Алесь Разанаў - Рэчаіснасць

*

Вострыць i вострыць дзюбу
аб камень крумкач:
ну, ляці ўжо,
досыць!..

*

Тулю да грудзей абярэмак
паленаў скалелых:
i ў нас
будзе нарэшце свята!..

*

Зімовыя прыцемкі.
Да старой
бярэзіны папрырасталі
вароны — скалелыя камякі.

*

Цягнецца з коміна дым
па-над снежным бязмежжам:
адна
сцежка — i тая ў неба.

*

Як паніжэлі
платы i вароты!..
Завулак
у снежных гурбах.

*

Сжаыіў недакурак i аніяж
даўмедца не можа,
што ў ім знаходзяць людзі:
грак-бедалага.

*

Збягаюць з дарогі
i пад сумёты
хаваюцца жвава:
змоўшчыкі-ручаі.

*

Разводдзе.
Быццам чыясьці рудая шапка —
стог сена ў вадзе

*

Чысты чацвер.
У вокны
стукаецца ўвесь дзень
клапатлівае рэха.

*

Лётае над красавіцкім
голым палеткам
першаю краскаю
матылёк.

*

Падпіў —
i трымаецца што ёсць сілы
аберуч за бохан хлеба:
стары вясковец.

*

Чмялінае свята: зацвіў
куст вербалозавы
у наваколлі.

*

Пакінуты дом.
Зазірае ў акно
галінка зялёнай вішні:
няўжо нікога?!.

*

Накрапвае дождж.
Трава
ўслухоўваецца ў бязмежжа.

*

Блукаю па Вільні.
На даўніх мурах
новыя назвы.

*

Схаваўся ў царкву ад дажджу:
знянацку
зірнулі знаўпроць святыя.

*

Дзе — старасць,
дзе — маладосць?!.
Зацвілі яблыні сёння.

*

Збягаюць струмкі з капяжа:
у асфальце
ямачкі-чаравічкі.

*

І гэта адзенне?!. —
здзіўляецца клён: касцёл
у леташніх рыштаваннях.

*

Жоўтыя свечкі ў траве:
дзьмухаўцы
абступілі сцежку.

*

Спеў у нябёсах,
нябёсы ў спеве:
жаўрук.

*

Боязна,
што заўважаць
i што не заўважаць —
таксама...
Суніцы зачырванелі.

*

Сярод залатых дзьмухаўцоў
адзін серабрысты:
у німбе?!.

*

Якімі высокімі павырасталі
быльнік i лебяда:
быў бы малым —
схаваўся б!..

*

Вось ужо й скончыўся лівень!..
A ліст кляновы лісту
перадае ўсё кроплі.

*

Далёка ісці...
Смакчу
няспелую сліву.

*

Вецце спусціла
ў замерлы ставок
i сама замерла:
вярбіна ў спёку.

*

Вуліцу заняло
паважнае шэсце:
ідуць
з пашы каровы.

*

Убіўся ў самую багну
i ўгору
узняў булаву:
аеравыя ўладанні!..

*

Хочаш са мной
паблукаць па свеце? —
Да рукава
бадзяк прычапіўся.

*

Хаваецца дзень.
У кожным
акне па сонцы.

*

Акрылася жабурэннем —
i неба
схавала ў сабе,
i з ім
схавалася ад паверхні:
затока.

*

З рынка нясу на руцэ
капусную галаву.
Ці ведаеш ты,
капусная галава,
колькі «зайцоў» каштуеш?

*

У ржышчы жытнёвым
конік застракатаў:
яшчэ
нешта не зжата?!.

*

Шэпчуцца:
ці застацца
стаяць у вадзе,
ці выйсці
усё ж на сушу...
Азёрныя чараціны.

*

Гронкі рабіны
зачырванелі:
ўгару
горнецца позірк.