Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Давай, Васька, раскладзём канапу.

Праз хвіліну-другую, калі яна вызвалілася ад туфель i ніжняга адзення, а я, адчуваючы лёгкую дрыготку ў руках, расклаў канапу, мы зноў, але ўжо вольна, леглі i прыпалі адно да аднаго.

Браце мой, я не верыў сам сабе, што маю вось такое з Жэняй: як казаў, дагэтуль я мроіў пра каханне з красунямі, а тут трымаў у абдымку нешчаслівую i, можна сказаць, несамавітую аднавяскоўку — невысокую, бадай, нават малога росту, па-ўсходняму з вузкаватымі вачыма i выпуклаватымі шчокамі, як здавалася, з упалымі грудзямі, заўсёды сціпла, а то i бедна апранутую, — але зусім нечакана гэтая несамавітая жанчына не толькі тулілася ды лашчылася. Яна імкнулася да мяне ўсім целам, трымцела і, паволі ўзгарачаючыся, вабіла мяне ўсё больш i больш, i я ўжо зусім забыў, што з Жэняю, нырнуў у мора жаданай страсці.

— Вась, не спяшайся, — прашаптала яна. Я паслухаў, i мы ўжо абое паплылі-паплылі па чароўным моры, а з яго глыбіні чуўся мне ўзнёслы шэпт: — Вась, мілы, харошы! Як я цябе адчуваю!

Пасля яе стогн змяніўся на ўсклікі, плач, а то i на маленне, просьбу не губіць яе, — яна, маўляў, знемагае, нават памірае, але хто зважаў на гэта — наадварот, яшчэ болей палымнеў сам і, канечне, змушаў быць у полымі i яе.

Калі праз нейкі час мне стала зусім невыносна, але калі ўсё ж з апошніх сіл паспрабаваў быць па-мужчынску абачлівым, Жэня адразу ж адчула гэта i яшчэ мацней стуліла рукі на маёй шыі ды цясней прытулілася. Заміраючы ад найвышэйшай уцехі, мы сталі нібы адным целам i, моцна цалуючыся, дыхаючы адным паветрам, аддана слухалі мой часты пульс. Калі гарачая хваля адплыла, шал i ўтрапенне ўлягліся, Жэня ўжо абдумана, шчасліва задыхала мне на вуха:

— Мой! Увесь мой!

Выбачай, браце, што расказваю пра тое з такімі драбніцамі, я не хвалюся, не маю схільнасці да нейкіх нездаровых адхіленняў, я спрабую толькі расказаць, што адчуў тады як чалавек, як мужчына якраз з Жэняй, з якой так нечакана звёў нас лёс. Праўда, ёй не гаварыў нічога, доўга ляжаў побач моўчкі, толькі трымаў руку на яе папрутчэлых грудзях.

— Вась, ты жывы?

— Жывы.

— Табе добра было са мной?

— Мала сказаць — добра.

— I мне, Вась. Я, мабыць, разоў пяць амаль страчвала прытомнасць ад пачуццяў. Я ж, бадай, ужо з год не адчувала сябе жанчынаю... А ты такі дужы i пяшчотны... Ды яшчэ нібы маланка асляпіла, нібы полымя апякло... Я такога ніколі не адчувала.

— I я такога не адчуваў.

— Я нават падумаць не магла, што на такое здатная.

— Ты ж — жанчына. Маладая яшчэ.

— Сапраўды, яшчэ жанчына, магу быць маладой. Значыць, i нарадзіць змагу. Ты згодзен, каб я нарадзіла ад цябе?

— Не ведаю, — шчыра прызнаўся я. — Нечакана гэта ўсё...

— Для цябе, мілы i харошы, можа, i нечакана. Але толькі не для мяне. Я марыла, каб вось так сустрэцца з табой...

«А я i не думаў, што Жэня мае на мяне вока!»

— Бывае, ляжыш, ные-баліць душа, не спіш, дык самыя розныя думкі прыходзяць у галаву. Жыццё ідзе абы-як, я гібею, старэю, дык дзеля чаго жыву? Дзеля гэтага п'яніцы? Але ці варты ён таго, каб гэтулькі мне пакутаваць? Урэшце надумалася: знайшоўся б добры чалавек — я нарадзіла б ад яго i паехала б адгэтуль. Дык ты згодзен, Вась, вярнуць мне ахвоту да жыцця'?

— Згодзен.

— Дзякуй, Вась. Я не хітрую, гавару праўду. Дык ты можаш смела даверыцца мне. А заадно ведай: ні на цябе, ні на тваю сям'ю не пасягну. Усё гэта будзе нашай тайнай.

Узяла маю руку i, скажу шчыра, пацалавала яе, уздыхнула:

— Божа мілы, усё ж колькі мала трэба жанчыне: жменьку ласкі i любові! Спакою! Веры i надзеі!

Заціхла: загрукатаў у калідоры, застагнаў-завыў, можа, i ад сардэчнага болю, Сашка. Ды мне не было сорамна за тое, што ён ляжыць не тут, на сямейным ложы, а там, у калідоры: сам сябе асудзіў на такую долю. Хоць, канечне, па-чалавечаму было шкода яго, няшчаснага i непуцёвага.

...Тыя тры тыдні, што быў я там, на цаліне, мы з Жэняй сустракаліся амаль кожную ноч. Забегшы да мяне, яна нібы саромелася: «Я да цябе на хвілінку...», а затым, ужо ў маіх абдымках, не раз радасна стагнала: «Вась, я не ведаю, што са мной... Я ніяк не магу наталіць свой голад на ласку...»

Жэня не толькі разняволілася, але акрыяла: больш раскаванай i лёгкай стала яе хада, заявіліся бляск, усмешка ў яе чорных, як смоль, вачах, пахарашэў яе твар. «Вась, — цешылася, — я зноў жанчына! Я пазнала, што такое гарачае каханне! Я ўжо не магу не нарадзіць ад цябе!»

Калі я прыехаў дадому, у родную вёску, доўга не мог апамятацца ад нашай нядоўгай, але ашаламляльнай любові з Жэняй. Я сумаваў па ёй, яна бачылася мне нават тады, калі меў блізкасць са сваёй жонкаю, хоць, прызнаюся, ува мне абудзіўся мужчына, i я нібы набыў другую маладосць.