывае шчырасцю, дабрынёй i пяшчотай, але заадно ёй самой можа прынесці глыбокую capдэчную рану. Прызнаюся, я не знаходзіў слоў, каб сказаць: Валя, між намі не можа нічога быць. Выбачай, мілае дзяўчо, што я міжволі абудзіў тваё першае пачуццё! А тут яшчэ маці, Клара, зусім расхвалявала мяне:

— Замаркоцілася мая юная лэдзі. Здаецца, закахалася. I няўдала.

Чуючы гэта, я не мог падняць на яе вачэй, толькі мармытнуў:

— Што ж, прыйшоў яе час.

—Прыйшоў, — уздыхнула затрывожаная жанчына. — Але не дай Бог, каб трапіўся які нягоднік...

Вось так, падумаў я сам сабе, гэтым мярзотнікам магу стаць я. Але не, не стану. Hi дзеля Валі, ні дзеля яе маці-гаротніцы, што цяпер бачыць сваё шчасце найперш ва ўдалым даччыным лёсе. Як добра кажуць, час — найлешны лекар. Пройдзе месяц-другі — Валя супакоіцца, пакрыху забудзе мяне, a некалі сама будзе з усмешкам успамінаць, як яна ў свой час, лічы, дзіця, закахалася ў дарослага дзядзьку. А я... Мне, канечне ж, будзе сумнавата без яе, але я павінен абарваць наша знаёмства ці сяброўства. Ды Валя не адступілася, аднойчы першая пазваніла.

Дазвання страціў я спакой i развагу, як хлапчук. Ды вельмі здзівіла Валіна маладая настойлівасць:

— Што вы мне скажаце, дзядзька Толя?

— Давай, — кажу, — сустрэнемся, пагаворым.

Сышліся ў Купалавым скверыку, селі ў зацішным месцы на лаўку. Гляджу на Валю i не магу не ўразіцца: каб не выглядаць побач са мной вельмі юнай, адмыслова апранулася. Сядзіць во ў чорных туфліках на шпільках, у строгім сінім касцюме, з гладка зачасанымі i сабранымі на патыліцы ў вялікі вузел валасамі — быццам сталая ўжо жанчына. Ды i на тварыку — сур'ёзнасць, нібы пражыла ўжо доўгае i клопатнае жыццё.

— Валя, — прамовіў, — верыш ці не: я ў адчаі?

— Веру, — адказвае ціха.

— Чаму?

— Бо я — дзяўчына, а вы — старэйшы, сямейны чалавек...

— Ты мяне, Валя, здзіўляеш усё больш i больш...

Апусціла галаву, мне-цісне чорную сумачку, а губы мыляюць-мыляюць. Зусім як у падлетка. Сціснулася сэрца: мала што з трывогай чакала гэтай сустрэчы, першая папрасіла яе, па-свойму апранулася ды строіць з сябе сталую, на самай справе ўсё ж горкае дзіцянё.

— Я не магу перамагчы сябе, дзядзька Толя, — падала голас. — Не лічыце, што я толькі захапілася. У мяне сапраўднае пачуццё.

— А што рабіць мне, сямейнаму?

— A якія вашы пачуцці да мяне?

— Я, сівы ўжо чалавек, не маю права гаварыць пра свае пачуцці да дзяўчат.

— Вы вельмі кахаеце жонку i вельмі любіце сына? — пытае засмучана.

Я не мог тады сказаць ёй тое, што скажу зараз. У мяне была свая глыбокая сямейная тайна. У свой час я ўзяў замуж неблагую — сціплую, мяккую i добрую — дзяўчыну, але... Яна не магла нарадзіць, дык наш сямейны карабель на пяты год жаніцьбы пачаў хіліцца набок, зачэрпваць ваду-бяду, станавіцца нямілым, нават малапатрэбным. Калі пазней сам дабіўся паехаць у Мінск на вучобу ў партшколу, то ўжо меў у галаве: ні ў раённы горад, ні да жонкі не вярнуся, знайду сабе іншую, нават, можа, жанчыну з дзіцем, абы стаць бацькам. Прызнаюся, адразу ж сярод аднакурснікаў кінулася ў вочы адна маладзіца — гладкая, высакагрудная i са спакусна ёмкімі i гуллівымі клубамі, з чорным кіпенем у вачах, з густам апранутая і, як хутка ўведаў, разводніца. Неўзабаве яна апынулася ў маёй пасцелі. Што яна, былая камсамольская дзяячка, птушка няпростая, зразумеў яшчэ тады, як толькі падмяў i сціснуў у абдымку: яна бессаромна зашаптала мне на вуха: «А у тебя все крупно и крепко! Еще! Еще! Еще!!!» Хоць не быў прыхільнік «шкурак», але захапіўся, захацеў адчуць сябе сапраўдным мужчынам ды заадно, думаю, дай паспрабую з гэтай падатной i гарачай паразумецца. Яна ж, калі пачула, што прашу нарадзіць мне сына, захіхікала: «Какой ты чудной, Толя! Во-первых, я не деревенская дура, защищена. Во-вторых, это я всегда могла сделать в своем районе. Я сюда ехала не ради новых пеленок, а ради карьеры...»

Я не мог не адцурацца ад яе. Яна нейкі час чаплялася, лезла пішчом, а затым махнула на мяне рукой i знайшла сабе «опекуна» ў гаркоме партыі, куды потым пайшла працаваць інструктарам. З гаркома трапіла ў абком. Калі на добрым харчы не толькі папаўнела, але i расплылася, страціла спакуслівую вабнасць, яе падштурхнулі ў міністэрства культуры. Там яна i цяпер. Жыве з дачкой i зяцем i, кажуць, добра папівае; да мужчын паспакайнела, хоць зусім імпэту не страціла: кінулася аднаўляць з чыкінцамі былую сваю партыю — для яе тая «святая i непагрэшная», а сама яна — «сумленны камуніст».